മാർകഃ 6
1 അനന്തരം സ തത്സ്ഥാനാത് പ്രസ്ഥായ സ്വപ്രദേശമാഗതഃ ശിഷ്യാശ്ച തത്പശ്ചാദ് ഗതാഃ|
On leaving that place, Jesus, followed by his disciples, went to his own part of the country.
2 അഥ വിശ്രാമവാരേ സതി സ ഭജനഗൃഹേ ഉപദേഷ്ടുമാരബ്ധവാൻ തതോഽനേകേ ലോകാസ്തത്കഥാം ശ്രുത്വാ വിസ്മിത്യ ജഗദുഃ, അസ്യ മനുജസ്യ ഈദൃശീ ആശ്ചര്യ്യക്രിയാ കസ്മാജ് ജാതാ? തഥാ സ്വകരാഭ്യാമ് ഇത്ഥമദ്ഭുതം കർമ്മ കർത്താമ് ഏതസ്മൈ കഥം ജ്ഞാനം ദത്തമ്?
When the Sabbath came, he began to teach in the Synagogue; and the people, as they listened, were deeply impressed. “Where did he get this?” they said, “and what is this wisdom that has been given him? and these miracles which he is doing?
3 കിമയം മരിയമഃ പുത്രസ്തജ്ഞാ നോ? കിമയം യാകൂബ്-യോസി-യിഹുദാ-ശിമോനാം ഭ്രാതാ നോ? അസ്യ ഭഗിന്യഃ കിമിഹാസ്മാഭിഃ സഹ നോ? ഇത്ഥം തേ തദർഥേ പ്രത്യൂഹം ഗതാഃ|
Is not he the carpenter, the son of Mary, and the brother of James, and Joses, and Judas, and Simon? And are not his sisters, too, living here among us?” This proved a hindrance to their believing in him;
4 തദാ യീശുസ്തേഭ്യോഽകഥയത് സ്വദേശം സ്വകുടുമ്ബാൻ സ്വപരിജനാംശ്ച വിനാ കുത്രാപി ഭവിഷ്യദ്വാദീ അസത്കൃതോ ന ഭവതി|
on which Jesus said: “A prophet is not without honour, except in his own country, and among his own relations, and in his own home.”
5 അപരഞ്ച തേഷാമപ്രത്യയാത് സ വിസ്മിതഃ കിയതാം രോഗിണാം വപുഃഷു ഹസ്തമ് അർപയിത്വാ കേവലം തേഷാമാരോഗ്യകരണാദ് അന്യത് കിമപി ചിത്രകാര്യ്യം കർത്താം ന ശക്തഃ|
And he could not work any miracle there, beyond placing his hands upon a few infirm persons, and curing them;
6 അഥ സ ചതുർദിക്സ്ഥ ഗ്രാമാൻ ഭ്രമിത്വാ ഉപദിഷ്ടവാൻ
and he wondered at the want of faith shown by the people. Jesus went round the villages, one after another, teaching.
7 ദ്വാദശശിഷ്യാൻ ആഹൂയ അമേധ്യഭൂതാൻ വശീകർത്താം ശക്തിം ദത്ത്വാ തേഷാം ദ്വൗ ദ്വൗ ജനോ പ്രേഷിതവാൻ|
He called the Twelve to him, and began to send them out as his Messengers, two and two, and gave them authority over foul spirits.
8 പുനരിത്യാദിശദ് യൂയമ് ഏകൈകാം യഷ്ടിം വിനാ വസ്ത്രസംപുടഃ പൂപഃ കടിബന്ധേ താമ്രഖണ്ഡഞ്ച ഏഷാം കിമപി മാ ഗ്രഹ്ലീത,
He instructed them to take nothing but a staff for the journey — not even bread, or a bag, or pence in their purse;
9 മാർഗയാത്രായൈ പാദേഷൂപാനഹൗ ദത്ത്വാ ദ്വേ ഉത്തരീയേ മാ പരിധദ്വ്വം|
but they were to wear sandals, and not to put on a second coat.
10 അപരമപ്യുക്തം തേന യൂയം യസ്യാം പുര്യ്യാം യസ്യ നിവേശനം പ്രവേക്ഷ്യഥ താം പുരീം യാവന്ന ത്യക്ഷ്യഥ താവത് തന്നിവേശനേ സ്ഥാസ്യഥ|
“Whenever you go to stay at a house,” he said, “remain there till you leave that place;
11 തത്ര യദി കേപി യുഷ്മാകമാതിഥ്യം ന വിദധതി യുഷ്മാകം കഥാശ്ച ന ശൃണ്വന്തി തർഹി തത്സ്ഥാനാത് പ്രസ്ഥാനസമയേ തേഷാം വിരുദ്ധം സാക്ഷ്യം ദാതും സ്വപാദാനാസ്ഫാല്യ രജഃ സമ്പാതയത; അഹം യുഷ്മാൻ യഥാർഥം വച്മി വിചാരദിനേ തന്നഗരസ്യാവസ്ഥാതഃ സിദോമാമോരയോ ർനഗരയോരവസ്ഥാ സഹ്യതരാ ഭവിഷ്യതി|
and if a place does not welcome you, or listen to you, as you go out of it shake off the dust that is on the soles of your feet, as a protest against them.”
12 അഥ തേ ഗത്വാ ലോകാനാം മനഃപരാവർത്തനീഃ കഥാ പ്രചാരിതവന്തഃ|
So they set out, and proclaimed the need of repentance.
13 ഏവമനേകാൻ ഭൂതാംശ്ച ത്യാജിതവന്തസ്തഥാ തൈലേന മർദ്ദയിത്വാ ബഹൂൻ ജനാനരോഗാനകാർഷുഃ|
They drove out many demons, and anointed with oil many who were infirm, and cured them.
14 ഇത്ഥം തസ്യ സുഖ്യാതിശ്ചതുർദിശോ വ്യാപ്താ തദാ ഹേരോദ് രാജാ തന്നിശമ്യ കഥിതവാൻ, യോഹൻ മജ്ജകഃ ശ്മശാനാദ് ഉത്ഥിത അതോഹേതോസ്തേന സർവ്വാ ഏതാ അദ്ഭുതക്രിയാഃ പ്രകാശന്തേ|
Now King Herod heard of Jesus; for his name had become well known. People were saying — “John the Baptizer must have risen from the dead, and that is why these miraculous powers are active in him.”
15 അന്യേഽകഥയൻ അയമ് ഏലിയഃ, കേപി കഥിതവന്ത ഏഷ ഭവിഷ്യദ്വാദീ യദ്വാ ഭവിഷ്യദ്വാദിനാം സദൃശ ഏകോയമ്|
Others again said — “He is Elijah,” and others — “He is a Prophet, like one of the great Prophets.”
16 കിന്തു ഹേരോദ് ഇത്യാകർണ്യ ഭാഷിതവാൻ യസ്യാഹം ശിരശ്ഛിന്നവാൻ സ ഏവ യോഹനയം സ ശ്മശാനാദുദതിഷ്ഠത്|
But when Herod heard of him, he said — “The man whom I beheaded — John — he must be risen!”
17 പൂർവ്വം സ്വഭ്രാതുഃ ഫിലിപസ്യ പത്ന്യാ ഉദ്വാഹം കൃതവന്തം ഹേരോദം യോഹനവാദീത് സ്വഭാതൃവധൂ ർന വിവാഹ്യാ|
For Herod himself had sent and arrested John, and put him in prison, in chains, to please Herodias, the wife of his brother Philip, because Herod had married her.
18 അതഃ കാരണാത് ഹേരോദ് ലോകം പ്രഹിത്യ യോഹനം ധൃത്വാ ബന്ധനാലയേ ബദ്ധവാൻ|
For John had said to Herod — “You have no right to be living with your brother’s wife.”
19 ഹേരോദിയാ തസ്മൈ യോഹനേ പ്രകുപ്യ തം ഹന്തുമ് ഐച്ഛത് കിന്തു ന ശക്താ,
So Herodias was incensed against John, and wanted to put him to death, but was unable to do so,
20 യസ്മാദ് ഹേരോദ് തം ധാർമ്മികം സത്പുരുഷഞ്ച ജ്ഞാത്വാ സമ്മന്യ രക്ഷിതവാൻ; തത്കഥാം ശ്രുത്വാ തദനുസാരേണ ബഹൂനി കർമ്മാണി കൃതവാൻ ഹൃഷ്ടമനാസ്തദുപദേശം ശ്രുതവാംശ്ച|
because Herod stood in fear of John, knowing him to be an upright and holy man, and protected him. He had listened to John, but still remained much perplexed, and yet he found pleasure in listening to him.
21 കിന്തു ഹേരോദ് യദാ സ്വജന്മദിനേ പ്രധാനലോകേഭ്യഃ സേനാനീഭ്യശ്ച ഗാലീൽപ്രദേശീയശ്രേഷ്ഠലോകേഭ്യശ്ച രാത്രൗ ഭോജ്യമേകം കൃതവാൻ
A suitable opportunity, however, occurred when Herod, on his birthday, gave a dinner to his high officials, and his generals, and the foremost men in Galilee.
22 തസ്മിൻ ശുഭദിനേ ഹേരോദിയായാഃ കന്യാ സമേത്യ തേഷാം സമക്ഷം സംനൃത്യ ഹേരോദസ്തേന സഹോപവിഷ്ടാനാഞ്ച തോഷമജീജനത് തതാ നൃപഃ കന്യാമാഹ സ്മ മത്തോ യദ് യാചസേ തദേവ തുഭ്യം ദാസ്യേ|
And when his daughter — that is, the daughter of Herodias — came in and danced, she delighted Herod and those who were dining with him. “Ask me for whatever you like,” the King said to the girl, “and I will give it to you”;
23 ശപഥം കൃത്വാകഥയത് ചേദ് രാജ്യാർദ്ധമപി യാചസേ തദപി തുഭ്യം ദാസ്യേ|
and he swore to her that he would give her whatever she asked him — up to half his kingdom.
24 തതഃ സാ ബഹി ർഗത്വാ സ്വമാതരം പപ്രച്ഛ കിമഹം യാചിഷ്യേ? തദാ സാകഥയത് യോഹനോ മജ്ജകസ്യ ശിരഃ|
The girl went out, and said to her mother “What must I ask for?” “The head of John the Baptizer,’ answered her mother.
25 അഥ തൂർണം ഭൂപസമീപമ് ഏത്യ യാചമാനാവദത് ക്ഷണേസ്മിൻ യോഹനോ മജ്ജകസ്യ ശിരഃ പാത്രേ നിധായ ദേഹി, ഏതദ് യാചേഽഹം|
So she went in as quickly as possible to the King, and made her request. “I want you,” she said, “to give me at once, on a dish, the head of John the Baptist.”
26 തസ്മാത് ഭൂപോഽതിദുഃഖിതഃ, തഥാപി സ്വശപഥസ്യ സഹഭോജിനാഞ്ചാനുരോധാത് തദനങ്ഗീകർത്തും ന ശക്തഃ|
The King was much distressed; yet, on account of his oath and of the guests at his table, he did not like to refuse her.
27 തത്ക്ഷണം രാജാ ഘാതകം പ്രേഷ്യ തസ്യ ശിര ആനേതുമാദിഷ്ടവാൻ|
He immediately dispatched one of his bodyguard, with orders to bring John’s head. The man went and beheaded John in the prison,
28 തതഃ സ കാരാഗാരം ഗത്വാ തച്ഛിരശ്ഛിത്വാ പാത്രേ നിധായാനീയ തസ്യൈ കന്യായൈ ദത്തവാൻ കന്യാ ച സ്വമാത്രേ ദദൗ|
and, bringing his head on a dish, gave it to the girl, and the girl gave it to her mother.
29 അനനതരം യോഹനഃ ശിഷ്യാസ്തദ്വാർത്താം പ്രാപ്യാഗത്യ തസ്യ കുണപം ശ്മശാനേഽസ്ഥാപയൻ|
When John’s disciples heard of it, they came and took his body away, and laid it in a tomb.
30 അഥ പ്രേഷിതാ യീശോഃ സന്നിധൗ മിലിതാ യദ് യച് ചക്രുഃ ശിക്ഷയാമാസുശ്ച തത്സർവ്വവാർത്താസ്തസ്മൈ കഥിതവന്തഃ|
When the Apostles came back to Jesus, they told him all that they had done and all that they had taught.
31 സ താനുവാച യൂയം വിജനസ്ഥാനം ഗത്വാ വിശ്രാമ്യത യതസ്തത്സന്നിധൗ ബഹുലോകാനാം സമാഗമാത് തേ ഭോക്തും നാവകാശം പ്രാപ്താഃ|
“Come by yourselves privately to some lonely spot,” he said, “and rest for a while” — for there were so many people coming and going that they had not time even to eat.
32 തതസ്തേ നാവാ വിജനസ്ഥാനം ഗുപ്തം ഗഗ്മുഃ|
So they set off privately in their boat for a lonely spot.
33 തതോ ലോകനിവഹസ്തേഷാം സ്ഥാനാന്തരയാനം ദദർശ, അനേകേ തം പരിചിത്യ നാനാപുരേഭ്യഃ പദൈർവ്രജിത്വാ ജവേന തൈഷാമഗ്രേ യീശോഃ സമീപ ഉപതസ്ഥുഃ|
And many people saw them going, and recognised them, and from all the towns they flocked together to the place on foot, and got there before them.
34 തദാ യീശു ർനാവോ ബഹിർഗത്യ ലോകാരണ്യാനീം ദൃഷ്ട്വാ തേഷു കരുണാം കൃതവാൻ യതസ്തേഽരക്ഷകമേഷാ ഇവാസൻ തദാ സ താന നാനാപ്രസങ്ഗാൻ ഉപദിഷ്ടവാൻ|
On getting out of the boat, Jesus saw a great crowd, and his heart was moved at the sight of them, because they were ‘like sheep without a shepherd’; and he began to teach them many things.
35 അഥ ദിവാന്തേ സതി ശിഷ്യാ ഏത്യ യീശുമൂചിരേ, ഇദം വിജനസ്ഥാനം ദിനഞ്ചാവസന്നം|
When it grew late, his disciples came up to him, and said: “This is a lonely spot, and it is already late.
36 ലോകാനാം കിമപി ഖാദ്യം നാസ്തി, അതശ്ചതുർദിക്ഷു ഗ്രാമാൻ ഗന്തും ഭോജ്യദ്രവ്യാണി ക്രേതുഞ്ച ഭവാൻ താൻ വിസൃജതു|
Send the people away, so that they may go to the farms and villages around and buy themselves something to eat.”
37 തദാ സ താനുവാച യൂയമേവ താൻ ഭോജയത; തതസ്തേ ജഗദു ർവയം ഗത്വാ ദ്വിശതസംഖ്യകൈ ർമുദ്രാപാദൈഃ പൂപാൻ ക്രീത്വാ കിം താൻ ഭോജയിഷ്യാമഃ?
But Jesus answered: “It is for you to give them something to eat.” “Are we to go and buy twenty pounds’ worth of bread,” they asked, “to give them to eat?”
38 തദാ സ താൻ പൃഷ്ഠവാൻ യുഷ്മാകം സന്നിധൗ കതി പൂപാ ആസതേ? ഗത്വാ പശ്യത; തതസ്തേ ദൃഷ്ട്വാ തമവദൻ പഞ്ച പൂപാ ദ്വൗ മത്സ്യൗ ച സന്തി|
“How many loaves have you?” he asked; “Go, and see.” When they had found out, they told him: “Five, and two fishes.”
39 തദാ സ ലോകാൻ ശസ്പോപരി പംക്തിഭിരുപവേശയിതുമ് ആദിഷ്ടവാൻ,
Jesus directed them to make all the people take their seats on the green grass, in parties;
40 തതസ്തേ ശതം ശതം ജനാഃ പഞ്ചാശത് പഞ്ചാശജ്ജനാശ്ച പംക്തിഭി ർഭുവി സമുപവിവിശുഃ|
and they sat down in groups — in hundreds, and in fifties.
41 അഥ സ താൻ പഞ്ചപൂപാൻ മത്സ്യദ്വയഞ്ച ധൃത്വാ സ്വർഗം പശ്യൻ ഈശ്വരഗുണാൻ അന്വകീർത്തയത് താൻ പൂപാൻ ഭംക്ത്വാ ലോകേഭ്യഃ പരിവേഷയിതും ശിഷ്യേഭ്യോ ദത്തവാൻ ദ്വാ മത്സ്യൗ ച വിഭജ്യ സർവ്വേഭ്യോ ദത്തവാൻ|
Taking the five loaves and the two fishes, Jesus looked up to Heaven, and said the blessing; he broke the loaves into pieces, and gave them to his disciples for them to serve out to the people, and he divided the two fishes also among them all.
42 തതഃ സർവ്വേ ഭുക്ത്വാതൃപ്യൻ|
Every one had sufficient to eat;
43 അനന്തരം ശിഷ്യാ അവശിഷ്ടൈഃ പൂപൈ ർമത്സ്യൈശ്ച പൂർണാൻ ദ്വദശ ഡല്ലകാൻ ജഗൃഹുഃ|
and they picked up enough broken pieces to fill twelve baskets, as well as some of the fish.
44 തേ ഭോക്താരഃ പ്രായഃ പഞ്ച സഹസ്രാണി പുരുഷാ ആസൻ|
The men who ate the bread were five thousand in number.
45 അഥ സ ലോകാൻ വിസൃജന്നേവ നാവമാരോഢും സ്വസ്മാദഗ്രേ പാരേ ബൈത്സൈദാപുരം യാതുഞ്ച ശ്ഷ്യിൻ വാഢമാദിഷ്ടവാൻ|
Immediately afterwards Jesus made his disciples get into the boat, and cross over in advance, in the direction of Bethsaida, while he himself was dismissing the crowd.
46 തദാ സ സർവ്വാൻ വിസൃജ്യ പ്രാർഥയിതും പർവ്വതം ഗതഃ|
After he had taken leave of the people, he went away up the hill to pray.
47 തതഃ സന്ധ്യായാം സത്യാം നൗഃ സിന്ധുമധ്യ ഉപസ്ഥിതാ കിന്തു സ ഏകാകീ സ്ഥലേ സ്ഥിതഃ|
When evening fell, the boat was out in the middle of the Sea, and Jesus on the shore alone.
48 അഥ സമ്മുഖവാതവഹനാത് ശിഷ്യാ നാവം വാഹയിത്വാ പരിശ്രാന്താ ഇതി ജ്ഞാത്വാ സ നിശാചതുർഥയാമേ സിന്ധൂപരി പദ്ഭ്യാം വ്രജൻ തേഷാം സമീപമേത്യ തേഷാമഗ്രേ യാതുമ് ഉദ്യതഃ|
Seeing them labouring at the oars — for the wind was against them — about three hours after midnight Jesus came towards them, walking on the water, intending to join them.
49 കിന്തു ശിഷ്യാഃ സിന്ധൂപരി തം വ്രജന്തം ദൃഷ്ട്വാ ഭൂതമനുമായ രുരുവുഃ,
But, when they saw him walking on the water, they thought it was a ghost, and cried out;
50 യതഃ സർവ്വേ തം ദൃഷ്ട്വാ വ്യാകുലിതാഃ| അതഏവ യീശുസ്തത്ക്ഷണം തൈഃ സഹാലപ്യ കഥിതവാൻ, സുസ്ഥിരാ ഭൂത, അയമഹം മാ ഭൈഷ്ട|
for all of them saw him, and were terrified. But Jesus at once spoke to them. “Courage!” he said, “it is I; do not be afraid!”
51 അഥ നൗകാമാരുഹ്യ തസ്മിൻ തേഷാം സന്നിധിം ഗതേ വാതോ നിവൃത്തഃ; തസ്മാത്തേ മനഃസു വിസ്മിതാ ആശ്ചര്യ്യം മേനിരേ|
Then he got into the boat with them, and the wind dropped. The disciples were utterly amazed,
52 യതസ്തേ മനസാം കാഠിന്യാത് തത് പൂപീയമ് ആശ്ചര്യ്യം കർമ്മ ന വിവിക്തവന്തഃ|
for they had not understood about the loaves, their minds being slow to learn.
53 അഥ തേ പാരം ഗത്വാ ഗിനേഷരത്പ്രദേശമേത്യ തട ഉപസ്ഥിതാഃ|
When they had crossed over, they landed at Gennesaret, and moored the boat.
54 തേഷു നൗകാതോ ബഹിർഗതേഷു തത്പ്രദേശീയാ ലോകാസ്തം പരിചിത്യ
But they had no sooner left her than the people, recognising Jesus,
55 ചതുർദിക്ഷു ധാവന്തോ യത്ര യത്ര രോഗിണോ നരാ ആസൻ താൻ സർവ്വാന ഖട്വോപരി നിധായ യത്ര കുത്രചിത് തദ്വാർത്താം പ്രാപുഃ തത് സ്ഥാനമ് ആനേതുമ് ആരേഭിരേ|
hurried over the whole country-side, and began to carry about upon mats those who were ill, wherever they heard he was.
56 തഥാ യത്ര യത്ര ഗ്രാമേ യത്ര യത്ര പുരേ യത്ര യത്ര പല്ല്യാഞ്ച തേന പ്രവേശഃ കൃതസ്തദ്വർത്മമധ്യേ ലോകാഃ പീഡിതാൻ സ്ഥാപയിത്വാ തസ്യ ചേലഗ്രന്ഥിമാത്രം സ്പ്രഷ്ടുമ് തേഷാമർഥേ തദനുജ്ഞാം പ്രാർഥയന്തഃ യാവന്തോ ലോകാഃ പസ്പൃശുസ്താവന്ത ഏവ ഗദാന്മുക്താഃ|
So wherever he went — to villages, or towns, or farms — they would lay their sick in the market-places, begging him to let them touch only the tassel of his cloak; and all who touched were made well.
