< Job 7 >

1 “¿No está el hombre obligado a trabajar en la tierra? ¿No son sus días como los de un asalariado?
[Militia est vita hominis super terram, et sicut dies mercenarii dies ejus.
2 Como un siervo que desea fervientemente la sombra, como un asalariado que busca su salario,
Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius præstolatur finem operis sui,
3 por lo que me hacen poseer meses de miseria, Las noches agotadoras están destinadas a mí.
sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.
4 Cuando me acuesto, digo, “¿Cuándo me levantaré y se me pasará la noche? Doy vueltas en la cama hasta el amanecer.
Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.
5 Mi carne está vestida de gusanos y terrones de polvo. Mi piel se cierra y vuelve a brotar.
Induta est caro mea putredine, et sordibus pulveris cutis mea aruit et contracta est.
6 Mis días son más rápidos que la lanzadera de un tejedor, y se gastan sin esperanza.
Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.
7 Oh, recuerda que mi vida es un soplo. Mi ojo no verá más el bien.
Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.
8 El ojo del que me ve no me verá más. Tus ojos estarán sobre mí, pero yo no lo estaré.
Nec aspiciet me visus hominis; oculi tui in me, et non subsistam.
9 Como la nube se consume y se desvanece, por lo que el que desciende al Seol ya no subirá. (Sheol h7585)
Sicut consumitur nubes, et pertransit, sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)
10 No volverá más a su casa, ni su lugar lo conocerá más.
Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus ejus.
11 “Por eso no me callaré. Hablaré con la angustia de mi espíritu. Me quejaré en la amargura de mi alma.
Quapropter et ego non parcam ori meo: loquar in tribulatione spiritus mei; confabulabor cum amaritudine animæ meæ.
12 ¿Soy un mar o un monstruo marino? ¿que pongas un guardia sobre mí?
Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?
13 Cuando digo: “Mi cama me consolará. Mi sofá aliviará mi queja,’
Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:
14 entonces me asustas con sueños y me aterra a través de visiones,
terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.
15 para que mi alma elija el estrangulamiento, la muerte antes que mis huesos.
Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.
16 Aborrezco mi vida. No quiero vivir para siempre. Dejadme en paz, pues mis días no son más que un soplo.
Desperavi: nequaquam ultra jam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.
17 ¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas? que debes poner tu mente en él,
Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?
18 que lo visites todas las mañanas, y lo prueban a cada momento?
Visitas eum diluculo, et subito probas illum.
19 ¿Hasta cuándo no mirarás hacia otro lado? ni me dejará en paz hasta que trague mi saliva?
Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?
20 Si he pecado, ¿qué te hago a ti, vigilante de los hombres? Por qué me has puesto como marca para ti, ¿para que sea una carga para mí?
Peccavi; quid faciam tibi, o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?
21 ¿Por qué no perdonas mi desobediencia y quitas mi iniquidad? Por ahora me acostaré en el polvo. Me buscaréis con diligencia, pero no estaré”.
Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce nunc in pulvere dormiam, et si mane me quæsieris, non subsistam.]

< Job 7 >