ਲੂਕਃ 14

1 ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਵਾਰੇ ਯੀਸ਼ੌ ਪ੍ਰਧਾਨਸ੍ਯ ਫਿਰੂਸ਼ਿਨੋ ਗ੍ਰੁʼਹੇ ਭੋਕ੍ਤੁੰ ਗਤਵਤਿ ਤੇ ਤੰ ਵੀਕ੍ਸ਼਼ਿਤੁਮ੍ ਆਰੇਭਿਰੇ|

Jésus était entré dans la maison d'un des principaux Pharisiens, pour y prendre un repas; c'était un jour de sabbat. Aussi chacun l'observait-il,

2 ਤਦਾ ਜਲੋਦਰੀ ਤਸ੍ਯ ਸੰਮੁਖੇ ਸ੍ਥਿਤਃ|

car il y avait là, devant lui, un homme hydropique.

3 ਤਤਃ ਸ ਵ੍ਯਵਸ੍ਥਾਪਕਾਨ੍ ਫਿਰੂਸ਼ਿਨਸ਼੍ਚ ਪਪ੍ਰੱਛ, ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਵਾਰੇ ਸ੍ਵਾਸ੍ਥ੍ਯੰ ਕਰ੍ੱਤਵ੍ਯੰ ਨ ਵਾ? ਤਤਸ੍ਤੇ ਕਿਮਪਿ ਨ ਪ੍ਰਤ੍ਯੂਚੁਃ|

Jésus s'adressa aux légistes et aux Pharisiens. «Est-il permis, oui ou non, de guérir le jour du sabbat?» leur demanda-t-il. Ils gardèrent le silence.

4 ਤਦਾ ਸ ਤੰ ਰੋਗਿਣੰ ਸ੍ਵਸ੍ਥੰ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਵਿਸਸਰ੍ਜ;

Alors il toucha de la main l'hydropique, le guérit et le congédia.

5 ਤਾਨੁਵਾਚ ਚ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਕਸ੍ਯਚਿਦ੍ ਗਰ੍ੱਦਭੋ ਵ੍ਰੁʼਸ਼਼ਭੋ ਵਾ ਚੇਦ੍ ਗਰ੍ੱਤੇ ਪਤਤਿ ਤਰ੍ਹਿ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਵਾਰੇ ਤਤ੍ਕ੍ਸ਼਼ਣੰ ਸ ਕਿੰ ਤੰ ਨੋੱਥਾਪਯਿਸ਼਼੍ਯਤਿ?

Puis, s'adressant toujours à eux, il dit: «Lequel d'entre vous, si son fils ou son boeuf vient à tomber dans un puits, un jour de sabbat, ne l'en retire aussitôt?»

6 ਤਤਸ੍ਤੇ ਕਥਾਯਾ ਏਤਸ੍ਯਾਃ ਕਿਮਪਿ ਪ੍ਰਤਿਵਕ੍ਤੁੰ ਨ ਸ਼ੇਕੁਃ|

A cela ils ne surent que répondre.

7 ਅਪਰਞ੍ਚ ਪ੍ਰਧਾਨਸ੍ਥਾਨਮਨੋਨੀਤਤ੍ਵਕਰਣੰ ਵਿਲੋਕ੍ਯ ਸ ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਿਤਾਨ੍ ਏਤਦੁਪਦੇਸ਼ਕਥਾਂ ਜਗਾਦ,

Ayant remarqué que les convives choisissaient les premières places, il leur raconta une parabole:

8 ਤ੍ਵੰ ਵਿਵਾਹਾਦਿਭੋਜ੍ਯੇਸ਼਼ੁ ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਿਤਃ ਸਨ੍ ਪ੍ਰਧਾਨਸ੍ਥਾਨੇ ਮੋਪਾਵੇਕ੍ਸ਼਼ੀਃ| ਤ੍ਵੱਤੋ ਗੌਰਵਾਨ੍ਵਿਤਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਿਤਜਨ ਆਯਾਤੇ

«Quand tu seras invité par quelqu'un à des noces, dit-il, ne va pas t'installer à la première place, de peur qu'un personnage plus considérable que toi, se trouvant parmi les invités,

9 ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਯਿਤਾਗਤ੍ਯ ਮਨੁਸ਼਼੍ਯਾਯੈਤਸ੍ਮੈ ਸ੍ਥਾਨੰ ਦੇਹੀਤਿ ਵਾਕ੍ਯੰ ਚੇਦ੍ ਵਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤਿ ਤਰ੍ਹਿ ਤ੍ਵੰ ਸਙ੍ਕੁਚਿਤੋ ਭੂਤ੍ਵਾ ਸ੍ਥਾਨ ਇਤਰਸ੍ਮਿਨ੍ ਉਪਵੇਸ਼਼੍ਟੁਮ੍ ਉਦ੍ਯੰਸ੍ਯਸਿ|

celui qui vous a conviés l'un et l'autre ne vienne te dire: «Donne-lui ta place» et que tu n'aies alors la confusion d'aller occuper la dernière place.

10 ਅਸ੍ਮਾਤ੍ ਕਾਰਣਾਦੇਵ ਤ੍ਵੰ ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਿਤੋ ਗਤ੍ਵਾ(ਅ)ਪ੍ਰਧਾਨਸ੍ਥਾਨ ਉਪਵਿਸ਼, ਤਤੋ ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਯਿਤਾਗਤ੍ਯ ਵਦਿਸ਼਼੍ਯਤਿ, ਹੇ ਬਨ੍ਧੋ ਪ੍ਰੋੱਚਸ੍ਥਾਨੰ ਗਤ੍ਵੋਪਵਿਸ਼, ਤਥਾ ਸਤਿ ਭੋਜਨੋਪਵਿਸ਼਼੍ਟਾਨਾਂ ਸਕਲਾਨਾਂ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਤ੍ ਤ੍ਵੰ ਮਾਨ੍ਯੋ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਸਿ|

Tout au contraire, quand tu seras invité, va te mettre à la dernière place, et alors, quand arrivera celui qui t'a invité, il te dira: «Mon ami, monte plus haut.» Ce sera pour toi un honneur devant tous les convives;

11 ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਸ੍ਵਮੁੰਨਮਯਤਿ ਸ ਨਮਯਿਸ਼਼੍ਯਤੇ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਸ੍ਵੰ ਨਮਯਤਿ ਸ ਉੰਨਮਯਿਸ਼਼੍ਯਤੇ|

car quiconque s'élève lui-même sera abaissé, et quiconque s'abaisse lui-même sera élevé.»

12 ਤਦਾ ਸ ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਯਿਤਾਰੰ ਜਨਮਪਿ ਜਗਾਦ, ਮਧ੍ਯਾਹ੍ਨੇ ਰਾਤ੍ਰੌ ਵਾ ਭੋਜ੍ਯੇ ਕ੍ਰੁʼਤੇ ਨਿਜਬਨ੍ਧੁਗਣੋ ਵਾ ਭ੍ਰਾਤ੍ਰੁʼਗਣੋ ਵਾ ਜ੍ਞਾਤਿਗਣੋ ਵਾ ਧਨਿਗਣੋ ਵਾ ਸਮੀਪਵਾਸਿਗਣੋ ਵਾ ਏਤਾਨ੍ ਨ ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਯ, ਤਥਾ ਕ੍ਰੁʼਤੇ ਚੇਤ੍ ਤੇ ਤ੍ਵਾਂ ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਯਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ, ਤਰ੍ਹਿ ਪਰਿਸ਼ੋਧੋ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|

Il disait aussi à son hôte: «Quand tu donnes à déjeuner ou à dîner, ne convoque ni tes amis, ni tes frères, ni tes parents, ni tes riches voisins, de crainte qu'ils ne t'invitent à leur tour et ne te rendent ce qu'ils auront reçu de toi.

13 ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਦਾ ਭੇਜ੍ਯੰ ਕਰੋਸ਼਼ਿ ਤਦਾ ਦਰਿਦ੍ਰਸ਼ੁਸ਼਼੍ਕਕਰਖਞ੍ਜਾਨ੍ਧਾਨ੍ ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਯ,

Tout au contraire, quand tu fais un festin, appelles-y des pauvres, des infirmes, des estropiés, des aveugles.

14 ਤਤ ਆਸ਼ਿਸ਼਼ੰ ਲਪ੍ਸ੍ਯਸੇ, ਤੇਸ਼਼ੁ ਪਰਿਸ਼ੋਧੰ ਕਰ੍ੱਤੁਮਸ਼ਕ੍ਨੁਵਤ੍ਸੁ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨਾੱਧਾਰ੍ੰਮਿਕਾਨਾਮੁੱਥਾਨਕਾਲੇ ਤ੍ਵੰ ਫਲਾਂ ਲਪ੍ਸ੍ਯਸੇ|

Heureux seras-tu, parce qu'ils n'ont pas de quoi te rendre ce festin; et il te sera rendu à la résurrection des justes.»

15 ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਤਾਂ ਕਥਾਂ ਨਿਸ਼ਮ੍ਯ ਭੋਜਨੋਪਵਿਸ਼਼੍ਟਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਕਥਯਾਮਾਸ, ਯੋ ਜਨ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਰਾਜ੍ਯੇ ਭੋਕ੍ਤੁੰ ਲਪ੍ਸ੍ਯਤੇ ਸਏਵ ਧਨ੍ਯਃ|

A ces mots, un des convives lui dit: «Heureux qui sera du banquet dans le Royaume de Dieu!» —

16 ਤਤਃ ਸ ਉਵਾਚ, ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਜਨੋ ਰਾਤ੍ਰੌ ਭੇਜ੍ਯੰ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਬਹੂਨ੍ ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਯਾਮਾਸ|

«Un homme, lui dit Jésus, donna un grand dîner, et y convia beaucoup de monde.

17 ਤਤੋ ਭੋਜਨਸਮਯੇ ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਿਤਲੋਕਾਨ੍ ਆਹ੍ਵਾਤੁੰ ਦਾਸਦ੍ਵਾਰਾ ਕਥਯਾਮਾਸ, ਖਦ੍ਯਦ੍ਰਵ੍ਯਾਣਿ ਸਰ੍ੱਵਾਣਿ ਸਮਾਸਾਦਿਤਾਨਿ ਸਨ੍ਤਿ, ਯੂਯਮਾਗੱਛਤ|

A l'heure du repas, il envoya son serviteur dire aux invités: «Venez, parce que tout est prêt.»

18 ਕਿਨ੍ਤੁ ਤੇ ਸਰ੍ੱਵ ਏਕੈਕੰ ਛਲੰ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਕ੍ਸ਼਼ਮਾਂ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਾਞ੍ਚਕ੍ਰਿਰੇ| ਪ੍ਰਥਮੋ ਜਨਃ ਕਥਯਾਮਾਸ, ਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰਮੇਕੰ ਕ੍ਰੀਤਵਾਨਹੰ ਤਦੇਵ ਦ੍ਰਸ਼਼੍ਟੁੰ ਮਯਾ ਗਨ੍ਤਵ੍ਯਮ੍, ਅਤਏਵ ਮਾਂ ਕ੍ਸ਼਼ਨ੍ਤੁੰ ਤੰ ਨਿਵੇਦਯ|

Mais tous, comme de concert, commencèrent à s'excuser.

19 ਅਨ੍ਯੋ ਜਨਃ ਕਥਯਾਮਾਸ, ਦਸ਼ਵ੍ਰੁʼਸ਼਼ਾਨਹੰ ਕ੍ਰੀਤਵਾਨ੍ ਤਾਨ੍ ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਿਤੁੰ ਯਾਮਿ ਤਸ੍ਮਾਦੇਵ ਮਾਂ ਕ੍ਸ਼਼ਨ੍ਤੁੰ ਤੰ ਨਿਵੇਦਯ|

«J'ai acheté un champ, dit le premier, il est de toute nécessité que j'aille le voir. Je t'en prie, tiens-moi pour excusé.» — «J'ai acheté cinq paires de boeufs, dit un autre, et je vais les essayer. Je t'en prie, tiens-moi pour excusé.» —

20 ਅਪਰਃ ਕਥਯਾਮਾਸ, ਵ੍ਯੂਢਵਾਨਹੰ ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਕਾਰਣਾਦ੍ ਯਾਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਨੋਮਿ|

«J'ai pris femme, dit un autre encore, donc je ne puis venir.»

21 ਪਸ਼੍ਚਾਤ੍ ਸ ਦਾਸੋ ਗਤ੍ਵਾ ਨਿਜਪ੍ਰਭੋਃ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਤ੍ ਸਰ੍ੱਵਵ੍ਰੁʼੱਤਾਨ੍ਤੰ ਨਿਵੇਦਯਾਮਾਸ, ਤਤੋਸੌ ਗ੍ਰੁʼਹਪਤਿਃ ਕੁਪਿਤ੍ਵਾ ਸ੍ਵਦਾਸੰ ਵ੍ਯਾਜਹਾਰ, ਤ੍ਵੰ ਸਤ੍ਵਰੰ ਨਗਰਸ੍ਯ ਸੰਨਿਵੇਸ਼ਾਨ੍ ਮਾਰ੍ਗਾਂਸ਼੍ਚ ਗਤ੍ਵਾ ਦਰਿਦ੍ਰਸ਼ੁਸ਼਼੍ਕਕਰਖਞ੍ਜਾਨ੍ਧਾਨ੍ ਅਤ੍ਰਾਨਯ|

Le serviteur revint et raconta cela à son maître. Se mettant en colère, le maître de maison dit alors à son serviteur: «Parcours à la hâte les places publiques et les rues de la ville, et amène ici les pauvres, les infirmes, les aveugles, les estropiés.»

22 ਤਤੋ ਦਾਸੋ(ਅ)ਵਦਤ੍, ਹੇ ਪ੍ਰਭੋ ਭਵਤ ਆਜ੍ਞਾਨੁਸਾਰੇਣਾਕ੍ਰਿਯਤ ਤਥਾਪਿ ਸ੍ਥਾਨਮਸ੍ਤਿ|

Quand le serviteur lui dit: «Seigneur, on a fait ce que tu as ordonné», et il y a encore de la place,

23 ਤਦਾ ਪ੍ਰਭੁਃ ਪੁਨ ਰ੍ਦਾਸਾਯਾਕਥਯਤ੍, ਰਾਜਪਥਾਨ੍ ਵ੍ਰੁʼਕ੍ਸ਼਼ਮੂਲਾਨਿ ਚ ਯਾਤ੍ਵਾ ਮਦੀਯਗ੍ਰੁʼਹਪੂਰਣਾਰ੍ਥੰ ਲੋਕਾਨਾਗਨ੍ਤੁੰ ਪ੍ਰਵਰ੍ੱਤਯ|

le maître lui répondit: «Va dans les chemins et le long des haies et contrains les gens d'entrer, afin que ma maison soit pleine.

24 ਅਹੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਭ੍ਯੰ ਕਥਯਾਮਿ, ਪੂਰ੍ੱਵਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਿਤਾਨਮੇਕੋਪਿ ਮਮਾਸ੍ਯ ਰਾਤ੍ਰਿਭੋਜ੍ਯਸ੍ਯਾਸ੍ਵਾਦੰ ਨ ਪ੍ਰਾਪ੍ਸ੍ਯਤਿ|

Je vous le déclare, en effet, aucun de ces hommes qui étaient «les invités» ne prendra part à mon festin.»

25 ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਬਹੁਸ਼਼ੁ ਲੋਕੇਸ਼਼ੁ ਯੀਸ਼ੋਃ ਪਸ਼੍ਚਾਦ੍ ਵ੍ਰਜਿਤੇਸ਼਼ੁ ਸਤ੍ਸੁ ਸ ਵ੍ਯਾਘੁਟ੍ਯ ਤੇਭ੍ਯਃ ਕਥਯਾਮਾਸ,

Il était suivi de foules immenses; il se tourna vers elles et leur dit:

26 ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਨ੍ ਮਮ ਸਮੀਪਮ੍ ਆਗਤ੍ਯ ਸ੍ਵਸ੍ਯ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਪਤ੍ਨੀ ਸਨ੍ਤਾਨਾ ਭ੍ਰਾਤਰੋ ਭਗਿਮ੍ਯੋ ਨਿਜਪ੍ਰਾਣਾਸ਼੍ਚ, ਏਤੇਭ੍ਯਃ ਸਰ੍ੱਵੇਭ੍ਯੋ ਮੱਯਧਿਕੰ ਪ੍ਰੇਮ ਨ ਕਰੋਤਿ, ਸ ਮਮ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯੋ ਭਵਿਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤਿ|

«Si quelqu'un vient à moi et ne hait pas et son père et sa mère, et sa femme et ses enfants, et ses frères et ses soeurs, plus encore: sa propre vie, il ne peut être mon disciple.»

27 ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਸ੍ਵੀਯੰ ਕ੍ਰੁਸ਼ੰ ਵਹਨ੍ ਮਮ ਪਸ਼੍ਚਾੰਨ ਗੱਛਤਿ, ਸੋਪਿ ਮਮ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯੋ ਭਵਿਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤਿ|

«Celui qui ne porte pas sa croix, et ne marche pas à ma suite, ne peut être mon disciple.»

28 ਦੁਰ੍ਗਨਿਰ੍ੰਮਾਣੇ ਕਤਿਵ੍ਯਯੋ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ, ਤਥਾ ਤਸ੍ਯ ਸਮਾਪ੍ਤਿਕਰਣਾਰ੍ਥੰ ਸਮ੍ਪੱਤਿਰਸ੍ਤਿ ਨ ਵਾ, ਪ੍ਰਥਮਮੁਪਵਿਸ਼੍ਯ ਏਤੰਨ ਗਣਯਤਿ, ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਮਧ੍ਯ ਏਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ਃ ਕੋਸ੍ਤਿ?

«Quel est celui d'entre vous qui, voulant bâtir une tour, ne réfléchisse d'abord, ne calcule la dépense, ne voie s'il a de quoi l'achever?

29 ਨੋਚੇਦ੍ ਭਿੱਤਿੰ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਸ਼ੇਸ਼਼ੇ ਯਦਿ ਸਮਾਪਯਿਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤਿ,

Il craindrait, après avoir jeté les fondements, de ne pouvoir achever. Tous ceux qui verraient cela se moqueraient de lui.

30 ਤਰ੍ਹਿ ਮਾਨੁਸ਼਼ੋਯੰ ਨਿਚੇਤੁਮ੍ ਆਰਭਤ ਸਮਾਪਯਿਤੁੰ ਨਾਸ਼ਕ੍ਨੋਤ੍, ਇਤਿ ਵ੍ਯਾਹ੍ਰੁʼਤ੍ਯ ਸਰ੍ੱਵੇ ਤਮੁਪਹਸਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ|

«Le voilà, diraient-ils, l'homme qui a commencé à bâtir et quia été dans l'impossibilité d'achever!»

31 ਅਪਰਞ੍ਚ ਭਿੰਨਭੂਪਤਿਨਾ ਸਹ ਯੁੱਧੰ ਕਰ੍ੱਤੁਮ੍ ਉਦ੍ਯਮ੍ਯ ਦਸ਼ਸਹਸ੍ਰਾਣਿ ਸੈਨ੍ਯਾਨਿ ਗ੍ਰੁʼਹੀਤ੍ਵਾ ਵਿੰਸ਼ਤਿਸਹਸ੍ਰੇਃ ਸੈਨ੍ਯੈਃ ਸਹਿਤਸ੍ਯ ਸਮੀਪਵਾਸਿਨਃ ਸੰਮੁਖੰ ਯਾਤੁੰ ਸ਼ਕ੍ਸ਼਼੍ਯਾਮਿ ਨ ਵੇਤਿ ਪ੍ਰਥਮੰ ਉਪਵਿਸ਼੍ਯ ਨ ਵਿਚਾਰਯਤਿ ਏਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੋ ਭੂਮਿਪਤਿਃ ਕਃ?

«Quel est encore le roi, sur le point de faire la guerre à un autre roi, qui ne réfléchisse d'abord, qui n'examine s'il est capable, avec dix mille hommes, de marcher à la rencontre de celui qui s'avance sur lui avec vingt mille?

32 ਯਦਿ ਨ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ ਤਰ੍ਹਿ ਰਿਪਾਵਤਿਦੂਰੇ ਤਿਸ਼਼੍ਠਤਿ ਸਤਿ ਨਿਜਦੂਤੰ ਪ੍ਰੇਸ਼਼੍ਯ ਸਨ੍ਧਿੰ ਕਰ੍ੱਤੁੰ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯੇਤ|

S'il en est incapable, alors que l'ennemi est encore loin, il lui envoie une ambassade avec des propositions de paix.»

33 ਤਦ੍ਵਦ੍ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਮਧ੍ਯੇ ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਨ੍ ਮਦਰ੍ਥੰ ਸਰ੍ੱਵਸ੍ਵੰ ਹਾਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ ਸ ਮਮ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯੋ ਭਵਿਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤਿ|

«Ainsi donc, quiconque ne renonce pas à tout ce qu'il possède ne peut être mon disciple.»

34 ਲਵਣਮ੍ ਉੱਤਮਮ੍ ਇਤਿ ਸਤ੍ਯੰ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਦਿ ਲਵਣਸ੍ਯ ਲਵਣਤ੍ਵਮ੍ ਅਪਗੱਛਤਿ ਤਰ੍ਹਿ ਤਤ੍ ਕਥੰ ਸ੍ਵਾਦੁਯੁਕ੍ਤੰ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ?

«Le sel est bon; mais si le sel s'affadit, avec quoi lui rendra-t-on sa saveur?

35 ਤਦ ਭੂਮ੍ਯਰ੍ਥਮ੍ ਆਲਵਾਲਰਾਸ਼੍ਯਰ੍ਥਮਪਿ ਭਦ੍ਰੰ ਨ ਭਵਤਿ; ਲੋਕਾਸ੍ਤਦ੍ ਬਹਿਃ ਕ੍ਸ਼਼ਿਪਨ੍ਤਿ| ਯਸ੍ਯ ਸ਼੍ਰੋਤੁੰ ਸ਼੍ਰੋਤ੍ਰੇ ਸ੍ਤਃ ਸ ਸ਼੍ਰੁʼਣੋਤੁ|

Il n'est plus propre à rien, ni pour la terre, ni pour le fumier. On le jette dehors. Que celui qui a des oreilles pour entendre, entende.»