< Job 23 >

1 Y respondió Job, y dijo:
Respondens autem Job, ait:
2 Hoy también hablaré con amargura, y será más grave mi llaga que mi gemido.
[Nunc quoque in amaritudine est sermo meus, et manus plagæ meæ aggravata est super gemitum meum.
3 ¡Quién diese que le conociese, y le hallase! yo iría hasta su trono.
Quis mihi tribuat ut cognoscam et inveniam illum, et veniam usque ad solium ejus?
4 Ordenaría juicio delante de él, y mi boca henchiría de argumentos.
Ponam coram eo judicium, et os meum replebo increpationibus:
5 Yo sabría lo que él me respondería, y entendería lo que me dijese.
ut sciam verba quæ mihi respondeat, et intelligam quid loquatur mihi.
6 ¿Pleitearía conmigo con multitud de fuerza? No: antes él la pondría en mí.
Nolo multa fortitudine contendat mecum, nec magnitudinis suæ mole me premat.
7 Allí el recto disputaría con él; y escaparía para siempre de él que me condena.
Proponat æquitatem contra me, et perveniat ad victoriam judicium meum.
8 He aquí, yo iré al oriente, y no le hallaré, y al occidente, y no le entenderé.
Si ad orientem iero, non apparet; si ad occidentem, non intelligam eum.
9 Si al norte él obrare, yo no le veré: al mediodía se esconderá, y no le veré.
Si ad sinistram, quid agam? non apprehendam eum; si me vertam ad dexteram, non videbo illum.
10 Mas él conoció mi camino: probóme, y salí como oro.
Ipse vero scit viam meam, et probavit me quasi aurum quod per ignem transit.
11 Mis pies tomaron su rastro: guardé su camino, y no me aparté.
Vestigia ejus secutus est pes meus: viam ejus custodivi, et non declinavi ex ea.
12 Del mandamiento de sus labios nunca me quité: las palabras de su boca guardé más que mi comida.
A mandatis labiorum ejus non recessi, et in sinu meo abscondi verba oris ejus.
13 Y si él se determina en una cosa, ¿quién le apartará? Su alma deseó, e hizo.
Ipse enim solus est, et nemo avertere potest cogitationem ejus: et anima ejus quodcumque voluit, hoc fecit.
14 Por tanto él acabará lo que ha determinado de mí; y muchas cosas como estas hay en él.
Cum expleverit in me voluntatem suam, et alia multa similia præsto sunt ei.
15 Por lo cual yo me espantaré delante de su rostro: consideraré, y temerle he.
Et idcirco a facie ejus turbatus sum, et considerans eum, timore sollicitor.
16 Dios ha enternecido mi corazón, y el Omnipotente me ha espantado.
Deus mollivit cor meum, et Omnipotens conturbavit me.
17 ¿Por qué yo no fui cortado delante de las tinieblas, y cubrió con oscuridad mi rostro?
Non enim perii propter imminentes tenebras, nec faciem meam operuit caligo.]

< Job 23 >