Књига о Јову 14

1 Човек рођен од жене кратка је века и пун немира.

De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.

2 Као цвет ниче, и одсеца се, и бежи као сен, и не остаје.

Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.

3 И на таквог отвараш око своје, и мене водиш на суд са собом!

Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.

4 Ко ће чисто извадити из нечиста? Нико.

Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.

5 Измерени су дани његови, број месеца његових у Тебе је; поставио си му међу, преко које не може прећи.

Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;

6 Одврати се од њега да почине докле не наврши као надничар дан свој.

Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.

7 Јер за дрво има надања, ако се посече, да ће се још омладити и да неће бити без изданка;

Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.

8 Ако и остари у земљи корен његов и у праху изумре пањ његов,

Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;

9 Чим осети воду, опет напупи и пусти гране као присад.

Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.

10 А човек умире изнемогао; и кад издахне човек, где је?

Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?

11 Као кад вода отече из језера и река опадне и усахне,

De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;

12 Тако човек кад легне, не устаје више; докле је небеса неће се пробудити нити ће се пренути ода сна свог.

Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.

13 О да ме хоћеш у гробу сакрити и склонити ме докле не утоли гнев Твој, и да ми даш рок кад ћеш ме се опоменути! (Sheol h7585)

Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart! (Sheol h7585)

14 Кад умре човек, хоће ли оживети? Све дане времена које ми је одређено чекаћу докле ми дође промена.

Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.

15 Зазваћеш, и ја ћу Ти се одазвати; дело руку својих пожелећеш.

Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.

16 А сада бројиш кораке моје, и ништа не остављаш за грех мој.

Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.

17 Запечаћени су у тобоцу моји преступи, и завезујеш безакоња моја.

Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.

18 Заиста, као што гора падне и распадне се, и као што се стена одвали с места свог,

En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;

19 И као што вода спира камење и поводањ односи прах земаљски, тако надање човечије обраћаш у ништа.

De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.

20 Надвађујеш га једнако, те одлази, мењаш му лице и отпушташ га.

Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.

21 Ако синови његови буду у части, он не зна; ако ли у срамоти, он се не брине.

Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.

22 Само тело док је жив болује, и душа његова у њему тужи.

Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.