Job 4

1 Entonces Elifaz, el temanita, le respondió a Job

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

2 “¿Podría decir una palabra? No quiero molestarte, pero ¿quién podría callar y no responder?

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

3 Ciertamente has alentado a mucha gente y has apoyado a los que son débiles.

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

4 Tus consejos han ayudado a los que tropiezan para no caer, y has fortalecido a los que tienen las rodillas débiles.

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

5 Pero ahora eres tú el que sufre y estás molesto.

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

6 ¿No fue tu reverencia a Dios lo que te dio confianza y tu integridad lo que te dio esperanza?

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

7 Piénsalo: ¿desde cuándo mueren los inocentes? ¿Desde cuándo se destruye a la gente buena?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

8 ¡Por lo que he visto, los mismos que plantan el mal y siembran problemas son quienes cosechan tales frutos!

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

9 Un soplo de Dios los destruye; una ráfaga de su cólera los aniquila.

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

10 Los leones pueden rugir y gruñir, pero sus dientes se rompen.

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

11 Hasta un león muere por falta de alimento, y las crías de la leona se dispersan.

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

12 “Una palabra se acercó sigilosamente a mí; un susurro llegó a mi oído.

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

13 Pensamientos inquietantes vinieron a mí en pesadillas, como cuando caes en un sueño profundo.

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

14 Me aterroricé y temblé; todos mis huesos se estremecieron.

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

15 Entonces un soplo me rozó la cara y me puso la piel de gallina.

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

16 Algo se detuvo, pero no pude ver su rostro. Mis ojos sólo podían distinguir una forma. Estaba totalmente silencioso, y entonces oí una voz:

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

17 ‘¿Puede alguien ser justo ante Dios? ¿Puede alguien ser puro ante su Creador?

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

18 Si ni siquiera se fía de sus siervos y dice que sus ángeles se equivocan,

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

19 ¿cuánto más los que viven en estas casas de barro, cuyos cimientos se basan en el polvo, que se deshacen como la ropa por causa de la polilla?

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

20 Vivos por la mañana, muertos al anochecer. Mueren sin que nadie lo note.

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

21 Son como las cuerdas de una tienda de campaña, que se levantan y se derrumban con la muerte. Mueren sin sabiduría’”.

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.