Psalmi 2

1 Zašto se bune narodi i plemena pomišljaju zaludne stvari?

Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy?

2 Ustaju carevi zemaljski, i knezovi se skupljaju na Gospoda i na pomazanika njegova.

Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc:

3 “Raskinimo sveze njihove i zbacimo sa sebe jaram njihov.”

Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.

4 Onaj, što živi na nebesima, smije se, Gospod im se potsmijeva.

Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich.

5 Pa im govori u gnjevu svojem i jarošæu svojom zbunjuje ih:

Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich,

6 “Ja sam pomazao cara svojega na Sionu, na svetoj gori svojoj.”

Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

7 Kazaæu naredbu Gospodnju; on reèe meni: “ti si sin moj, ja te sad rodih.

Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził.

8 Išti u mene, i daæu ti narode u našljedstvo, i krajeve zemaljske tebi u državu.

Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

9 Udariæeš ih gvozdenom palicom; razbiæeš ih kao lonèarski sud.”

Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduńskie pokruszysz ich.

10 Sad, carevi, orazumite se; nauèite se sudije zemaljske!

Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi!

11 Služite Gospodu sa strahom, i radujte se s trepetom.

Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

12 Poštujte sina, da se ne razgnjevi, i vi ne izginete na putu svome; jer æe se gnjev njegov brzo razgorjeti. Blago svjema koji se u nj uzdaju!

Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.