ਲੂਕਃ 20
1 ਅਥੈਕਦਾ ਯੀਸ਼ੁ ਰ੍ਮਨਿਦਰੇ ਸੁਸੰਵਾਦੰ ਪ੍ਰਚਾਰਯਨ੍ ਲੋਕਾਨੁਪਦਿਸ਼ਤਿ, ਏਤਰ੍ਹਿ ਪ੍ਰਧਾਨਯਾਜਕਾ ਅਧ੍ਯਾਪਕਾਃ ਪ੍ਰਾਞ੍ਚਸ਼੍ਚ ਤੰਨਿਕਟਮਾਗਤ੍ਯ ਪਪ੍ਰੱਛੁਃ
On one of those days, as he was teaching the people in the temple and preaching the Good News, the priests and scribes came to him with the elders.
2 ਕਯਾਜ੍ਞਯਾ ਤ੍ਵੰ ਕਰ੍ੰਮਾਣ੍ਯੇਤਾਨਿ ਕਰੋਸ਼਼ਿ? ਕੋ ਵਾ ਤ੍ਵਾਮਾਜ੍ਞਾਪਯਤ੍? ਤਦਸ੍ਮਾਨ੍ ਵਦ|
They asked him, “Tell us: by what authority do you do these things? Or who is giving you this authority?”
3 ਸ ਪ੍ਰਤ੍ਯੁਵਾਚ, ਤਰ੍ਹਿ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨਪਿ ਕਥਾਮੇਕਾਂ ਪ੍ਰੁʼੱਛਾਮਿ ਤਸ੍ਯੋੱਤਰੰ ਵਦਤ|
He answered them, “I also will ask you one question. Tell me:
4 ਯੋਹਨੋ ਮੱਜਨਮ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਮਾਨੁਸ਼਼ਾਣਾਂ ਵਾਜ੍ਞਾਤੋ ਜਾਤੰ?
the baptism of John, was it from heaven, or from men?”
5 ਤਤਸ੍ਤੇ ਮਿਥੋ ਵਿਵਿਚ੍ਯ ਜਗਦੁਃ, ਯਦੀਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਵਦਾਮਸ੍ਤਰ੍ਹਿ ਤੰ ਕੁਤੋ ਨ ਪ੍ਰਤ੍ਯੈਤ ਸ ਇਤਿ ਵਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤਿ|
They reasoned with themselves, saying, “If we say, ‘From heaven,’ he will say, ‘Why didn’t you believe him?’
6 ਯਦਿ ਮਨੁਸ਼਼੍ਯਸ੍ਯੇਤਿ ਵਦਾਮਸ੍ਤਰ੍ਹਿ ਸਰ੍ੱਵੇ ਲੋਕਾ ਅਸ੍ਮਾਨ੍ ਪਾਸ਼਼ਾਣੈ ਰ੍ਹਨਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ ਯਤੋ ਯੋਹਨ੍ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਦ੍ਵਾਦੀਤਿ ਸਰ੍ੱਵੇ ਦ੍ਰੁʼਢੰ ਜਾਨਨ੍ਤਿ|
But if we say, ‘From men,’ all the people will stone us, for they are persuaded that John was a prophet.”
7 ਅਤਏਵ ਤੇ ਪ੍ਰਤ੍ਯੂਚੁਃ ਕਸ੍ਯਾਜ੍ਞਯਾ ਜਾਤਮ੍ ਇਤਿ ਵਕ੍ਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਨੁਮਃ|
They answered that they didn’t know where it was from.
8 ਤਦਾ ਯੀਸ਼ੁਰਵਦਤ੍ ਤਰ੍ਹਿ ਕਯਾਜ੍ਞਯਾ ਕਰ੍ੰਮਾਣ੍ਯੇਤਾਤਿ ਕਰੋਮੀਤਿ ਚ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਨ ਵਕ੍ਸ਼਼੍ਯਾਮਿ|
Jesus said to them, “Neither will I tell you by what authority I do these things.”
9 ਅਥ ਲੋਕਾਨਾਂ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਤ੍ ਸ ਇਮਾਂ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤਕਥਾਂ ਵਕ੍ਤੁਮਾਰੇਭੇ, ਕਸ਼੍ਚਿਦ੍ ਦ੍ਰਾਕ੍ਸ਼਼ਾਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰੰ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਤਤ੍ ਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰੰ ਕ੍ਰੁʼਸ਼਼ੀਵਲਾਨਾਂ ਹਸ੍ਤੇਸ਼਼ੁ ਸਮਰ੍ਪ੍ਯ ਬਹੁਕਾਲਾਰ੍ਥੰ ਦੂਰਦੇਸ਼ੰ ਜਗਾਮ|
He began to tell the people this parable: “A man planted a vineyard and rented it out to some farmers, and went into another country for a long time.
10 ਅਥ ਫਲਕਾਲੇ ਫਲਾਨਿ ਗ੍ਰਹੀਤੁ ਕ੍ਰੁʼਸ਼਼ੀਵਲਾਨਾਂ ਸਮੀਪੇ ਦਾਸੰ ਪ੍ਰਾਹਿਣੋਤ੍ ਕਿਨ੍ਤੁ ਕ੍ਰੁʼਸ਼਼ੀਵਲਾਸ੍ਤੰ ਪ੍ਰਹ੍ਰੁʼਤ੍ਯ ਰਿਕ੍ਤਹਸ੍ਤੰ ਵਿਸਸਰ੍ਜੁਃ|
At the proper season, he sent a servant to the farmers to collect his share of the fruit of the vineyard. But the farmers beat him and sent him away empty.
11 ਤਤਃ ਸੋਧਿਪਤਿਃ ਪੁਨਰਨ੍ਯੰ ਦਾਸੰ ਪ੍ਰੇਸ਼਼ਯਾਮਾਸ, ਤੇ ਤਮਪਿ ਪ੍ਰਹ੍ਰੁʼਤ੍ਯ ਕੁਵ੍ਯਵਹ੍ਰੁʼਤ੍ਯ ਰਿਕ੍ਤਹਸ੍ਤੰ ਵਿਸਸ੍ਰੁʼਜੁਃ|
He sent yet another servant, and they also beat him and treated him shamefully, and sent him away empty.
12 ਤਤਃ ਸ ਤ੍ਰੁʼਤੀਯਵਾਰਮ੍ ਅਨ੍ਯੰ ਪ੍ਰਾਹਿਣੋਤ੍ ਤੇ ਤਮਪਿ ਕ੍ਸ਼਼ਤਾਙ੍ਗੰ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਬਹਿ ਰ੍ਨਿਚਿਕ੍ਸ਼਼ਿਪੁਃ|
He sent yet a third, and they also wounded him and threw him out.
13 ਤਦਾ ਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰਪਤਿ ਰ੍ਵਿਚਾਰਯਾਮਾਸ, ਮਮੇਦਾਨੀਂ ਕਿੰ ਕਰ੍ੱਤਵ੍ਯੰ? ਮਮ ਪ੍ਰਿਯੇ ਪੁਤ੍ਰੇ ਪ੍ਰਹਿਤੇ ਤੇ ਤਮਵਸ਼੍ਯੰ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟ੍ਵਾ ਸਮਾਦਰਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤੇ|
The lord of the vineyard said, ‘What shall I do? I will send my beloved son. It may be that seeing him, they will respect him.’
14 ਕਿਨ੍ਤੁ ਕ੍ਰੁʼਸ਼਼ੀਵਲਾਸ੍ਤੰ ਨਿਰੀਕ੍ਸ਼਼੍ਯ ਪਰਸ੍ਪਰੰ ਵਿਵਿਚ੍ਯ ਪ੍ਰੋਚੁਃ, ਅਯਮੁੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਆਗੱਛਤੈਨੰ ਹਨ੍ਮਸ੍ਤਤੋਧਿਕਾਰੋਸ੍ਮਾਕੰ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|
“But when the farmers saw him, they reasoned amongst themselves, saying, ‘This is the heir. Come, let’s kill him, that the inheritance may be ours.’
15 ਤਤਸ੍ਤੇ ਤੰ ਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰਾਦ੍ ਬਹਿ ਰ੍ਨਿਪਾਤ੍ਯ ਜਘ੍ਨੁਸ੍ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਸ ਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰਪਤਿਸ੍ਤਾਨ੍ ਪ੍ਰਤਿ ਕਿੰ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਤਿ?
Then they threw him out of the vineyard and killed him. What therefore will the lord of the vineyard do to them?
16 ਸ ਆਗਤ੍ਯ ਤਾਨ੍ ਕ੍ਰੁʼਸ਼਼ੀਵਲਾਨ੍ ਹਤ੍ਵਾ ਪਰੇਸ਼਼ਾਂ ਹਸ੍ਤੇਸ਼਼ੁ ਤਤ੍ਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰੰ ਸਮਰ੍ਪਯਿਸ਼਼੍ਯਤਿ; ਇਤਿ ਕਥਾਂ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਤੇ (ਅ)ਵਦਨ੍ ਏਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੀ ਘਟਨਾ ਨ ਭਵਤੁ|
He will come and destroy these farmers, and will give the vineyard to others.” When they heard that, they said, “May that never be!”
17 ਕਿਨ੍ਤੁ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਾਨਵਲੋਕ੍ਯ ਜਗਾਦ, ਤਰ੍ਹਿ, ਸ੍ਥਪਤਯਃ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ ਗ੍ਰਾਵਾਣੰ ਯਨ੍ਤੁ ਤੁੱਛਕੰ| ਪ੍ਰਧਾਨਪ੍ਰਸ੍ਤਰਃ ਕੋਣੇ ਸ ਏਵ ਹਿ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ| ਏਤਸ੍ਯ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰੀਯਵਚਨਸ੍ਯ ਕਿੰ ਤਾਤ੍ਪਰ੍ੱਯੰ?
But he looked at them and said, “Then what is this that is written, ‘The stone which the builders rejected was made the chief cornerstone’?
18 ਅਪਰੰ ਤਤ੍ਪਾਸ਼਼ਾਣੋਪਰਿ ਯਃ ਪਤਿਸ਼਼੍ਯਤਿ ਸ ਭੰਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤੇ ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਸ੍ਯੋਪਰਿ ਸ ਪਾਸ਼਼ਾਣਃ ਪਤਿਸ਼਼੍ਯਤਿ ਸ ਤੇਨ ਧੂਲਿਵਚ੍ ਚੂਰ੍ਣੀਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|
Everyone who falls on that stone will be broken to pieces, but it will crush whomever it falls on to dust.”
19 ਸੋਸ੍ਮਾਕੰ ਵਿਰੁੱਧੰ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤਮਿਮੰ ਕਥਿਤਵਾਨ੍ ਇਤਿ ਜ੍ਞਾਤ੍ਵਾ ਪ੍ਰਧਾਨਯਾਜਕਾ ਅਧ੍ਯਾਪਕਾਸ਼੍ਚ ਤਦੈਵ ਤੰ ਧਰ੍ਤੁੰ ਵਵਾਞ੍ਛੁਃ ਕਿਨ੍ਤੁ ਲੋਕੇਭ੍ਯੋ ਬਿਭ੍ਯੁਃ|
The chief priests and the scribes sought to lay hands on him that very hour, but they feared the people—for they knew he had spoken this parable against them.
20 ਅਤਏਵ ਤੰ ਪ੍ਰਤਿ ਸਤਰ੍ਕਾਃ ਸਨ੍ਤਃ ਕਥੰ ਤਦ੍ਵਾਕ੍ਯਦੋਸ਼਼ੰ ਧ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਤੰ ਦੇਸ਼ਾਧਿਪਸ੍ਯ ਸਾਧੁਵੇਸ਼ਧਾਰਿਣਸ਼੍ਚਰਾਨ੍ ਤਸ੍ਯ ਸਮੀਪੇ ਪ੍ਰੇਸ਼਼ਯਾਮਾਸੁਃ|
They watched him and sent out spies, who pretended to be righteous, that they might trap him in something he said, so as to deliver him up to the power and authority of the governor.
21 ਤਦਾ ਤੇ ਤੰ ਪਪ੍ਰੱਛੁਃ, ਹੇ ਉਪਦੇਸ਼ਕ ਭਵਾਨ੍ ਯਥਾਰ੍ਥੰ ਕਥਯਨ੍ ਉਪਦਿਸ਼ਤਿ, ਕਮਪ੍ਯਨਪੇਕ੍ਸ਼਼੍ਯ ਸਤ੍ਯਤ੍ਵੇਨੈਸ਼੍ਵਰੰ ਮਾਰ੍ਗਮੁਪਦਿਸ਼ਤਿ, ਵਯਮੇਤੱਜਾਨੀਮਃ|
They asked him, “Teacher, we know that you say and teach what is right, and aren’t partial to anyone, but truly teach the way of God.
22 ਕੈਸਰਰਾਜਾਯ ਕਰੋਸ੍ਮਾਭਿ ਰ੍ਦੇਯੋ ਨ ਵਾ?
Is it lawful for us to pay taxes to Caesar, or not?”
23 ਸ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਵਞ੍ਚਨੰ ਜ੍ਞਾਤ੍ਵਾਵਦਤ੍ ਕੁਤੋ ਮਾਂ ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਧ੍ਵੇ? ਮਾਂ ਮੁਦ੍ਰਾਮੇਕੰ ਦਰ੍ਸ਼ਯਤ|
But he perceived their craftiness, and said to them, “Why do you test me?
24 ਇਹ ਲਿਖਿਤਾ ਮੂਰ੍ਤਿਰਿਯੰ ਨਾਮ ਚ ਕਸ੍ਯ? ਤੇ(ਅ)ਵਦਨ੍ ਕੈਸਰਸ੍ਯ|
Show me a denarius. Whose image and inscription are on it?” They answered, “Caesar’s.”
25 ਤਦਾ ਸ ਉਵਾਚ, ਤਰ੍ਹਿ ਕੈਸਰਸ੍ਯ ਦ੍ਰਵ੍ਯੰ ਕੈਸਰਾਯ ਦੱਤ; ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਤੁ ਦ੍ਰਵ੍ਯਮੀਸ਼੍ਵਰਾਯ ਦੱਤ|
He said to them, “Then give to Caesar the things that are Caesar’s, and to God the things that are God’s.”
26 ਤਸ੍ਮਾੱਲੋਕਾਨਾਂ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਤ੍ ਤਤ੍ਕਥਾਯਾਃ ਕਮਪਿ ਦੋਸ਼਼ੰ ਧਰ੍ਤੁਮਪ੍ਰਾਪ੍ਯ ਤੇ ਤਸ੍ਯੋੱਤਰਾਦ੍ ਆਸ਼੍ਚਰ੍ੱਯੰ ਮਨ੍ਯਮਾਨਾ ਮੌਨਿਨਸ੍ਤਸ੍ਥੁਃ|
They weren’t able to trap him in his words before the people. They marvelled at his answer and were silent.
27 ਅਪਰਞ੍ਚ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨਾਦੁੱਥਾਨਾਨਙ੍ਗੀਕਾਰਿਣਾਂ ਸਿਦੂਕਿਨਾਂ ਕਿਯਨ੍ਤੋ ਜਨਾ ਆਗਤ੍ਯ ਤੰ ਪਪ੍ਰੱਛੁਃ,
Some of the Sadducees came to him, those who deny that there is a resurrection.
28 ਹੇ ਉਪਦੇਸ਼ਕ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰੇ ਮੂਸਾ ਅਸ੍ਮਾਨ੍ ਪ੍ਰਤੀਤਿ ਲਿਲੇਖ ਯਸ੍ਯ ਭ੍ਰਾਤਾ ਭਾਰ੍ੱਯਾਯਾਂ ਸਤ੍ਯਾਂ ਨਿਃਸਨ੍ਤਾਨੋ ਮ੍ਰਿਯਤੇ ਸ ਤੱਜਾਯਾਂ ਵਿਵਹ੍ਯ ਤਦ੍ਵੰਸ਼ਮ੍ ਉਤ੍ਪਾਦਯਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|
They asked him, “Teacher, Moses wrote to us that if a man’s brother dies having a wife, and he is childless, his brother should take the wife and raise up children for his brother.
29 ਤਥਾਚ ਕੇਚਿਤ੍ ਸਪ੍ਤ ਭ੍ਰਾਤਰ ਆਸਨ੍ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਜ੍ਯੇਸ਼਼੍ਠੋ ਭ੍ਰਾਤਾ ਵਿਵਹ੍ਯ ਨਿਰਪਤ੍ਯਃ ਪ੍ਰਾਣਾਨ੍ ਜਹੌ|
There were therefore seven brothers. The first took a wife, and died childless.
30 ਅਥ ਦ੍ਵਿਤੀਯਸ੍ਤਸ੍ਯ ਜਾਯਾਂ ਵਿਵਹ੍ਯ ਨਿਰਪਤ੍ਯਃ ਸਨ੍ ਮਮਾਰ| ਤ੍ਰੁʼਤੀਯਸ਼੍ਚ ਤਾਮੇਵ ਵ੍ਯੁਵਾਹ;
The second took her as wife, and he died childless.
31 ਇੱਥੰ ਸਪ੍ਤ ਭ੍ਰਾਤਰਸ੍ਤਾਮੇਵ ਵਿਵਹ੍ਯ ਨਿਰਪਤ੍ਯਾਃ ਸਨ੍ਤੋ ਮਮ੍ਰੁਃ|
The third took her, and likewise the seven all left no children, and died.
32 ਸ਼ੇਸ਼਼ੇ ਸਾ ਸ੍ਤ੍ਰੀ ਚ ਮਮਾਰ|
Afterward the woman also died.
33 ਅਤਏਵ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨਾਦੁੱਥਾਨਕਾਲੇ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਸਪ੍ਤਜਨਾਨਾਂ ਕਸ੍ਯ ਸਾ ਭਾਰ੍ੱਯਾ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ? ਯਤਃ ਸਾ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਸਪ੍ਤਾਨਾਮੇਵ ਭਾਰ੍ੱਯਾਸੀਤ੍|
Therefore in the resurrection whose wife of them will she be? For the seven had her as a wife.”
Jesus said to them, “The children of this age marry and are given in marriage. (aiōn g165)
35 ਕਿਨ੍ਤੁ ਯੇ ਤੱਜਗਤ੍ਪ੍ਰਾਪ੍ਤਿਯੋਗ੍ਯਤ੍ਵੇਨ ਗਣਿਤਾਂ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨਾੱਚੋੱਥਾਸ੍ਯਨ੍ਤਿ ਤੇ ਨ ਵਿਵਹਨ੍ਤਿ ਵਾਗ੍ਦੱਤਾਸ਼੍ਚ ਨ ਭਵਨ੍ਤਿ, (aiōn g165)
But those who are considered worthy to attain to that age and the resurrection from the dead neither marry nor are given in marriage. (aiōn g165)
36 ਤੇ ਪੁਨ ਰ੍ਨ ਮ੍ਰਿਯਨ੍ਤੇ ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨਾਦੁੱਥਾਪਿਤਾਃ ਸਨ੍ਤ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਸਨ੍ਤਾਨਾਃ ਸ੍ਵਰ੍ਗੀਯਦੂਤਾਨਾਂ ਸਦ੍ਰੁʼਸ਼ਾਸ਼੍ਚ ਭਵਨ੍ਤਿ|
For they can’t die any more, for they are like the angels and are children of God, being children of the resurrection.
37 ਅਧਿਕਨ੍ਤੁ ਮੂਸਾਃ ਸ੍ਤਮ੍ਬੋਪਾਖ੍ਯਾਨੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਈਬ੍ਰਾਹੀਮ ਈਸ਼੍ਵਰ ਇਸ੍ਹਾਕ ਈਸ਼੍ਵਰੋ ਯਾਕੂਬਸ਼੍ਚੇਸ਼੍ਵਰ ਇਤ੍ਯੁਕ੍ਤ੍ਵਾ ਮ੍ਰੁʼਤਾਨਾਂ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨਾਦ੍ ਉੱਥਾਨਸ੍ਯ ਪ੍ਰਮਾਣੰ ਲਿਲੇਖ|
But that the dead are raised, even Moses showed at the bush, when he called the Lord ‘The God of Abraham, the God of Isaac, and the God of Jacob.’
38 ਅਤਏਵ ਯ ਈਸ਼੍ਵਰਃ ਸ ਮ੍ਰੁʼਤਾਨਾਂ ਪ੍ਰਭੁ ਰ੍ਨ ਕਿਨ੍ਤੁ ਜੀਵਤਾਮੇਵ ਪ੍ਰਭੁਃ, ਤੰਨਿਕਟੇ ਸਰ੍ੱਵੇ ਜੀਵਨ੍ਤਃ ਸਨ੍ਤਿ|
Now he is not the God of the dead, but of the living, for all are alive to him.”
39 ਇਤਿ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਕਿਯਨ੍ਤੋਧ੍ਯਾਪਕਾ ਊਚੁਃ, ਹੇ ਉਪਦੇਸ਼ਕ ਭਵਾਨ੍ ਭਦ੍ਰੰ ਪ੍ਰਤ੍ਯੁਕ੍ਤਵਾਨ੍|
Some of the scribes answered, “Teacher, you speak well.”
40 ਇਤਃ ਪਰੰ ਤੰ ਕਿਮਪਿ ਪ੍ਰਸ਼਼੍ਟੰ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਪ੍ਰਗਲ੍ਭਤਾ ਨਾਭੂਤ੍|
They didn’t dare to ask him any more questions.
41 ਪਸ਼੍ਚਾਤ੍ ਸ ਤਾਨ੍ ਉਵਾਚ, ਯਃ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਃ ਸ ਦਾਯੂਦਃ ਸਨ੍ਤਾਨ ਏਤਾਂ ਕਥਾਂ ਲੋਕਾਃ ਕਥੰ ਕਥਯਨ੍ਤਿ?
He said to them, “Why do they say that the Christ is David’s son?
42 ਯਤਃ ਮਮ ਪ੍ਰਭੁਮਿਦੰ ਵਾਕ੍ਯਮਵਦਤ੍ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰਃ| ਤਵ ਸ਼ਤ੍ਰੂਨਹੰ ਯਾਵਤ੍ ਪਾਦਪੀਠੰ ਕਰੋਮਿ ਨ| ਤਾਵਤ੍ ਕਾਲੰ ਮਦੀਯੇ ਤ੍ਵੰ ਦਕ੍ਸ਼਼ਪਾਰ੍ਸ਼੍ਵ ਉਪਾਵਿਸ਼|
David himself says in the book of Psalms, ‘The Lord said to my Lord, “Sit at my right hand,
43 ਇਤਿ ਕਥਾਂ ਦਾਯੂਦ੍ ਸ੍ਵਯੰ ਗੀਤਗ੍ਰਨ੍ਥੇ(ਅ)ਵਦਤ੍|
until I make your enemies the footstool of your feet.”’
44 ਅਤਏਵ ਯਦਿ ਦਾਯੂਦ੍ ਤੰ ਪ੍ਰਭੁੰ ਵਦਤਿ, ਤਰ੍ਹਿ ਸ ਕਥੰ ਤਸ੍ਯ ਸਨ੍ਤਾਨੋ ਭਵਤਿ?
“David therefore calls him Lord, so how is he his son?”
45 ਪਸ਼੍ਚਾਦ੍ ਯੀਸ਼ੁਃ ਸਰ੍ੱਵਜਨਾਨਾਂ ਕਰ੍ਣਗੋਚਰੇ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਨੁਵਾਚ,
In the hearing of all the people, he said to his disciples,
46 ਯੇ(ਅ)ਧ੍ਯਾਪਕਾ ਦੀਰ੍ਘਪਰਿੱਛਦੰ ਪਰਿਧਾਯ ਭ੍ਰਮਨ੍ਤਿ, ਹੱਟਾਪਣਯੋ ਰ੍ਨਮਸ੍ਕਾਰੇ ਭਜਨਗੇਹਸ੍ਯ ਪ੍ਰੋੱਚਾਸਨੇ ਭੋਜਨਗ੍ਰੁʼਹਸ੍ਯ ਪ੍ਰਧਾਨਸ੍ਥਾਨੇ ਚ ਪ੍ਰੀਯਨ੍ਤੇ
“Beware of those scribes who like to walk in long robes, and love greetings in the marketplaces, the best seats in the synagogues, and the best places at feasts;
47 ਵਿਧਵਾਨਾਂ ਸਰ੍ੱਵਸ੍ਵੰ ਗ੍ਰਸਿਤ੍ਵਾ ਛਲੇਨ ਦੀਰ੍ਘਕਾਲੰ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਨ੍ਤੇ ਚ ਤੇਸ਼਼ੁ ਸਾਵਧਾਨਾ ਭਵਤ, ਤੇਸ਼਼ਾਮੁਗ੍ਰਦਣ੍ਡੋ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|
who devour widows’ houses, and for a pretence make long prayers. These will receive greater condemnation.”
