లూకః 20
1 అథైకదా యీశు ర్మనిదరే సుసంవాదం ప్రచారయన్ లోకానుపదిశతి, ఏతర్హి ప్రధానయాజకా అధ్యాపకాః ప్రాఞ్చశ్చ తన్నికటమాగత్య పప్రచ్ఛుః
Als er eines Tages das Volk im Tempel lehrte und die Heilsbotschaft verkündigte, traten die Hohenpriester und Schriftgelehrten mit den Ältesten an ihn heran
2 కయాజ్ఞయా త్వం కర్మ్మాణ్యేతాని కరోషి? కో వా త్వామాజ్ఞాపయత్? తదస్మాన్ వద|
und sprachen zu ihm: "Sag uns doch: mit welchem Recht tust du dies, oder wer hat dir das Recht dazu gegeben?"
3 స ప్రత్యువాచ, తర్హి యుష్మానపి కథామేకాం పృచ్ఛామి తస్యోత్తరం వదత|
Er antwortete ihnen: "Ich will euch auch eine Frage vorlegen. Sagt mir:
4 యోహనో మజ్జనమ్ ఈశ్వరస్య మానుషాణాం వాజ్ఞాతో జాతం?
Stammte die Taufe des Johannes vom Himmel oder von Menschen?"
5 తతస్తే మిథో వివిచ్య జగదుః, యదీశ్వరస్య వదామస్తర్హి తం కుతో న ప్రత్యైత స ఇతి వక్ష్యతి|
Da überlegten sie miteinander: "Sagen wir: 'vom Himmel', so wird er fragen: 'Warum habt ihr ihm denn nicht geglaubt?'
6 యది మనుష్యస్యేతి వదామస్తర్హి సర్వ్వే లోకా అస్మాన్ పాషాణై ర్హనిష్యన్తి యతో యోహన్ భవిష్యద్వాదీతి సర్వ్వే దృఢం జానన్తి|
Antworten wir aber: 'von Menschen', so steinigt uns das ganze Volk; denn es ist überzeugt, daß Johannes ein Prophet gewesen ist."
7 అతఏవ తే ప్రత్యూచుః కస్యాజ్ఞయా జాతమ్ ఇతి వక్తుం న శక్నుమః|
Da erwiderten sie, sie wüßten nicht, woher sie stamme.
8 తదా యీశురవదత్ తర్హి కయాజ్ఞయా కర్మ్మాణ్యేతాతి కరోమీతి చ యుష్మాన్ న వక్ష్యామి|
Darauf sprach Jesus zu ihnen: "So sage ich euch auch nicht, mit welchem Recht ich dies tue."
9 అథ లోకానాం సాక్షాత్ స ఇమాం దృష్టాన్తకథాం వక్తుమారేభే, కశ్చిద్ ద్రాక్షాక్షేత్రం కృత్వా తత్ క్షేత్రం కృషీవలానాం హస్తేషు సమర్ప్య బహుకాలార్థం దూరదేశం జగామ|
Dann fing er an, dem Volk dieses Gleichnis zu erzählen: "Jemand pflanzte einen Weinberg und verpachtete ihn an Winzer. Dann ging er für geraume Zeit außer Landes.
10 అథ ఫలకాలే ఫలాని గ్రహీతు కృషీవలానాం సమీపే దాసం ప్రాహిణోత్ కిన్తు కృషీవలాస్తం ప్రహృత్య రిక్తహస్తం విససర్జుః|
Zur Zeit der Weinlese sandte er einen seiner Knechte zu den Winzern, damit sie ihm einen Teil der Weinbergsfrüchte gäben. Die Winzer aber schlugen diesen Knecht und schickten ihn mit leeren Händen wieder heim.
11 తతః సోధిపతిః పునరన్యం దాసం ప్రేషయామాస, తే తమపి ప్రహృత్య కువ్యవహృత్య రిక్తహస్తం విససృజుః|
Da sandte er noch einen anderen Knecht; auch den schlugen und beschimpften sie und schickten ihn mit leeren Händen wieder heim.
12 తతః స తృతీయవారమ్ అన్యం ప్రాహిణోత్ తే తమపి క్షతాఙ్గం కృత్వా బహి ర్నిచిక్షిపుః|
Dann sandte er noch einen dritten; den schlugen sie auch blutig und jagten ihn davon.
13 తదా క్షేత్రపతి ర్విచారయామాస, మమేదానీం కిం కర్త్తవ్యం? మమ ప్రియే పుత్రే ప్రహితే తే తమవశ్యం దృష్ట్వా సమాదరిష్యన్తే|
Da sprach der Weinbergsbesitzer: 'Was soll ich tun? Ich will meinen geliebten Sohn hinsenden; vielleicht werden sie vor dem doch Ehrfurcht haben.'
14 కిన్తు కృషీవలాస్తం నిరీక్ష్య పరస్పరం వివిచ్య ప్రోచుః, అయముత్తరాధికారీ ఆగచ్ఛతైనం హన్మస్తతోధికారోస్మాకం భవిష్యతి|
Als aber die Winzer ihn erblickten, berieten sie sich miteinander und sagten: 'Ha, da kommt der Erbe! Laßt uns ihn töten, damit das Erbe unser werde!'
15 తతస్తే తం క్షేత్రాద్ బహి ర్నిపాత్య జఘ్నుస్తస్మాత్ స క్షేత్రపతిస్తాన్ ప్రతి కిం కరిష్యతి?
Und sie stießen ihn zum Weinberg hinaus und töteten ihn. Was wird nun der Weinbergsbesitzer mit diesen Leuten tun?
16 స ఆగత్య తాన్ కృషీవలాన్ హత్వా పరేషాం హస్తేషు తత్క్షేత్రం సమర్పయిష్యతి; ఇతి కథాం శ్రుత్వా తే ఽవదన్ ఏతాదృశీ ఘటనా న భవతు|
Er wird kommen und diese Winzer töten und seinen Weinberg anderen geben." Als sie das hörten, sprachen sie: "Nimmermehr soll das geschehen!"
17 కిన్తు యీశుస్తానవలోక్య జగాద, తర్హి, స్థపతయః కరిష్యన్తి గ్రావాణం యన్తు తుచ్ఛకం| ప్రధానప్రస్తరః కోణే స ఏవ హి భవిష్యతి| ఏతస్య శాస్త్రీయవచనస్య కిం తాత్పర్య్యం?
Da blickte er sie durchbohrend an und sagte: "Was bedeutet denn dies Schriftwort: Der Stein, den die Bauleute verworfen haben, der ist zum Eckstein geworden?
18 అపరం తత్పాషాణోపరి యః పతిష్యతి స భంక్ష్యతే కిన్తు యస్యోపరి స పాషాణః పతిష్యతి స తేన ధూలివచ్ చూర్ణీభవిష్యతి|
Wer auf diesen Stein fällt, der wird zerschmettert; auf wen aber der Stein fällt, der wird zerschmettert."
19 సోస్మాకం విరుద్ధం దృష్టాన్తమిమం కథితవాన్ ఇతి జ్ఞాత్వా ప్రధానయాజకా అధ్యాపకాశ్చ తదైవ తం ధర్తుం వవాఞ్ఛుః కిన్తు లోకేభ్యో బిభ్యుః|
Da suchten die Schriftgelehrten und die Hohenpriester noch in derselben Stunde Hand an ihn zu legen; denn sie hatten wohl gemerkt, daß er sie mit diesem Gleichnis treffen wollte. Aber sie fürchteten sich vor dem Volk.
20 అతఏవ తం ప్రతి సతర్కాః సన్తః కథం తద్వాక్యదోషం ధృత్వా తం దేశాధిపస్య సాధువేశధారిణశ్చరాన్ తస్య సమీపే ప్రేషయామాసుః|
Darum suchten sie ihm einen Hinterhalt zu legen: sie schickten Späher ab, die sich den Anschein gaben, als meinten sie es ehrlich. Dabei wollten sie ihn aber bei einem Wort fassen, damit sie ihn dann der Obrigkeit und der Gewalt des Statthalters überliefern könnten.
21 తదా తే తం పప్రచ్ఛుః, హే ఉపదేశక భవాన్ యథార్థం కథయన్ ఉపదిశతి, కమప్యనపేక్ష్య సత్యత్వేనైశ్వరం మార్గముపదిశతి, వయమేతజ్జానీమః|
Sie legten ihm nun eine Frage vor. "Meister", so sagten sie, "wir wissen: du sprichst und lehrst, was recht ist, und Menschengunst gilt nicht bei dir; du lehrst vielmehr in aller Wahrheit Gottes Weg.
22 కైసరరాజాయ కరోస్మాభి ర్దేయో న వా?
Dürfen wir dem Kaiser Steuer zahlen oder nicht?"
23 స తేషాం వఞ్చనం జ్ఞాత్వావదత్ కుతో మాం పరీక్షధ్వే? మాం ముద్రామేకం దర్శయత|
Er aber merkte ihre Arglist und sprach zu ihnen:
24 ఇహ లిఖితా మూర్తిరియం నామ చ కస్య? తేఽవదన్ కైసరస్య|
"Zeigt mir einen Silberling! Wessen Bild und Inschrift trägt er?" Sie erwiderten: "Des Kaisers."
25 తదా స ఉవాచ, తర్హి కైసరస్య ద్రవ్యం కైసరాయ దత్త; ఈశ్వరస్య తు ద్రవ్యమీశ్వరాయ దత్త|
Da sprach er zu ihnen: "Nun, so gebt dem Kaiser, was dem Kaiser gebührt, und Gott, was Gott gebührt!"
26 తస్మాల్లోకానాం సాక్షాత్ తత్కథాయాః కమపి దోషం ధర్తుమప్రాప్య తే తస్యోత్తరాద్ ఆశ్చర్య్యం మన్యమానా మౌనినస్తస్థుః|
Sie konnten diesen Ausspruch in Gegenwart des Volkes nicht tadeln, und staunend über seine Antwort schwiegen sie.
27 అపరఞ్చ శ్మశానాదుత్థానానఙ్గీకారిణాం సిదూకినాం కియన్తో జనా ఆగత్య తం పప్రచ్ఛుః,
Da traten einige Sadduzäer zu ihm, die da behaupteten, es gebe keine Auferstehung, und legten ihm eine Frage vor.
28 హే ఉపదేశక శాస్త్రే మూసా అస్మాన్ ప్రతీతి లిలేఖ యస్య భ్రాతా భార్య్యాయాం సత్యాం నిఃసన్తానో మ్రియతే స తజ్జాయాం వివహ్య తద్వంశమ్ ఉత్పాదయిష్యతి|
"Meister", so sagten sie, "Mose hat uns vorgeschrieben: Stirbt einem der Bruder und hinterläßt er ein Weib ohne Kinder, so soll sein Bruder die verwitwete Schwägerin zum Weib nehmen und (mit ihr) seinem (verstorbenen) Bruder Nachkommen erwecken.
29 తథాచ కేచిత్ సప్త భ్రాతర ఆసన్ తేషాం జ్యేష్ఠో భ్రాతా వివహ్య నిరపత్యః ప్రాణాన్ జహౌ|
Nun waren sieben Brüder da. Der erste nahm ein Weib und starb kinderlos.
30 అథ ద్వితీయస్తస్య జాయాం వివహ్య నిరపత్యః సన్ మమార| తృతీయశ్చ తామేవ వ్యువాహ;
Da heiratete der zweite Bruder die Witwe,
31 ఇత్థం సప్త భ్రాతరస్తామేవ వివహ్య నిరపత్యాః సన్తో మమ్రుః|
dann der dritte und so alle sieben; sie starben sämtlich kinderlos.
32 శేషే సా స్త్రీ చ మమార|
Zuletzt starb auch die Frau.
33 అతఏవ శ్మశానాదుత్థానకాలే తేషాం సప్తజనానాం కస్య సా భార్య్యా భవిష్యతి? యతః సా తేషాం సప్తానామేవ భార్య్యాసీత్|
Wem von ihnen gehört nun die Frau bei der Auferstehung als Gattin an? Denn alle sieben haben sie ja zur Ehe gehabt."
Da antwortete ihnen Jesus: "Die Leute in dieser Weltzeit freien und lassen sich freien. (aiōn g165)
35 కిన్తు యే తజ్జగత్ప్రాప్తియోగ్యత్వేన గణితాం భవిష్యన్తి శ్మశానాచ్చోత్థాస్యన్తి తే న వివహన్తి వాగ్దత్తాశ్చ న భవన్తి, (aiōn g165)
Die aber gewürdigt werden, jene Weltzeit zu erlangen und die Auferstehung, zu der nur eine Auswahl aus den Toten kommt, die freien nicht und lassen sich nicht freien. (aiōn g165)
36 తే పున ర్న మ్రియన్తే కిన్తు శ్మశానాదుత్థాపితాః సన్త ఈశ్వరస్య సన్తానాః స్వర్గీయదూతానాం సదృశాశ్చ భవన్తి|
Sie können ja auch nicht mehr sterben: sie sind den Engeln gleich und sind Gottes Kinder, weil sie der Auferstehung Kinder sind.
37 అధికన్తు మూసాః స్తమ్బోపాఖ్యానే పరమేశ్వర ఈబ్రాహీమ ఈశ్వర ఇస్హాక ఈశ్వరో యాకూబశ్చేశ్వర ఇత్యుక్త్వా మృతానాం శ్మశానాద్ ఉత్థానస్య ప్రమాణం లిలేఖ|
Daß aber die Toten auferstehen, das hat auch Mose in der Geschichte von dem Dornbusch angedeutet, wo er den Herrn den Gott Abrahams, den Gott Isaaks und den Gott Jakobs nennt.
38 అతఏవ య ఈశ్వరః స మృతానాం ప్రభు ర్న కిన్తు జీవతామేవ ప్రభుః, తన్నికటే సర్వ్వే జీవన్తః సన్తి|
Gott ist nun aber nicht ein Gott der Toten, sondern der Lebendigen. Denn alle sind für ihn lebendig."
39 ఇతి శ్రుత్వా కియన్తోధ్యాపకా ఊచుః, హే ఉపదేశక భవాన్ భద్రం ప్రత్యుక్తవాన్|
Da sagten einige der Schriftgelehrten: "Meister, du hast treffend geantwortet."
40 ఇతః పరం తం కిమపి ప్రష్టం తేషాం ప్రగల్భతా నాభూత్|
Weiter aber wagten sie ihm keine Fragen vorzulegen.
41 పశ్చాత్ స తాన్ ఉవాచ, యః ఖ్రీష్టః స దాయూదః సన్తాన ఏతాం కథాం లోకాః కథం కథయన్తి?
Dann fragte er sie: "Wie kann man behaupten, der Messias sei Davids Sohn?
42 యతః మమ ప్రభుమిదం వాక్యమవదత్ పరమేశ్వరః| తవ శత్రూనహం యావత్ పాదపీఠం కరోమి న| తావత్ కాలం మదీయే త్వం దక్షపార్శ్వ ఉపావిశ|
David selbst sagt ja im Psalmbuch: Der Herr hat gesagt zu meinem Herrn: Sitze du zu meiner Rechten,
43 ఇతి కథాం దాయూద్ స్వయం గీతగ్రన్థేఽవదత్|
bis ich dir deine Feinde zu Füßen lege.
44 అతఏవ యది దాయూద్ తం ప్రభుం వదతి, తర్హి స కథం తస్య సన్తానో భవతి?
David also nennt ihn seinen Herrn, wie kann er da zugleich sein Sohn sein?"
45 పశ్చాద్ యీశుః సర్వ్వజనానాం కర్ణగోచరే శిష్యానువాచ,
Vor den Ohren des ganzen Volkes sprach er dann zu seinen Jüngern:
46 యేఽధ్యాపకా దీర్ఘపరిచ్ఛదం పరిధాయ భ్రమన్తి, హట్టాపణయో ర్నమస్కారే భజనగేహస్య ప్రోచ్చాసనే భోజనగృహస్య ప్రధానస్థానే చ ప్రీయన్తే
"Hütet euch vor den Schriftgelehrten! Sie gehen mit Vorliebe in langen Gewändern einher, auf den Straßen lassen sie sich gern voll Ehrfurcht grüßen, in der gottesdienstlichen Versammlung wollen sie die Ehrenplätze haben, und beim Mahl sitzen sie gern obenan.
47 విధవానాం సర్వ్వస్వం గ్రసిత్వా ఛలేన దీర్ఘకాలం ప్రార్థయన్తే చ తేషు సావధానా భవత, తేషాముగ్రదణ్డో భవిష్యతి|
Sie verschlingen der Witwen Eigentum und halten zum Schein lange Gebete. Sie wird die schlimmste Strafe treffen."
