Job 14

1 El hombre nacido de mujer, corto de días, y harto de desabrimiento.

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

2 Que sale como una flor, y luego es cortado; y huye como la sombra, y no permanece.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

3 ¿Y sobre este abres tus ojos, y me traes a juicio contigo?

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

4 ¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

5 Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti: tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

6 Si tú le dejares, él dejará de ser: entre tanto deseará, como el jornalero, su día.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

7 Porque si el árbol fuere cortado, aun queda de él esperanza: retoñecerá aun, y sus renuevos no faltarán.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

8 Si se envejeciere en la tierra su raíz, y su tronco fuere muerto en el polvo:

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

9 Al olor del agua reverdecerá, y hará copa, como nueva planta.

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

10 Mas cuando el hombre morirá, y será cortado, y perecerá el hombre, ¿dónde estará él?

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

11 Las aguas de la mar se fueron, y el río se secó: secóse.

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

12 Así el hombre yace, y no se tornará a levantar: hasta que no haya cielo, no despertarán, ni recordarán de su sueño.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

13 ¡Oh quién me diese que me escondieses en la sepultura, y que me encubrieses, hasta que tu ira reposase; que me pusieses plazo, y te acordases de mí! (Sheol h7585)

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)

14 Si el hombre se muriere, ¿ volverá él a vivir? Todos los días de mi edad esperaría, hasta que viniese mi mutación.

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

15 Entonces aficionado a la obra de tus manos llamar me has, y yo te responderé.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

16 Porque ahora me cuentas los pasos, y no das dilación a mi pecado.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

17 Tienes sellada en manojo mi prevaricación, y añades a mi iniquidad.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

18 Y ciertamente el monte que cae, desfallece; y las peñas son traspasadas de su lugar.

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

19 Las piedras son quebrantadas con el agua impetuosa, que se lleva el polvo de la tierra: así haces perder al hombre la esperanza.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

20 Para siempre serás más fuerte que él, y él irá: demudarás su rostro, y le enviarás.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

21 Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; o serán afligidos, y no dará cata en ello.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

22 Mas mientras su carne estuviere sobre él, se dolerá; y su alma se entristecerá en él.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”