Psalmi 88
1 Gospode Bože, spasitelju moj, danju vièem i noæu pred tobom.
Ein song, ein salme av Korahs born. Til songmeisteren; etter Mahalat leannot; ein song til lærdom av ezrahiten Heman. Herre, min Frelse-Gud! Dag og natt ropar eg framfyre deg.
2 Nek izaðe preda te molitva moja, prigni uho svoje k jauku mojemu;
Lat mi bøn koma for di åsyn, bøyg ditt øyra til mitt klagerop!
For mi sjæl er mett av ulukkor, og mitt liv er kome nær til helheimen. (Sheol h7585)
4 Izjednaèih se s onima koji u grob odlaze, postadoh kao èovjek bez sile,
Eg er rekna lik deim som fer ned i gravi, eg er som ein mann utan livskraft.
5 Kao meðu mrtve baèen, kao ubijeni, koji leže u grobu, kojih se više ne sjeæaš, i koji su od ruke tvoje daleko.
Eg er forlaten millom dei daude, som dei ihelslegne som ligg i gravi, som du ikkje meir kjem i hug, då dei er avskorne frå di hand.
6 Metnuo si me u jamu najdonju, u tamu, u bezdanu.
Du hev lagt meg i den djupe hola, i myrkrer, i ovdjup.
7 Oteža mi gnjev tvoj, i svima valima svojim udaraš me.
Din harm kvilar tungt på meg, og med alle dine bylgjor trengjer du meg. (Sela)
8 Udaljio si od mene poznanike moje, njima si me omrazio; zatvoren sam, i ne mogu izaæi.
Du hev drive mine kjenningar langt burt frå meg, du hev gjort meg til ein styggedom for deim, eg er innestengd og kann ikkje koma ut.
9 Oko moje usahnu od jada, vièem te, Gospode, vas dan, pružam k tebi ruke svoje.
Mitt auga hev vanmegtast av liding, eg hev kalla på deg kvar dag, Herre, eg hev rett ut mine hender til deg.
10 Eda li æeš na mrtvima èiniti èudesa? ili æe mrtvi ustati i tebe slaviti?
Gjer du vel under for dei daude? eller vil skuggar stand upp og lova deg? (Sela)
11 Eda li æe se u grobu pripovijedati milost tvoja, i istina tvoja u truhljenju?
Tru dei i gravi fortel um di miskunn, og um di truskap i avgrunnen?
12 Eda li æe u tami poznati èudesa tvoja, i pravdu tvoju gdje se sve zaboravlja?
Vert dine under kjende i myrkret, og di rettferd i gløymelandet?
13 Ali ja, Gospode, k tebi vièem, i jutrom molitva moja sreta te.
Men eg ropar til deg, Herre, og um morgonen kjem mi bøn imot deg.
14 Zašto, Gospode, odbacuješ dušu moju, i odvraæaš lice svoje od mene?
Kvifor, Herre, støyter du burt mi sjæl? Kvifor løyner du ditt andlit for meg?
15 Muèim se i izdišem od udaraca, podnosim strahote tvoje, bez nadanja sam.
Arm er eg og døyande frå ungdomen av, eg ber dine rædslor, eg lyt gjeva meg yver.
16 Gnjev tvoj stiže me, strahote tvoje razdiru me.
Logarne av din harm hev gjenge yver meg, dine skræmor hev gjort meg til inkjes.
17 Optjeèu me svaki dan kao voda, stežu me otsvuda.
Dei hev ringa seg um meg som vatn all dagen, dei hev i samlag kringsett meg.
18 Udaljio si od mene druga i prijatelja; poznanici moji sakrili su se u mrak.
Du hev drive langt burt frå meg ven og næste, mine kjenningar er myrkret.
