Job 14

1 “La vida es corta y está llena de problemas,

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

2 como una flor que florece y se marchita, como una sombra pasajera que pronto desaparece.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

3 ¿Acaso te fijas en mí, Dios? ¿Por qué tienes que arrastrarme a los tribunales?

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

4 ¿Quién puede sacar algo limpio de lo impuro? Nadie.

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

5 Tú has determinado cuánto tiempo viviremos: el número de meses, un límite de tiempo para nuestras vidas.

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

6 Así que déjanos tranquilos y danos un poco de paz, para que, como el obrero, podamos disfrutar de unas horas de descanso al final del día.

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

7 “Incluso un árbol cortado tiene la esperanza de volver a brotar, de echar brotes y seguir viviendo.

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

8 Aunque sus raíces envejezcan en la tierra y su tronco muera en el suelo,

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

9 sólo un hilo de agua hará que brote y se ramifique como una planta joven.

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

10 “Pero los seres humanos mueren, su fuerza disminuye; perecen, y ¿dónde están entonces?

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

11 Como el agua que se evapora de un lago y un río que se seca y desaparece,

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

12 así los seres humanos se acuestan y no vuelven a levantarse. NO despertarán de su sueño hasta que los cielos dejen de existir.

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

13 “Quisiera que me escondieran en el Seol; escóndeme allí hasta que tu ira desaparezca. Fija allí un tiempo definido para mí, y acuérdate de mi. (Sheol h7585)

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)

14 ¿Volverán a vivir los muertos? Entonces tendría esperanza durante todo mi tiempo de angustia hasta que llegue mi liberación.

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

15 Me llamarías y yo te respondería; me añorarías, al ser que has creado.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

16 Entonces me cuidarías y no me vigilarías para ver si peco.

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

17 Mis pecados estarían sellados en una bolsa y tú cubrirías mi culpa.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

18 “Pero así como las montañas se desmoronan y caen, y las rocas se derrumban;

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

19 así como el agua desgasta las piedras, como las inundaciones arrastran el suelo, así destruyes la esperanza que tienen los pueblos.

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

20 Los dominas continuamente y desaparecen; distorsionas sus rostros al morir y entonces los despides.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

21 Sus hijos pueden llegar a ser importantes o caer de sus puestos, pero ellos no saben ni se enteran de nada de esto.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

22 Cuando la gente muere sólo conoce su propio dolor y está triste por sí misma”.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.