< Псалтирь 147 >

1 Хвалите Господа, яко благ псалом: Богови нашему да усладится хваление.
Alleluja. Laudate Dominum, quoniam bonus est psalmus; Deo nostro sit jucunda, decoraque laudatio.
2 Зиждай Иерусалима Господь: разсеяния Израилева соберет:
Ædificans Jerusalem Dominus, dispersiones Israëlis congregabit:
3 изцеляяй сокрушенныя сердцем и обязуяй сокрушения их:
qui sanat contritos corde, et alligat contritiones eorum;
4 изчитаяй множество звезд, и всем им имена нарицаяй.
qui numerat multitudinem stellarum, et omnibus eis nomina vocat.
5 Велий Господь наш, и велия крепость Его, и разума Его несть числа.
Magnus Dominus noster, et magna virtus ejus, et sapientiæ ejus non est numerus.
6 Приемляй кроткия Господь, смиряяй же грешники до земли.
Suscipiens mansuetos Dominus; humilians autem peccatores usque ad terram.
7 Начните Господеви во исповедании, пойте Богови нашему в гуслех:
Præcinite Domino in confessione; psallite Deo nostro in cithara.
8 одевающему небо облаки, уготовляющему земли дождь: прозябающему на горах траву и злак на службу человеком:
Qui operit cælum nubibus, et parat terræ pluviam; qui producit in montibus fœnum, et herbam servituti hominum;
9 дающему скотом пищу их, и птенцем врановым призывающым Его.
qui dat jumentis escam ipsorum, et pullis corvorum invocantibus eum.
10 Не в силе констей восхощет, ниже в лыстех мужеских благоволит:
Non in fortitudine equi voluntatem habebit, nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
11 благоволит Господь в боящихся Его и во уповающих на милость Его.
Beneplacitum est Domino super timentes eum, et in eis qui sperant super misericordia ejus.
12 Похвали, Иерусалиме, Господа, хвали Бога твоего, Сионе:
Alleluja. Lauda, Jerusalem, Dominum; lauda Deum tuum, Sion.
13 яко укрепи вереи врат твоих, благослови сыны твоя в тебе.
Quoniam confortavit seras portarum tuarum; benedixit filiis tuis in te.
14 Полагаяй пределы твоя мир, и тука пшенична насыщаяй тя:
Qui posuit fines tuos pacem, et adipe frumenti satiat te.
15 посылаяй слово Свое земли, до скорости течет слово Его,
Qui emittit eloquium suum terræ: velociter currit sermo ejus.
16 дающаго снег свой яко волну, мглу яко пепел посыпающаго,
Qui dat nivem sicut lanam; nebulam sicut cinerem spargit.
17 метающаго голоть Свой яко хлебы: противу лица мраза Его кто постоит?
Mittit crystallum suam sicut buccellas: ante faciem frigoris ejus quis sustinebit?
18 Послет слово Свое, и истает я: дхнет дух Его, и потекут воды.
Emittet verbum suum, et liquefaciet ea; flabit spiritus ejus, et fluent aquæ.
19 Возвещаяй слово Свое Иакову, оправдания и судбы Своя Израилеви:
Qui annuntiat verbum suum Jacob, justitias et judicia sua Israël.
20 не сотвори тако всякому языку, и судбы Своя не яви им.
Non fecit taliter omni nationi, et judicia sua non manifestavit eis. Alleluja.

< Псалтирь 147 >