< Job 16 >

1 Y respondió Job, y dijo:
Respondens autem Iob, dixit:
2 Muchas veces he oído cosas como estas: consoladores molestos sois todos vosotros.
Audivi frequenter talia, consolatores onerosi omnes vos estis.
3 ¿Han de tener fin las palabras ventosas? ¿o qué te animará a responder?
Numquid habebunt finem verba ventosa? aut aliquid tibi molestum est si loquaris?
4 También yo hablaría como vosotros. Ojalá vuestra alma estuviera en lugar de la mía, que yo os tendría compañía en las palabras, y sobre vosotros movería mi cabeza.
Poteram et ego similia vestri loqui: atque utinam esset anima vestra pro anima mea: Consolarer et ego vos sermonibus, et moverem caput meum super vos:
5 Esforzaríaos con mi boca, y la consolación de mis labios detendría el dolor.
Roborarem vos ore meo: et moverem labia mea, quasi parcens vobis.
6 Mas si hablo, mi dolor no cesa; y si dejo de hablar, no se aparta de mí.
Sed quid agam? Si locutus fuero, non quiescet dolor meus: et si tacuero, non recedet a me.
7 Empero ahora me ha fatigado: ha asolado toda mi compañía.
Nunc autem oppressit me dolor meus, et in nihilum redacti sunt omnes artus mei.
8 Háme arrugado: el testigo es mi magrez, que se levanta contra mí para testificar en mi rostro.
Rugae meae testimonium dicunt contra me, et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam contradicens mihi.
9 Su furor me arrebató, y me ha sido contrario: crujió sus dientes contra mí; contra mí aguzó sus ojos mi enemigo.
Collegit furorem suum in me, et comminans mihi, infremuit contra me dentibus suis: hostis meus terribilibus oculis me intuitus est.
10 Abrieron contra mi su boca, hirieron mis mejillas con afrenta: contra mí se juntaron todos.
Aperuerunt super me ora sua, et exprobrantes percusserunt maxillam meam, satiati sunt poenis meis.
11 Háme entregado Dios al mentiroso, y en las manos de los impíos me hizo temblar.
Conclusit me Deus apud iniquum, et manibus impiorum me tradidit.
12 Próspero estaba, y desmenuzóme; y arrebatóme por la cerviz, y despedazóme, y púsome a sí por hito.
Ego ille quondam opulentus repente contritus sum: tenuit cervicem meam, confregit me, et posuit me sibi quasi in signum.
13 Cercáronme sus flecheros, partió mis riñones, y no perdonó: mi hiel derramó por tierra.
Circumdedit me lanceis suis, convulneravit lumbos meos, non pepercit, et effudit in terra viscera mea.
14 Quebrantóme de quebrantamiento sobre quebrantamiento: corrió contra mí como un gigante.
Concidit me vulnere super vulnus, irruit in me quasi gigas.
15 Yo cosí saco sobre mi piel, y cargué mi cabeza de polvo.
Saccum consui super cutem meam, et operui cinere carnem meam.
16 Mi rostro está enlodado con lloro, y mis párpados entenebrecidos;
Facies mea intumuit a fletu, et palpebrae meae caligaverunt.
17 Sobre no haber iniquidad en mis manos, y haber sido limpia mi oración.
Haec passus sum absque iniquitate manus meae, cum haberem mundas ad Deum preces.
18 ¡Oh tierra no cubras mi sangre, y no haya lugar a mi clamor!
Terra ne operias sanguinem meum, neque inveniat in te locum latendi clamor meus.
19 Por cierto aun ahora en los cielos está mi testigo, y mi testigo en las alturas.
Ecce enim in caelo testis meus, et conscius meus in excelsis.
20 Mis disputadores son mis amigos: mas mis ojos a Dios destilan.
Verbosi amici mei: ad Deum stillat oculus meus.
21 ¡ Ojalá pudiese disputar el hombre con Dios, como puede con su prójimo!
Atque utinam sic iudicaretur vir cum Deo, quomodo iudicatur filius hominis cum collega suo.
22 Mas los años contados vendrán: y yo andaré el camino por donde no volveré.
Ecce enim breves anni transeunt, et semitam, per quam non revertar, ambulo.

< Job 16 >