Job 7

1 “¿No está el hombre obligado a trabajar en la tierra? ¿No son sus días como los de un asalariado?

زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست.

2 Como un siervo que desea fervientemente la sombra, como un asalariado que busca su salario,

مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد.

3 por lo que me hacen poseer meses de miseria, Las noches agotadoras están destinadas a mí.

ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است.

4 Cuando me acuesto, digo, “¿Cuándo me levantaré y se me pasará la noche? Doy vueltas en la cama hasta el amanecer.

شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم.

5 Mi carne está vestida de gusanos y terrones de polvo. Mi piel se cierra y vuelve a brotar.

بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است.

6 Mis días son más rápidos que la lanzadera de un tejedor, y se gastan sin esperanza.

روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود.

7 Oh, recuerda que mi vida es un soplo. Mi ojo no verá más el bien.

به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید.

8 El ojo del que me ve no me verá más. Tus ojos estarán sobre mí, pero yo no lo estaré.

چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

9 Como la nube se consume y se desvanece, por lo que el que desciende al Seol ya no subirá. (Sheol h7585)

کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585)

10 No volverá más a su casa, ni su lugar lo conocerá más.

تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید.

11 “Por eso no me callaré. Hablaré con la angustia de mi espíritu. Me quejaré en la amargura de mi alma.

پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم.

12 ¿Soy un mar o un monstruo marino? ¿que pongas un guardia sobre mí?

مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟

13 Cuando digo: “Mi cama me consolará. Mi sofá aliviará mi queja,’

حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی.

14 entonces me asustas con sueños y me aterra a través de visiones,

15 para que mi alma elija el estrangulamiento, la muerte antes que mis huesos.

برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم.

16 Aborrezco mi vida. No quiero vivir para siempre. Dejadme en paz, pues mis días no son más que un soplo.

از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست.

17 ¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas? que debes poner tu mente en él,

انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟

18 que lo visites todas las mañanas, y lo prueban a cada momento?

هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟

19 ¿Hasta cuándo no mirarás hacia otro lado? ni me dejará en paz hasta que trague mi saliva?

چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟

20 Si he pecado, ¿qué te hago a ti, vigilante de los hombres? Por qué me has puesto como marca para ti, ¿para que sea una carga para mí?

ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟

21 ¿Por qué no perdonas mi desobediencia y quitas mi iniquidad? Por ahora me acostaré en el polvo. Me buscaréis con diligencia, pero no estaré”.

چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.