< Job 23 >

1 Y respondió Job, y dijo:
Hoe ty natoi’ Iobe:
2 Hoy también hablaré con amargura, y será más grave mi llaga que mi gemido.
Mafaitse ty toreoko henaneo, taña-miletraletra ty amy hatreontreoko.
3 ¡Quién diese que le conociese, y le hallase! yo iría hasta su trono.
Ehe te napotako ty hahatreavako Aze, hiheovako mb’am-piambesa’e mb’eo.
4 Ordenaría juicio delante de él, y mi boca henchiría de argumentos.
Halahako aolo’e eo ty amako, vaho hatsafeko veroke ty vavako.
5 Yo sabría lo que él me respondería, y entendería lo que me dijese.
Ho azoko ty entañe havale’e ahy, vaho ho rendreko ty hitsara’e.
6 ¿Pleitearía conmigo con multitud de fuerza? No: antes él la pondría en mí.
Hatreatré’e ami’ty hara’elahin-kaozara’e hao? Aiy, f’ie ho haoñe’e.
7 Allí el recto disputaría con él; y escaparía para siempre de él que me condena.
Mete hilahatse ama’e ty vañoñe, hamotsorañe ahy nainai’e amy Mpizakakoy.
8 He aquí, yo iré al oriente, y no le hallaré, y al occidente, y no le entenderé.
Hehe te mionjon-draho, f’ie tsy eo, midisa-voly, fa tsy isako,
9 Si al norte él obrare, yo no le veré: al mediodía se esconderá, y no le veré.
ie mitoloñ’an-kavia, tsy treako, ie mitolike mb’àn-kavana, tsy rendreko.
10 Mas él conoció mi camino: probóme, y salí como oro.
Fe arofoana’e ty lala fombàko, ie fa nitsoeha’e le hiboake hoe volamena.
11 Mis pies tomaron su rastro: guardé su camino, y no me aparté.
Nahafitinoñe i lia’ey ty tomboko, nifaharako i lala’ey vaho tsy nitsile.
12 Del mandamiento de sus labios nunca me quité: las palabras de su boca guardé más que mi comida.
Tsy nisitahako o nafèm-pivimbi’eo; nahajako o tsaram-palie’eo mandikoatse ty anjara rimako.
13 Y si él se determina en una cosa, ¿quién le apartará? Su alma deseó, e hizo.
F’ie tsy roe tsy telo, ia ty hampitolik’ aze? anoe’e iaby ze satrin’arofo’e.
14 Por tanto él acabará lo que ha determinado de mí; y muchas cosas como estas hay en él.
Ie ro mañeneke o atolots’ ahikoo: maro ty fanoe’e hoe zay.
15 Por lo cual yo me espantaré delante de su rostro: consideraré, y temerle he.
Aa le hirevendreven-draho añ’atrefa’e eo; zaho mitsakore, le añeveñako.
16 Dios ha enternecido mi corazón, y el Omnipotente me ha espantado.
Ampianifan’ Añahare ty troko, ampangebahebae’ i El-Sadai,
17 ¿Por qué yo no fui cortado delante de las tinieblas, y cubrió con oscuridad mi rostro?
Toe tsy naitoañ’ añatrefa’ i ieñey raho, naho nisaroña’e an-tareheko i fimoromoroñañey.

< Job 23 >