มารฺก: 15
1 อถ ปฺรภาเต สติ ปฺรธานยาชกา: ปฺราญฺจ อุปาธฺยายา: สรฺเวฺว มนฺตฺริณศฺจ สภำ กฺฤตฺวา ยีศุํ พนฺธยิตฺว ปีลาตาขฺยสฺย เทศาธิปเต: สวิธํ นีตฺวา สมรฺปยามาสุ: ฯ
Dès le matin, les chefs des prêtres, auxquels s'étaient joints les Anciens et les Scribes, le Sanhédrin tout entier, qui avaient tenu conseil, chargèrent Jésus de liens, l'emmenèrent et le livrèrent à Pilate,
2 ตทา ปีลาตสฺตํ ปฺฤษฺฏวานฺ ตฺวํ กึ ยิหูทียโลกานำ ราชา? ตต: ส ปฺรตฺยุกฺตวานฺ สตฺยํ วทสิฯ
qui l'interrogea: C'est toi qui es le Roi des Juifs?» Jésus répondit ainsi: «Tu le dis.»
3 อปรํ ปฺรธานยาชกาสฺตสฺย พหุษุ วาเกฺยษุ โทษมาโรปยาญฺจกฺรุ: กินฺตุ ส กิมปิ น ปฺรตฺยุวาจฯ
Les chefs des prêtres cependant formulaient contre lui des accusations en quantité.
4 ตทานีํ ปีลาตสฺตํ ปุน: ปปฺรจฺฉ ตฺวํ กึ โนตฺตรยสิ? ปไศฺยเต ตฺวทฺวิรุทฺธํ กติษุ สาเธฺยษุ สากฺษํ ททติฯ
Pilate l'interrogea une seconde fois: «Tu ne réponds rien! Vois tout ce dont on t'accuse!»
5 กนฺตุ ยีศุสฺตทาปิ โนตฺตรํ ทเทา ตต: ปีลาต อาศฺจรฺยฺยํ ชคามฯ
Mais Jésus ne répondit plus rien, ce dont Pilate, fut très surpris.
6 อปรญฺจ การาพทฺเธ กสฺตึศฺจิตฺ ชเน ตนฺมโหตฺสวกาเล โลไก รฺยาจิเต เทศาธิปติสฺตํ โมจยติฯ
A chaque fête, il remettait en liberté un prisonnier, celui qu'on lui demandait.
7 เย จ ปูรฺวฺวมุปปฺลวมการฺษุรุปปฺลเว วธมปิ กฺฤตวนฺตเสฺตษำ มเธฺย ตทาโนํ พรพฺพานามก เอโก พทฺธ อาสีตฺฯ
Or il y en avait un nommé Bar-Abbas, emprisonné avec les séditieux qui, dans une émeute, avaient commis un meurtre.
8 อโต เหโต: ปูรฺวฺวาปรียำ รีติกถำ กถยิตฺวา โลกา อุจฺไจรุวนฺต: ปีลาตสฺย สมกฺษํ นิเวทยามาสุ: ฯ
La foule, étant donc montée au tribunal, se mit à demander ce qu'on lui accordait toujours.
9 ตทา ปีลาตสฺตานาจเขฺยา ตรฺหิ กึ ยิหูทียานำ ราชานํ โมจยิษฺยามิ? ยุษฺมาภิ: กิมิษฺยเต?
Pilate alors, qui comprit que c'était par une haine jalouse que les chefs des prêtres lui avaient livré Jésus,
10 ยต: ปฺรธานยาชกา อีรฺษฺยาต เอว ยีศุํ สมารฺปยนฺนิติ ส วิเวทฯ
fit à la foule cette proposition: «Voulez-vous que je vous délivre «le Roi des Juifs»?
11 กินฺตุ ยถา พรพฺพำ โมจยติ ตถา ปฺรารฺถยิตุํ ปฺรธานยาชกา โลกานฺ ปฺรวรฺตฺตยามาสุ: ฯ
Mais les chefs des prêtres poussèrent la foule à demander de préférence la mise en liberté de Bar-Abbas.
12 อถ ปีลาต: ปุน: ปฺฤษฺฏวานฺ ตรฺหิ ยํ ยิหูทียานำ ราเชติ วทถ ตสฺย กึ กริษฺยามิ ยุษฺมาภิ: กิมิษฺยเต?
Pilate se fit entendre de nouveau: «Que ferai-je donc de celui que vous appelez «le Roi des Juifs»?
13 ตทา เต ปุนรปิ โปฺรจฺไจ: โปฺรจุสฺตํ กฺรุเศ เวธยฯ
Ils crièrent encore: «Crucifie-le!» —
14 ตสฺมาตฺ ปีลาต: กถิตวานฺ กุต: ? ส กึ กุกรฺมฺม กฺฤตวานฺ? กินฺตุ เต ปุนศฺจ รุวนฺโต วฺยาชหฺรุสฺตํ กฺรุเศ เวธยฯ
«Qu'a-t-il donc fait de mal?» reprit Pilate. Mais ils n'en criaient que plus fort: «Crucifie-le!»
15 ตทา ปีลาต: สรฺวฺวาโลฺลกานฺ โตษยิตุมิจฺฉนฺ พรพฺพำ โมจยิตฺวา ยีศุํ กศาภิ: ปฺรหฺฤตฺย กฺรุเศ เวทฺธุํ ตํ สมรฺปยามฺพภูวฯ
Pilate alors, voulant contenter la multitude, lui délivra Bar-Abbas, et, après avoir fait flageller Jésus, il l'abandonna au supplice de la croix.
16 อนนฺตรํ ไสนฺยคโณ'ฏฺฏาลิกามฺ อรฺถาทฺ อธิปเต รฺคฺฤหํ ยีศุํ นีตฺวา เสนานิวหํ สมาหุยตฺฯ
Les soldats emmenèrent Jésus à l'intérieur de la cour, c'est-à-dire dans le prétoire, où ils réunirent toute la cohorte.
17 ปศฺจาตฺ เต ตํ ธูมลวรฺณวสฺตฺรํ ปริธาปฺย กณฺฏกมุกุฏํ รจยิตฺวา ศิรสิ สมาโรปฺย
Ils l'habillèrent d'un manteau couleur de pourpre et lui mirent une couronne d'épines qu'ils avaient tressée.
18 เห ยิหูทียานำ ราชนฺ นมสฺการ อิตฺยุกฺตฺวา ตํ นมสฺกรฺตฺตามาเรภิเรฯ
Puis ils lui rendirent leurs hommages: «Salut! Roi des Juifs!»
19 ตโสฺยตฺตมางฺเค เวตฺราฆาตํ จกฺรุสฺตทฺคาเตฺร นิษฺฐีวญฺจ นิจิกฺษิปุ: , ตถา ตสฺย สมฺมุเข ชานุปาตํ ปฺรโณมุ:
Avec un roseau ils lui donnaient des coups sur la tète; ils crachaient sur lui, et, se mettant à genoux, ils se prosternaient devant lui.
20 อิตฺถมุปหสฺย ธูมฺรวรฺณวสฺตฺรมฺ อุตฺตารฺยฺย ตสฺย วสฺตฺรํ ตํ ปรฺยฺยธาปยนฺ กฺรุเศ เวทฺธุํ พหิรฺนินฺยุศฺจฯ
Quand ils eurent fini de se moquer de lui, ils lui ôtèrent le manteau de pourpre et lui remirent ses vêtements. Ils l'emmenèrent pour le crucifier
21 ตต: ปรํ เสกนฺทรสฺย รุผสฺย จ ปิตา ศิโมนฺนามา กุรีณียโลก เอก: กุตศฺจิทฺ คฺรามาเทตฺย ปถิ ยาติ ตํ เต ยีโศ: กฺรุศํ โวฒุํ พลาทฺ ทธฺนุ: ฯ
et ils obligèrent un passant, un certain Simon de Cyrène, le père d'Alexandre et de Rufus, qui revenait des champs, à porter sa croix.
22 อถ คุลฺคลฺตา อรฺถาตฺ ศิร: กปาลนามกํ สฺถานํ ยีศุมานีย
Ils le conduisirent ainsi à Golgotha, c'est un endroit dont le nom signifie: Le Crâne.
23 เต คนฺธรสมิศฺริตํ ทฺรากฺษารสํ ปาตุํ ตไสฺม ททุ: กินฺตุ ส น ชคฺราหฯ
Là ils lui donnèrent du vin mêlé de myrrhe; mais il n'en prit pas.
24 ตสฺมินฺ กฺรุเศ วิทฺเธ สติ เตษาเมไกกศ: กึ ปฺราปฺสฺยตีติ นิรฺณยาย
Ils le crucifièrent, puis se partagèrent ses vêtements, en tirant au sort la part de chacun.
25 ตสฺย ปริเธยานำ วิภาคารฺถํ คุฏิกาปาตํ จกฺรุ: ฯ
C'est à la troisième heure qu'ils le crucifièrent,
26 อปรมฺ เอษ ยิหูทียานำ ราเชติ ลิขิตํ โทษปตฺรํ ตสฺย ศิรอูรฺทฺวฺวมฺ อาโรปยาญฺจกฺรุ: ฯ
et l'inscription indiquant son crime était ainsi conçue: LE ROI DES JUIFS.
27 ตสฺย วามทกฺษิณโย รฺเทฺวา เจาเรา กฺรุศโย รฺวิวิธาเตฯ
Avec lui deux brigands furent crucifiés, l'un à sa droite, l'autre à sa gauche.
28 เตไนว "อปราธิชไน: สารฺทฺธํ ส คณิโต ภวิษฺยติ," อิติ ศาสฺโตฺรกฺตํ วจนํ สิทฺธมภูตฯ
(ainsi s'accomplit la parole de l'Ecriture: il a été compté parmi les impies.)
29 อนนฺตรํ มารฺเค เย เย โลกา คมนาคมเน จกฺรุเสฺต สรฺวฺว เอว ศิรำสฺยานฺโทลฺย นินฺทนฺโต ชคทุ: , เร มนฺทิรนาศก เร ทินตฺรยมเธฺย ตนฺนิรฺมฺมายก,
Les passants l'injuriaient; ils lui disaient, en gesticulant de la tète: «Ohé! toi qui détruis le Temple et le rebâtis en trois jours,
30 อธุนาตฺมานมฺ อวิตฺวา กฺรุศาทวโรหฯ
sauve-toi toi-même en descendant de la croix!»
31 กิญฺจ ปฺรธานยาชกา อธฺยาปกาศฺจ ตทฺวตฺ ติรสฺกฺฤตฺย ปรสฺปรํ จจกฺษิเร เอษ ปรานาวตฺ กินฺตุ สฺวมวิตุํ น ศกฺโนติฯ
Les chefs des prêtres avec les Scribes se moquaient aussi de lui et se disaient l'un à l'autre: «Il en a sauvé d'autres et il ne peut pas se sauver lui-même!» —
32 ยทีสฺราเยโล ราชาภิษิกฺตสฺตฺราตา ภวติ ตรฺหฺยธุไนน กฺรุศาทวโรหตุ วยํ ตทฺ ทฺฤษฺฏฺวา วิศฺวสิษฺยาม: ; กิญฺจ เยา โลเกา เตน สารฺทฺธํ กฺรุเศ 'วิเธฺยตำ ตาวปิ ตํ นิรฺภรฺตฺสยามาสตุ: ฯ
«Que «le Christ», que «le Roi d'Israël» descende maintenant de la croix, afin que nous voyions et que nous croyions!» Ceux mêmes que l'on avait crucifiés avec lui l'insultaient.
33 อถ ทฺวิตียยามาตฺ ตฺฤตียยามํ ยาวตฺ สรฺโวฺว เทศ: สานฺธกาโรภูตฺฯ
Quand fut venue la sixième heure, des ténèbres se firent sur tout le pays jusqu'à la neuvième heure.
34 ตตสฺตฺฤตียปฺรหเร ยีศุรุจฺไจรวทตฺ เอลี เอลี ลามา ศิวกฺตนี อรฺถาทฺ "เห มทีศ มทีศ ตฺวํ ปรฺยฺยตฺยากฺษี: กุโต หิ มำ?"
A la neuvième heure, Jésus jeta un cri et dit d'une voix forte: «Héloï! lema sabachthanei!» ce qui signifie: «Mon Dieu! Mon Dieu! pourquoi m'as-tu abandonné?»
35 ตทา สมีปสฺถโลกานำ เกจิตฺ ตทฺวากฺยํ นิศมฺยาจขฺยุ: ปไศฺยษ เอลิยมฺ อาหูยติฯ
Quelques-uns des assistants l'entendant: «Le voilà qui appelle Élie», dirent-ils.
36 ตต เอโก ชโน ธาวิตฺวาคตฺย สฺปญฺเช 'มฺลรสํ ปูรยิตฺวา ตํ นฑาเคฺร นิธาย ปาตุํ ตไสฺม ทตฺตฺวาวทตฺ ติษฺฐ เอลิย เอนมวโรหยิตุมฺ เอติ น เวติ ปศฺยามิฯ
Il y en eut un qui courut tremper une éponge dans du vinaigre et, l'attachant à un roseau, il lui donna à boire, en disant: «Laissez et voyons si Élie va venir le descendre!»
37 อถ ยีศุรุจฺไจ: สมาหูย ปฺราณานฺ ชเหาฯ
Jésus cependant, ayant jeté un grand cri, expira.
38 ตทา มนฺทิรสฺย ชวนิโกรฺทฺวฺวาทธ: รฺยฺยนฺตา วิทีรฺณา ทฺวิขณฺฑาภูตฺฯ
Et le rideau du Temple se déchira en deux depuis le haut jusqu'en bas.
39 กิญฺจ อิตฺถมุจฺไจราหูย ปฺราณานฺ ตฺยชนฺตํ ตํ ทฺฤษฺทฺวา ตทฺรกฺษณาย นิยุกฺโต ย: เสนาปติราสีตฺ โสวทตฺ นโรยมฺ อีศฺวรปุตฺร อิติ สตฺยมฺฯ
Voyant comment il avait expiré, le centurion, qui se tenait en face de lui, dit: «Cet homme-là était véritablement Fils de Dieu.»
40 ตทานีํ มคฺทลีนี มริสมฺ กนิษฺฐยากูโพ โยเสศฺจ มาตานฺยมริยมฺ ศาโลมี จ ยา: สฺตฺริโย
Il y avait là également des femmes qui regardaient de loin. Parmi elles, Marie Magdeleine, Marie, mère de Jacques le Petit et de Josès, et Salomé,
41 คาลีลฺปฺรเทเศ ยีศุํ เสวิตฺวา ตทนุคามิโนฺย ชาตา อิมาสฺตทนฺยาศฺจ ยา อเนกา นาโรฺย ยีศุนา สารฺทฺธํ ยิรูศาลมมายาตาสฺตาศฺจ ทูราตฺ ตานิ ททฺฤศุ: ฯ
qui le suivaient et le servaient lorsqu'il était en Galilée; plusieurs autres encore qui étaient montées avec lui à Jérusalem.
42 อถาสาทนทินสฺยารฺถาทฺ วิศฺรามวาราตฺ ปูรฺวฺวทินสฺย สายํกาล อาคต
Déjà il se faisait tard, et comme c'était un jour de «Préparation», c'est-à-dire une veille de sabbat,
43 อีศฺวรราชฺยาเปกฺษฺยริมถียยูษผนามา มานฺยมนฺตฺรี สเมตฺย ปีลาตสวิธํ นิรฺภโย คตฺวา ยีโศรฺเทหํ ยยาเจฯ
Joseph, celui qui est d'Arimathée, membre estimé du Grand-Conseil, et qui lui aussi attendait le Royaume de Dieu, alla hardiment se présenter à Pilate et lui demanda le corps de Jésus.
44 กินฺตุ ส อิทานีํ มฺฤต: ปีลาต อิตฺยสมฺภวํ มตฺวา ศตเสนาปติมาหูย ส กทา มฺฤต อิติ ปปฺรจฺฉฯ
Surpris qu'il fût mort sitôt, Pilate fit appeler le centurion et lui demanda s'il était mort depuis longtemps.
45 ศตเสมนาปติมุขาตฺ ตชฺชฺญาตฺวา ยูษเผ ยีโศรฺเทหํ ทเทาฯ
Informé par le centurion, il donna le corps à Joseph.
46 ปศฺจาตฺ ส สูกฺษฺมํ วาส: กฺรีตฺวา ยีโศ: กายมวโรหฺย เตน วาสสา เวษฺฏายิตฺวา คิเรา ขาตศฺมศาเน สฺถาปิตวานฺ ปาษาณํ โลฐยิตฺวา ทฺวาริ นิทเธฯ
Celui-ci, ayant acheté un linceul, descendit le corps de la croix, l'enveloppa du linceul et le déposa dans un sépulcre taillé dans le roc, puis il roula une pierre contre la porte du tombeau.
47 กินฺตุ ยตฺร โสสฺถาปฺยต ตต มคฺทลีนี มริยมฺ โยสิมาตฺฤมริยมฺ จ ททฺฤศตฺฤ: ฯ
Or, Marie Magdeleine et Marie, mère de Josès, regardaient où on le mettait.
