Job 4

1 Entonces intervino Elifaz temanita:

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

2 Si intentamos razonar contigo te será molesto. Pero, ¿quién puede refrenarse de hablar?

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

3 Ciertamente tú enseñabas a muchos y fortalecías las manos débiles.

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

4 Tus palabras levantaban al que tropezaba y afirmabas las rodillas decaídas.

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

5 Pero ahora te sucede a ti. Te desalientas, te tocó a ti y te turbas.

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

6 ¿No es tu temor a ʼElohim tu confianza, y la integridad de tus procedimientos tu esperanza?

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

7 Te ruego que recuerdes: ¿Quién pereció jamás por ser inocente? ¿Dónde fueron destruidos los rectos?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

8 Según veo, los que aran iniquidad y siembran aflicción, las cosechan.

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

9 Por el aliento de ʼElohim perecen, y por el soplo de su ira son consumidos.

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

10 El rugido del león, la voz fiera de la leona y los dientes de sus cachorros son quebrados.

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

11 El león viejo perece por falta de presa, y los cachorros de la leona se dispersan.

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

12 Entonces un mensaje me llegó a hurtadillas, y mi oído percibió un susurro de él

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

13 en inquietantes visiones nocturnas, cuando el sueño profundo cae sobre los hombres.

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

14 Un terror se apoderó de mí, y todos mis huesos se estremecieron.

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

15 Al pasar un espíritu frente a mí se eriza el pelo de mi cuerpo.

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

16 Se detiene, pero no distingo su semblante. Una apariencia está delante de mis ojos, hay silencio… y oigo una voz reposada:

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

17 ¿Será el hombre más justo que ʼElohim? ¿El hombre, más puro que su Hacedor?

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

18 Ciertamente en sus esclavos no confía, y a sus ángeles atribuye insensatez.

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

19 ¡Cuánto más los que viven en casas de barro cimentadas en el polvo serán desmenuzados por la polilla!

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

20 Entre la mañana y la tarde son destruidos, y sin que alguno se dé cuenta, perecen para siempre.

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

21 ¿No les son arrancadas las cuerdas de sus tiendas? En ellas mueren, pero no adquirieron sabiduría.

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.