Jov 19

1 A Jov odgovori i reèe:

ויען איוב ויאמר׃

2 Dokle æete muèiti dušu moju i satirati me rijeèima?

עד אנה תוגיון נפשי ותדכאונני במלים׃

3 Veæ ste me deset puta naružili; nije vas stid što tako navaljujete na me?

זה עשר פעמים תכלימוני לא תבשו תהכרו לי׃

4 Ali ako sam doista pogriješio, pogrješka æe moja ostati kod mene.

ואף אמנם שגיתי אתי תלין משוגתי׃

5 Ako li se još hoæete da dižete na me i da me korite mojom sramotom,

אם אמנם עלי תגדילו ותוכיחו עלי חרפתי׃

6 Onda znajte da me je Bog oborio i mrežu svoju razapeo oko mene.

דעו אפו כי אלוה עותני ומצודו עלי הקיף׃

7 Eto, vièem na nepravdu, ali se ne slušam; vapijem, ali nema suda.

הן אצעק חמס ולא אענה אשוע ואין משפט׃

8 Zagradio je put moj da ne mogu proæi; na staze moje metnuo je mrak.

ארחי גדר ולא אעבור ועל נתיבותי חשך ישים׃

9 Svukao je s mene slavu moju i skinuo vijenac s glave moje.

כבודי מעלי הפשיט ויסר עטרת ראשי׃

10 Porušio me je otsvuda, da me nema; i kao drvo išèupao je nadanje moje.

יתצני סביב ואלך ויסע כעץ תקותי׃

11 Raspalio se na me gnjev njegov, i uzeo me je meðu neprijatelje svoje.

ויחר עלי אפו ויחשבני לו כצריו׃

12 Vojske njegove doðoše sve zajedno i nasuše sebi put k meni, i stadoše u oko okolo šatora mojega.

יחד יבאו גדודיו ויסלו עלי דרכם ויחנו סביב לאהלי׃

13 Braæu moju udaljio je od mene, i znanci moji tuðe se od mene.

אחי מעלי הרחיק וידעי אך זרו ממני׃

14 Bližnji moji ostaviše me, i znanci moji zaboraviše me.

חדלו קרובי ומידעי שכחוני׃

15 Domašnji moji i moje sluškinje gledaju me kao tuðina; stranac sam u oèima njihovijem.

גרי ביתי ואמהתי לזר תחשבני נכרי הייתי בעיניהם׃

16 Zovem slugu svojega, a on se ne odziva, a molim ga ustima svojim.

לעבדי קראתי ולא יענה במו פי אתחנן לו׃

17 Dah je moj mrzak ženi mojoj, a preklinjem je sinovima utrobe svoje.

רוחי זרה לאשתי וחנתי לבני בטני׃

18 Ni djeca ne haju za me; kad ustanem, ruže me.

גם עוילים מאסו בי אקומה וידברו בי׃

19 Mrzak sam svjema najvjernijim svojim, i koje ljubljah postaše mi protivnici.

תעבוני כל מתי סודי וזה אהבתי נהפכו בי׃

20 Za kožu moju kao za meso moje prionuše kosti moje; jedva osta koža oko zuba mojih.

בעורי ובבשרי דבקה עצמי ואתמלטה בעור שני׃

21 Smilujte se na me, smilujte se na me, prijatelji moji, jer se ruka Božija dotakla mene.

חנני חנני אתם רעי כי יד אלוה נגעה בי׃

22 Zašto me gonite kao Bog, i mesa mojega ne možete da se nasitite?

למה תרדפני כמו אל ומבשרי לא תשבעו׃

23 O kad bi se napisale rijeèi moje! kad bi se stavile u knjigu!

מי יתן אפו ויכתבון מלי מי יתן בספר ויחקו׃

24 Pisaljkom gvozdenom i olovom na kamenu za vjeèni spomen kad bi se urezale!

בעט ברזל ועפרת לעד בצור יחצבון׃

25 Ali znam da je živ moj iskupitelj, i na pošljedak da æe stati nad prahom.

ואני ידעתי גאלי חי ואחרון על עפר יקום׃

26 I ako se ova koža moja i rašèini, opet æu u tijelu svom vidjeti Boga.

ואחר עורי נקפו זאת ומבשרי אחזה אלוה׃

27 Ja isti vidjeæu ga, i oèi moje gledaæe ga, a ne drugi. A bubrega mojih nestaje u meni.

אשר אני אחזה לי ועיני ראו ולא זר כלו כליתי בחקי׃

28 Nego bi trebalo da reèete: zašto ga gonimo? kad je korijen besjede u meni.

כי תאמרו מה נרדף לו ושרש דבר נמצא בי׃

29 Bojte se maèa; jer je maè osveta za bezakonje; i znajte da ima sud.

גורו לכם מפני חרב כי חמה עונות חרב למען תדעון שדין׃