Књига о Јову 29

1 Још настави Јов беседу своју и рече:

Job puhui taas sananlaskunsa ja sanoi:

2 О да бих био као пређашњих месеца, као оних дана кад ме Бог чуваше,

Ah jos minä olisin niinkuin entisinä kuukausina! niinä päivinä, joina Jumala minun kätki,

3 Кад светљаше свећом својом над главом мојом, и при виделу Његовом хођах по мраку,

Koska hänen valkeutensa paisti minun pääni päälle, ja minä kävin pimeissä hänen valkeudessansa,

4 Како бејах за младости своје, кад тајна Божија беше у шатору мом,

Niinkuin minä olin nuorena olessani; koska Jumalan salaisuus oli minun majani päällä;

5 Кад још беше Свемогући са мном, и деца моја око мене,

Koska Kaikkivaltias oli vielä minun kanssani, ja minun nuorukaiseni minun ympärilläni;

6 Кад се траг мој обливаше маслом, и стена ми точаше уље потоцима,

Koska minä pesin minun tieni voilla, ja kallio vuoti minulle öljy-ojat;

7 Кад излажах на врата кроз град, и на улици намештах себи столицу:

Koska minä menin kaupunin porteille, ja annoin valmistaa istuimeni kujille;

8 Младићи видећи ме уклањаху се, а старци устајаху и стајаху,

Kuin nuoret näkivät minun, niin he pakenivat, ja vanhat nousivat ja seisoivat minun edessäni,

9 Кнезови престајаху говорити и метаху руку на уста своја,

Ylimmäiset lakkasivat puhumasta, ja panivat kätensä suunsa päälle,

10 Управитељи устезаху глас свој и језик им пријањаше за грло.

Ruhtinasten ääni kätkeysi, ja heidän kielensä suun lakeen tarttui.

11 Јер које ме ухо чујаше, називаше ме блаженим; и које ме око виђаше, сведочаше ми

Sillä kenen korva minun kuuli, se kiitti minua onnelliseksi, ja jonka silmä minun näki, se todisti minusta.

12 Да избављам сиромаха који виче, и сироту и који нема никог да му помогне;

Sillä minä autin köyhää, joka huusi, ja orpoa, jolla ei auttajaa ollut.

13 Благослов оног који пропадаше долажаше на ме, и удовици срце распевах;

Niiden siunaus, jotka katoomallansa olivat, tuli minun päälleni; ja minä ilahutin leskein sydämen.

14 У правду се облачих и она ми беше одело, као плашт и као венац беше ми суд мој.

Vanhurskaus oli minun pukuni, jonka minä päälleni puin, ja minun oikeuteni oli minulle niinkuin hame ja kaunistus.

15 Око бејах слепом и нога хромом.

Minä olin sokian silmä ja ontuvan jalka.

16 Отац бејах убогима, и разбирах за распру за коју не знах.

Minä olin köyhäin isä, ja jonka asiaa en minä ymmärtänyt, sen minä visusti tutkin.

17 И разбијах кутњаке неправеднику, и из зуба му истрзах грабеж.

Minä särjin väärän syömähampaat, ja otin saaliin hänen hampaistansa,

18 Зато говорах: У свом ћу гнезду умрети, и биће ми дана као песка.

Minä ajattelin: minä riuduin pesässäni, ja teen päiväni moneksi niinkuin sannan.

19 Корен мој пружаше се крај воде, роса биваше по сву ноћ на мојим гранама.

Minun juureni putkahti veden tykönä, ja kaste pysyi laihoni päällä.

20 Слава моја подмлађиваше се у мене, и лук мој у руци мојој понављаше се.

Minun kunniallisuuteni uudistui minun edessäni, ja minun joutseni muuttui uudeksi minun kädessäni.

21 Слушаху ме и чекаху, и ћутаху на мој савет.

He kuulivat minua ja odottivat, ja vaikenivat minun neuvooni.

22 После мојих речи нико не проговараше, тако их натапаше беседа моја.

Minun sanani jälkeen ei yksikään enempää puhunut, ja minun puheeni tiukkui heidän päällensä.

23 Јер ме чекаху као дажд, и уста своја отвараху као на позни дажд.

He odottivat minua niinkuin sadetta, ja avasivat suunsa niinkuin ehtoosadetta vastaan.

24 Кад бих се насмејао на њих, не вероваху, и сјајност лица мог не разгоњаху.

Jos minä nauroin heidän puoleensa, ei he luottaneet sen päälle, eikä tahtoneet minua murheesen saattaa.

25 Кад бих отишао к њима, седах у зачеље, и бејах као цар у војсци, кад теши жалосне.

Kuin minä tulin heidän kokouksiinsa, niin minun täytyi istua ylimpänä: ja asuin niinkuin kuningas sotaväen keskellä, lohduttaissani murheellisia.