< Книга Иова 30 >

1 Ныне же поругашамися малейшии: ныне учат мя от части, ихже отцев уничтожах, ихже не вменях достойными псов моих стад.
Nunc autem derident me iuniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei:
2 Крепость же рук их во что мне бысть? У них погибаше скончание.
Quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et vita ipsa putabantur indigni.
3 В скудости и гладе безплоден: иже бежаху в безводное вчера сотеснение и бедность:
Egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, squallentes calamitate, et miseria.
4 иже обхождаху былие в дебрех, имже былие бяше брашно, безчестнии же и похуленнии, скудни всякаго блага, иже и корение древес жваху от глада великаго.
Et mandebant herbas, et arborum cortices, et radix iuniperorum erat cibus eorum.
5 Восташа на мя татие,
Qui de convallibus ista rapientes, cum singula reperissent, ad ea cum clamore currebant.
6 ихже домове беша пещеры каменны:
In desertis habitabant torrentium, et in cavernis terrae, vel super glaream.
7 от среды доброгласных возопиют, иже под хврастием дивиим живяху:
Qui inter huiuscemodi laetabantur, et esse sub sentibus delicias computabant.
8 безумных сынове и безчестных, имя и слава угашена на земли.
Filii stultorum et ignobilium, et in terra penitus non parentes.
9 Ныне же гусли есмь аз им, и мене в притчу имут:
Nunc in eorum canticum versus sum, et factus sum eis in proverbium.
10 возгнушалися же мною отступивше далече, ни лица моего пощадеша от плюновения.
Abominantur me, et longe fugiunt a me, et faciem meam conspuere non verentur.
11 Отверз бо тул Свой уязви мя, и узду устам моим наложи.
Pharetram enim suam aperuit, et afflixit me, et frenum posuit in os meum.
12 На десную отрасли восташа, нозе свои простроша и путесотвориша на мя стези пагубы своея.
Ad dexteram orientis calamitatis meae illico surrexerunt: pedes meos subverterunt, et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis.
13 Сотрошася стези моя, совлекоша бо ми одежду.
Dissipaverunt itinera mea, insidiati sunt mihi, et praevaluerunt, et non fuit qui ferret auxilium.
14 Стрелами своими устрели мя: сотвори ми, якоже восхоте: в болезнех скисохся, обращаются же ми скорби.
Quasi rupto muro, et aperta ianua, irruerunt super me, et ad meas miserias devoluti sunt.
15 Отиде ми надежда якоже ветр, и якоже облак спасение мое.
Redactus sum in nihilum: abiit quasi ventus desiderium meum: et velut nubes pertransiit salus mea.
16 И ныне на мя излиется душа моя: и одержат мя дние печалей:
Nunc autem in memetipso marcescit anima mea, et possident me dies afflictionis.
17 нощию же кости моя смятошася, жилы же моя разслабеша.
Nocte os meum perforatur doloribus: et qui me comedunt, non dormiunt.
18 Многою крепостию ятся за ризу мою: якоже ожерелие ризы моея объя мя.
In multitudine eorum consumitur vestimentum meum, et quasi capito tunicae succinxerunt me.
19 Вменяеши же мя равна брению, в земли и пепеле часть моя.
Comparatus sum luto, et assimilatus sum favillae et cineri.
20 Возопих же к Тебе, и не услышал мя еси: сташа же и смотриша на мя.
Clamo ad te, et non exaudis me: sto, et non respicis me.
21 Наидоша же на мя без милости, рукою крепкою уязвил мя еси:
Mutatus es mihi in crudelem, et in duritia manus tuae adversaris mihi.
22 вчинил же мя еси в болезнех и отвергл еси мя от спасения.
Elevasti me, et quasi super ventum ponens elisisti me valide.
23 Вем бо, яко смерть мя сотрет: дом бо всякому смертну земля.
Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.
24 Аще бы возможно было, сам бых себе убил, или молил бых иного, дабы ми то сотворил.
Verumtamen non ad consumptionem meam emittis manum tuam: et si corruerim, ipse salvabis.
25 Аз же о всяцем немощнем восплакахся, воздохнух же видев мужа в бедах.
Flebam quondam super eo, qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi.
26 Аз же ждах благих, и се, сретоша мя паче дние зол.
Expectabam bona, et venerunt mihi mala: praestolabar lucem, et eruperunt tenebrae.
27 Чрево мое воскипе и не умолчит: предвариша мя дние нищеты.
Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie, praevenerunt me dies afflictionis.
28 Стеня ходих без обуздания, стоях же в соборе вопия.
Moerens incedebam, sine furore, consurgens, in turba clamabam.
29 Брат бых сиринам, друг же птичий.
Frater fui draconum, et socius struthionum.
30 Кожа же моя помрачися вельми, и кости моя сгореша от зноя.
Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt prae caumate.
31 Обратишася же в плачь гусли моя, песнь же моя в рыдание мне.
Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium.

< Книга Иова 30 >