< Job 6 >

1 Entonces Job respondió:
Respondens autem Iob, dixit:
2 “Si se pudiera pesar mi dolor y poner mis problemas en una balanza
Utinam appenderentur peccata mea, quibus iram merui: et calamitas, quam patior, in statera.
3 serían más pesados que la arena del mar. Por eso hablé tan precipitadamente.
Quasi arena maris hæc gravior appareret: unde et verba mea dolore sunt plena:
4 Porque las flechas del Todopoderoso están en mí; su veneno mina mi espíritu. Los terrores de Dios están alineados contra mí.
Quia sagittæ Domini in me sunt, quarum indignatio ebibit spiritum meum, et terrores Domini militant contra me.
5 ¿No rebuznan los burros salvajes cuando se les acaba la hierba? ¿No gime el ganado cuando no tiene comida?
Numquid rugiet onager cum habuerit herbam? aut mugiet bos cum ante præsepe plenum steterit?
6 ¿Se puede comer sin sal algo que no tiene sabor? ¿Tiene algún sabor la clara del huevo?
Aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum? aut potest aliquis gustare, quod gustatum affert mortem?
7 No puedo tocar ningún alimento, ¡la sola idea me hace sentir enfermo!
Quæ prius nolebat tangere anima mea, nunc præ angustia, cibi mei sunt.
8 ¡Oh, si pudiera tener lo que realmente quiero, que Dios me diera lo que más deseo!
Quis det ut veniat petitio mea: et quod expecto, tribuat mihi Deus?
9 ¡Que Dios estuviera dispuesto a aplastarme hasta la muerte, que me dejara morir!
Et qui cœpit, ipse me conterat: solvat manum suam, et succidat me?
10 Pero aún me consuela saber, haciéndome feliz a través del dolor interminable, que nunca he rechazado las palabras de Dios.
Et hæc mihi sit consolatio ut affligens me dolore, non parcat, nec contradicam sermonibus Sancti.
11 “¿Por qué debo seguir esperando si no tengo fuerzas? ¿Por qué debo seguir adelante si no sé lo que me va a pasar?
Quæ est enim fortitudo mea ut sustineam? aut quis finis meus, ut patienter agam?
12 ¿Acaso soy fuerte como una roca? ¿Acaso soy de bronce?
Nec fortitudo lapidum fortitudo mea, nec caro mea ænea est.
13 ¿Cómo puedo ayudarme a mí mismo ahora que cualquier posibilidad de éxito ha desaparecido?
Ecce, non est auxilium mihi in me, et necessarii quoque mei recesserunt a me.
14 Quien no es amable con un amigo ha dejado de respetar al Todopoderoso.
Qui tollit ab amico suo misericordiam, timorem Domini derelinquit.
15 Mis hermanos han actuado con el mismo engaño que un arroyo del desierto, aguas caudalosas en el desierto que se desvanecen.
Fratres mei præterierunt me, sicut torrens qui raptim transit in convallibus.
16 El arroyo se desborda cuando está lleno de hielo oscuro y nieve derretida,
Qui timent pruinam, irruet super eos nix.
17 pero con el calor se seca y desaparece, esfumándose de donde estaba.
Tempore, quo fuerint dissipati, peribunt: et ut incaluerit, solventur de loco suo.
18 Las caravanas de camellos se apartan para buscar agua, pero no la encuentran y mueren.
Involutæ sunt semitæ gressuum eorum: ambulabunt in vacuum, et peribunt.
19 Las caravanas de Tema buscaron, los viajeros de Saba se confiaron,
Considerate semitas Thema, itinera Saba, et expectate paulisper.
20 pero sus esperanzas se desvanecieron: llegaron y no encontraron nada.
Confusi sunt, quia speravi: venerunt quoque usque ad me, et pudore cooperti sunt.
21 “Ahora no ayudan en nada. Así de simple: ven mi problema y tienen miedo.
Nunc venistis: et modo videntes plagam meam timetis.
22 ¿Les he pedido algo? ¿Acaso les he pedido que sobornen a alguien a mi favor, usando su propio dinero?
Numquid dixi: Afferte mihi, et de substantia vestra donate mihi?
23 ¿Les he pedido que me rescaten de un enemigo? ¿Les he pedido que me salven de mis opresores?
Vel, Liberate me de manu hostis, et de manu robustorum eruite me?
24 Explíquenme esto y me callaré. Muéstrenme en qué me equivoco.
Docete me, et ego tacebo: et siquid forte ignoravi, instruite me.
25 Las palabras sinceras son dolorosas, ¿pero qué prueban sus argumentos?
Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit qui possit arguere me?
26 ¿Van a discutir sobre lo que he dicho, cuando las palabras de alguien desesperado deberían dejar que el viento se las lleve?
Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, et in ventum verba profertis.
27 ¡Son capaces de jugar a los dados para ganarle un huérfano, así como son capaces de regatear con su amigo!
Super pupillum irruitis, et subvertere nitimini amicum vestrum.
28 ¡Mírenme a los ojos y digan si les miento en la cara!
Verumtamen quod cœpistis explete: præbete aurem, et videte an mentiar.
29 ¡No hablen así! ¡No sean injustos! Lo que digo es correcto.
Respondete obsecro absque contentione: et loquentes id quod iustum est, iudicate.
30 No estoy diciendo mentiras. ¿Acaso no sabría yo mismo si me equivoco?”
Et non invenietis in lingua mea iniquitatem, nec in faucibus meis stultitia personabit.

< Job 6 >