ലൂകഃ 10
1 തതഃ പരം പ്രഭുരപരാൻ സപ്തതിശിഷ്യാൻ നിയുജ്യ സ്വയം യാനി നഗരാണി യാനി സ്ഥാനാനി ച ഗമിഷ്യതി താനി നഗരാണി താനി സ്ഥാനാനി ച പ്രതി ദ്വൗ ദ്വൗ ജനൗ പ്രഹിതവാൻ|
| وَبَعْدَ ذلِكَ عَيَّنَ الرَّبُّ أَيْضاً اثْنَيْنِ وَسَبْعِينَ آخَرِينَ، وَأَرْسَلَهُمُ اثْنَيْنِ اثْنَيْنِ، لِيَسْبِقُوهُ إِلَى كُلِّ مَدِينَةٍ وَمَكَانٍ كَانَ عَلَى وَشْكِ الذَّهَابِ إِلَيْهِ. | ١ |
2 തേഭ്യഃ കഥയാമാസ ച ശസ്യാനി ബഹൂനീതി സത്യം കിന്തു ഛേദകാ അൽപേ; തസ്മാദ്ധേതോഃ ശസ്യക്ഷേത്രേ ഛേദകാൻ അപരാനപി പ്രേഷയിതും ക്ഷേത്രസ്വാമിനം പ്രാർഥയധ്വം|
| وَقَالَ لَهُمْ: «إِنَّ الْحَصَادَ كَثِيرٌ، وَلكِنَّ الْعُمَّالَ قَلِيلُونَ، فَتَضَرَّعُوا إِلَى رَبِّ الْحَصَادِ أَنْ يَبْعَثَ عُمَّالاً إِلَى حَصَادِهِ. | ٢ |
3 യൂയം യാത, പശ്യത, വൃകാണാം മധ്യേ മേഷശാവകാനിവ യുഷ്മാൻ പ്രഹിണോമി|
| فَاذْهَبُوا! هَا إِنِّي أُرْسِلُكُمْ كَحُمْلانٍ بَيْنَ ذِئَابٍ. | ٣ |
4 യൂയം ക്ഷുദ്രം മഹദ് വാ വസനസമ്പുടകം പാദുകാശ്ച മാ ഗൃഹ്ലീത, മാർഗമധ്യേ കമപി മാ നമത ച|
| لَا تَحْمِلُوا صُرَّةَ مَالٍ وَلا كِيسَ زَادٍ وَلا حِذَاءً؛ وَلا تُسَلِّمُوا فِي الطَّرِيقِ عَلَى أَحَدٍ. | ٤ |
5 അപരഞ്ച യൂയം യദ് യത് നിവേശനം പ്രവിശഥ തത്ര നിവേശനസ്യാസ്യ മങ്ഗലം ഭൂയാദിതി വാക്യം പ്രഥമം വദത|
| وَأَيَّ بَيْتٍ دَخَلْتُمُوهُ، فَقُولُوا أَوَّلاً: سَلامٌ لِهَذَا الْبَيْتِ! | ٥ |
6 തസ്മാത് തസ്മിൻ നിവേശനേ യദി മങ്ഗലപാത്രം സ്ഥാസ്യതി തർഹി തന്മങ്ഗലം തസ്യ ഭവിഷ്യതി, നോചേത് യുഷ്മാൻ പ്രതി പരാവർത്തിഷ്യതേ|
| فَإِنْ كَانَ فِي الْبَيْتِ ابْنُ سَلامٍ، يَحِلُّ سَلامُكُمْ عَلَيْهِ. وَإلَّا، فَسَلامُكُمْ يَعُودُ لَكُمْ. | ٦ |
7 അപരഞ്ച തേ യത്കിഞ്ചിദ് ദാസ്യന്തി തദേവ ഭുക്ത്വാ പീത്വാ തസ്മിന്നിവേശനേ സ്ഥാസ്യഥ; യതഃ കർമ്മകാരീ ജനോ ഭൃതിമ് അർഹതി; ഗൃഹാദ് ഗൃഹം മാ യാസ്യഥ|
| وَانْزِلُوا فِي ذلِكَ الْبَيْتِ تَأْكُلُونَ وَتَشْرَبُونَ مِمَّا عِنْدَهُمْ: لأَنَّ الْعَامِلَ يَسْتَحِقُّ أُجْرَتَهُ. لَا تَنْتَقِلُوا مِنْ بَيْتٍ إِلَى بَيْتٍ. | ٧ |
8 അന്യച്ച യുഷ്മാസു കിമപി നഗരം പ്രവിഷ്ടേഷു ലോകാ യദി യുഷ്മാകമ് ആതിഥ്യം കരിഷ്യന്തി, തർഹി യത് ഖാദ്യമ് ഉപസ്ഥാസ്യന്തി തദേവ ഖാദിഷ്യഥ|
| وَأَيَّةَ مَدِينَةٍ دَخَلْتُمُوهَا وَقَبِلَكُمْ أَهْلُهَا، فَكُلُوا مِمَّا يُقَدَّمُ لَكُمْ، | ٨ |
9 തന്നഗരസ്ഥാൻ രോഗിണഃ സ്വസ്ഥാൻ കരിഷ്യഥ, ഈശ്വരീയം രാജ്യം യുഷ്മാകമ് അന്തികമ് ആഗമത് കഥാമേതാഞ്ച പ്രചാരയിഷ്യഥ|
| وَاشْفُوا الْمَرْضَى الَّذِينَ فِيهَا، وَقُولُوا لَهُمْ: قَدِ اقْتَرَبَ مِنْكُمْ مَلَكُوتُ اللهِ! | ٩ |
10 കിന്തു കിമപി പുരം യുഷ്മാസു പ്രവിഷ്ടേഷു ലോകാ യദി യുഷ്മാകമ് ആതിഥ്യം ന കരിഷ്യന്തി, തർഹി തസ്യ നഗരസ്യ പന്ഥാനം ഗത്വാ കഥാമേതാം വദിഷ്യഥ,
| وَأَيَّةَ مَدِينَةٍ دَخَلْتُمُوهَا وَلَمْ يَقْبَلْكُمْ أَهْلُهَا، فَاخْرُجُوا إِلَى شَوَارِعِهَا، وَقُولُوا: | ١٠ |
11 യുഷ്മാകം നഗരീയാ യാ ധൂല്യോഽസ്മാസു സമലഗൻ താ അപി യുഷ്മാകം പ്രാതികൂല്യേന സാക്ഷ്യാർഥം സമ്പാതയാമഃ; തഥാപീശ്വരരാജ്യം യുഷ്മാകം സമീപമ് ആഗതമ് ഇതി നിശ്ചിതം ജാനീത|
| حَتَّى غُبَارُ مَدِينَتِكُمُ الْعَالِقُ بِأَقْدَامِنَا نَنْفُضُهُ عَلَيْكُمْ، وَلكِنِ اعْلَمُوا هَذَا: أَنَّ مَلَكُوتَ اللهِ قَدِ اقْتَرَبَ! | ١١ |
12 അഹം യുഷ്മഭ്യം യഥാർഥം കഥയാമി, വിചാരദിനേ തസ്യ നഗരസ്യ ദശാതഃ സിദോമോ ദശാ സഹ്യാ ഭവിഷ്യതി|
| أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ سَدُومَ سَتَكُونُ حَالَتُهَا فِي ذلِكَ الْيَوْمِ أَكْثَرَ احْتِمَالاً مِنْ حَالَةِ تِلْكَ الْمَدِينَةِ. | ١٢ |
13 ഹാ ഹാ കോരാസീൻ നഗര, ഹാ ഹാ ബൈത്സൈദാനഗര യുവയോർമധ്യേ യാദൃശാനി ആശ്ചര്യ്യാണി കർമ്മാണ്യക്രിയന്ത, താനി കർമ്മാണി യദി സോരസീദോനോ ർനഗരയോരകാരിഷ്യന്ത, തദാ ഇതോ ബഹുദിനപൂർവ്വം തന്നിവാസിനഃ ശണവസ്ത്രാണി പരിധായ ഗാത്രേഷു ഭസ്മ വിലിപ്യ സമുപവിശ്യ സമഖേത്സ്യന്ത|
| الْوَيْلُ لَكِ يَا كُورَزِينُ! الْوَيْلُ لَكِ يَا بَيْتَ صَيْدَا! فَلَوْ أُجْرِيَ فِي صُورَ وَصَيْدَا مَا أُجْرِيَ فِيكُمَا مِنَ الْمُعْجِزَاتِ، لَتَابَ أَهْلُهُمَا مُنْذُ الْقَدِيمِ لابِسِينَ الْمُسُوحَ قَاعِدِينَ فِي الرَّمَادِ. | ١٣ |
14 അതോ വിചാരദിവസേ യുഷ്മാകം ദശാതഃ സോരസീദോന്നിവാസിനാം ദശാ സഹ്യാ ഭവിഷ്യതി|
| وَلكِنَّ صُورَ وَصَيْدَا سَتَكُونُ حَالَتُهُمَا فِي الدَّيْنُونَةِ أَكْثَرَ احْتِمَالاً مِنْ حَالَتِكُمَا. | ١٤ |
| وَأَنْتِ يَا كَفْرَنَاحُومُ، هَلِ ارْتَفَعْتِ حَتَّى السَّمَاءِ؟ إِنَّكِ إِلَى الْهَاوِيَةِ سَتُهْبَطِينَ! (Hadēs g86) | ١٥ |
16 യോ ജനോ യുഷ്മാകം വാക്യം ഗൃഹ്ലാതി സ മമൈവ വാക്യം ഗൃഹ്ലാതി; കിഞ്ച യോ ജനോ യുഷ്മാകമ് അവജ്ഞാം കരോതി സ മമൈവാവജ്ഞാം കരോതി; യോ ജനോ മമാവജ്ഞാം കരോതി ച സ മത്പ്രേരകസ്യൈവാവജ്ഞാം കരോതി|
| مَنْ يَسْمَعْ لَكُمْ يَسْمَعْ لِي، وَمَنْ يَرْفُضْكُمْ يَرْفُضْنِي؛ وَمَنْ يَرْفُضْنِي يَرْفُضِ الَّذِي أَرْسَلَنِي!» | ١٦ |
17 അഥ തേ സപ്തതിശിഷ്യാ ആനന്ദേന പ്രത്യാഗത്യ കഥയാമാസുഃ, ഹേ പ്രഭോ ഭവതോ നാമ്നാ ഭൂതാ അപ്യസ്മാകം വശീഭവന്തി|
| وَبَعْدَئِذٍ رَجَعَ الاثْنَانِ وَالسَّبْعُونَ فَرِحِينَ، وَقَالُوا: «يَا رَبُّ، حَتَّى الشَّيَاطِينُ تَخْضَعُ لَنَا بِاسْمِكَ!» | ١٧ |
18 തദാനീം സ താൻ ജഗാദ, വിദ്യുതമിവ സ്വർഗാത് പതന്തം ശൈതാനമ് അദർശമ്|
| فَقَالَ لَهُمْ: «قَدْ رَأَيْتُ الشَّيْطَانَ وَهُوَ يَهْوِي مِنَ السَّمَاءِ مِثْلَ الْبَرْقِ. | ١٨ |
19 പശ്യത സർപാൻ വൃശ്ചികാൻ രിപോഃ സർവ്വപരാക്രമാംശ്ച പദതലൈ ർദലയിതും യുഷ്മഭ്യം ശക്തിം ദദാമി തസ്മാദ് യുഷ്മാകം കാപി ഹാനി ർന ഭവിഷ്യതി|
| وَهَا أَنَا قَدْ أَعْطَيْتُكُمْ سُلْطَةً لِتَدُوسُوا الْحَيَّاتِ وَالْعَقَارِبَ وَقُدْرَةَ الْعَدُوِّ كُلَّهَا، وَلَنْ يُؤْذِيَكُمْ شَيْءٌ أَبَداً. | ١٩ |
20 ഭൂതാ യുഷ്മാകം വശീഭവന്തി, ഏതന്നിമിത്തത് മാ സമുല്ലസത, സ്വർഗേ യുഷ്മാകം നാമാനി ലിഖിതാനി സന്തീതി നിമിത്തം സമുല്ലസത|
| إِنَّمَا لَا تَفْرَحُوا بِأَنَّ الأَرْوَاحَ تَخْضَعُ لَكُمْ، بَلِ افْرَحُوا بِأَنَّ أَسْمَاءَكُمْ قَدْ كُتِبَتْ فِي السَّمَاوَاتِ». | ٢٠ |
21 തദ്ഘടികായാം യീശു ർമനസി ജാതാഹ്ലാദഃ കഥയാമാസ ഹേ സ്വർഗപൃഥിവ്യോരേകാധിപതേ പിതസ്ത്വം ജ്ഞാനവതാം വിദുഷാഞ്ച ലോകാനാം പുരസ്താത് സർവ്വമേതദ് അപ്രകാശ്യ ബാലകാനാം പുരസ്താത് പ്രാകാശയ ഏതസ്മാദ്ധേതോസ്ത്വാം ധന്യം വദാമി, ഹേ പിതരിത്ഥം ഭവതു യദ് ഏതദേവ തവ ഗോചര ഉത്തമമ്|
| فِي تِلْكَ السَّاعَةِ ابْتَهَجَ يَسُوعُ بِالرُّوحِ وَقَالَ: «أَحْمَدُكَ أَيُّهَا الآبُ، رَبَّ السَّمَاءِ وَالأَرْضِ، لأَنَّكَ حَجَبْتَ هذِهِ الأُمُورَ عَنِ الْحُكَمَاءِ وَالْفُهَمَاءِ، وَكَشَفْتَهَا لِلأَطْفَالِ. نَعَمْ، أَيُّهَا الآبُ، لأَنَّهُ هكَذَا حَسُنَ فِي نَظَرِكَ! | ٢١ |
22 പിത്രാ സർവ്വാണി മയി സമർപിതാനി പിതരം വിനാ കോപി പുത്രം ന ജാനാതി കിഞ്ച പുത്രം വിനാ യസ്മൈ ജനായ പുത്രസ്തം പ്രകാശിതവാൻ തഞ്ച വിനാ കോപി പിതരം ന ജാനാതി|
| كُلُّ شَيْءٍ قَدْ سُلِّمَ إِلَيَّ مِنْ قِبَلِ أَبِي، وَلا أَحَدَ يَعْرِفُ مَنْ هُوَ الاِبْنُ إِلّا الآبُ، وَلا مَنْ هُوَ الآبُ إِلّا الاِبْنُ وَمَنْ أَرَادَ الاِبْنُ أَنْ يُعْلِنَهُ لَهُ!» | ٢٢ |
23 തപഃ പരം സ ശിഷ്യാൻ പ്രതി പരാവൃത്യ ഗുപ്തം ജഗാദ, യൂയമേതാനി സർവ്വാണി പശ്യഥ തതോ യുഷ്മാകം ചക്ഷൂംഷി ധന്യാനി|
| ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَى التَّلامِيذِ وَقَالَ لَهُمْ عَلَى حِدَةٍ: «طُوبَى لِلْعُيُونِ الَّتِي تَرَى مَا أَنْتُمْ تَرَوْنَ. | ٢٣ |
24 യുഷ്മാനഹം വദാമി, യൂയം യാനി സർവ്വാണി പശ്യഥ താനി ബഹവോ ഭവിഷ്യദ്വാദിനോ ഭൂപതയശ്ച ദ്രഷ്ടുമിച്ഛന്തോപി ദ്രഷ്ടും ന പ്രാപ്നുവൻ, യുഷ്മാഭി ര്യാ യാഃ കഥാശ്ച ശ്രൂയന്തേ താഃ ശ്രോതുമിച്ഛന്തോപി ശ്രോതും നാലഭന്ത|
| فَإِنِّي أَقُولُ لَكُمْ إِنَّ كَثِيرِينَ مِنَ الأَنْبِيَاءِ وَالْمُلُوكِ تَمَنَّوْا أَنْ يَرَوْا مَا تُبْصِرُونَ وَلكِنَّهُمْ لَمْ يَرَوْا، وَأَنْ يَسْمَعُوا مَا تَسْمَعُونَ وَلكِنَّهُمْ لَمْ يَسْمَعُوا». | ٢٤ |
25 അനന്തരമ് ഏകോ വ്യവസ്ഥാപക ഉത്ഥായ തം പരീക്ഷിതും പപ്രച്ഛ, ഹേ ഉപദേശക അനന്തായുഷഃ പ്രാപ്തയേ മയാ കിം കരണീയം? (aiōnios g166)
| وَتَصَدَّى لَهُ أَحَدُ عُلَمَاءِ الشَّرِيعَةِ لِيُجَرِّبَهُ، فَقَالَ: «يَا مُعَلِّمُ، مَاذَا أَعْمَلُ لأَرِثَ الْحَيَاةَ الأَبَدِيَّةَ؟» (aiōnios g166) | ٢٥ |
26 യീശുഃ പ്രത്യുവാച, അത്രാർഥേ വ്യവസ്ഥായാം കിം ലിഖിതമസ്തി? ത്വം കീദൃക് പഠസി?
| فَقَالَ لَهُ: «مَاذَا كُتِبَ فِي الشَّرِيعَةِ؟ وَكَيْفَ تَقْرَؤهَا؟» | ٢٦ |
27 തതഃ സോവദത്, ത്വം സർവ്വാന്തഃകരണൈഃ സർവ്വപ്രാണൈഃ സർവ്വശക്തിഭിഃ സർവ്വചിത്തൈശ്ച പ്രഭൗ പരമേശ്വരേ പ്രേമ കുരു, സമീപവാസിനി സ്വവത് പ്രേമ കുരു ച|
| فَأَجَابَ: «أَحِبَّ الرَّبَّ إِلهَكَ بِكُلِّ قَلْبِكَ وَكُلِّ نَفْسِكَ وَكُلِّ قُدْرَتِكَ وَكُلِّ فِكْرِكَ، وَأَحِبَّ قَرِيبَكَ كَنَفْسِكَ». | ٢٧ |
28 തദാ സ കഥയാമാസ, ത്വം യഥാർഥം പ്രത്യവോചഃ, ഇത്ഥമ് ആചര തേനൈവ ജീവിഷ്യസി|
| فَقَالَ لَهُ: «جَوَابُكَ صَحِيحٌ. فَإِنْ عَمِلْتَ بِهَذَا، تَحْيَا!» | ٢٨ |
29 കിന്തു സ ജനഃ സ്വം നിർദ്ദോഷം ജ്ഞാപയിതും യീശും പപ്രച്ഛ, മമ സമീപവാസീ കഃ? തതോ യീശുഃ പ്രത്യുവാച,
| لكِنَّهُ إِذْ كَانَ رَاغِباً فِي تَبْرِيرِ نَفْسِهِ، سَأَلَ يَسُوعَ: «وَمَنْ هُوَ قَرِيبِي؟» | ٢٩ |
30 ഏകോ ജനോ യിരൂശാലമ്പുരാദ് യിരീഹോപുരം യാതി, ഏതർഹി ദസ്യൂനാം കരേഷു പതിതേ തേ തസ്യ വസ്ത്രാദികം ഹൃതവന്തഃ തമാഹത്യ മൃതപ്രായം കൃത്വാ ത്യക്ത്വാ യയുഃ|
| فَرَدَّ عَلَيْهِ يَسُوعُ قَائِلا: «كَانَ إِنْسَانٌ نَازِلاً مِنْ أُورُشَلِيمَ إِلَى أَرِيحَا، فَوَقَعَ بِأَيْدِي لُصُوصٍ، فَانْتَزَعُوا ثِيَابَهُ وَمَالَهُ وَجَرَّحُوهُ، ثُمَّ مَضَوْا وَقَدْ تَرَكُوهُ بَيْنَ حَيٍّ وَمَيْتٍ. | ٣٠ |
31 അകസ്മാദ് ഏകോ യാജകസ്തേന മാർഗേണ ഗച്ഛൻ തം ദൃഷ്ട്വാ മാർഗാന്യപാർശ്വേന ജഗാമ|
| وَحَدَثَ أَنَّ كَاهِناً كَانَ نَازِلاً فِي تِلْكَ الطَّرِيقِ، فَرَآهُ وَلكِنَّهُ جَاوَزَهُ إِلَى الْجَانِبِ الآخَرِ. | ٣١ |
32 ഇത്ഥമ് ഏകോ ലേവീയസ്തത്സ്ഥാനം പ്രാപ്യ തസ്യാന്തികം ഗത്വാ തം വിലോക്യാന്യേന പാർശ്വേന ജഗാമ|
| وَكَذلِكَ مَرَّ أَيْضاً وَاحِدٌ مِنَ اللّاوِيِّينَ، فَلَمَّا وَصَلَ إِلَى ذلِكَ الْمَكَانِ، نَظَرَ إِلَيْهِ، وَلكِنَّهُ جَاوَزَهُ إِلَى الْجَانِبِ الآخَرِ. | ٣٢ |
33 കിന്ത്വേകഃ ശോമിരോണീയോ ഗച്ഛൻ തത്സ്ഥാനം പ്രാപ്യ തം ദൃഷ്ട്വാദയത|
| إِلّا أَنَّ سَامِرِيًّا مُسَافِراً جَاءَ إِلَيْهِ، وَلَمَّا رَآهُ، أَشْفَقَ عَلَيْهِ، | ٣٣ |
34 തസ്യാന്തികം ഗത്വാ തസ്യ ക്ഷതേഷു തൈലം ദ്രാക്ഷാരസഞ്ച പ്രക്ഷിപ്യ ക്ഷതാനി ബദ്ധ്വാ നിജവാഹനോപരി തമുപവേശ്യ പ്രവാസീയഗൃഹമ് ആനീയ തം സിഷേവേ|
| فَتَقَدَّمَ إِلَيْهِ وَرَبَطَ جِرَاحَهُ بَعْدَمَا صَبَّ عَلَيْهَا زَيْتاً وَخَمْراً. ثُمَّ أَرْكَبَهُ عَلَى دَابَّتِهِ وَأَوْصَلَهُ إِلَى الْفُنْدُقِ وَاعْتَنَى بِهِ. | ٣٤ |
35 പരസ്മിൻ ദിവസേ നിജഗമനകാലേ ദ്വൗ മുദ്രാപാദൗ തദ്ഗൃഹസ്വാമിനേ ദത്ത്വാവദത് ജനമേനം സേവസ്വ തത്ര യോഽധികോ വ്യയോ ഭവിഷ്യതി തമഹം പുനരാഗമനകാലേ പരിശോത്സ്യാമി|
| وَعِنْدَ مُغَادَرَتِهِ الْفُنْدُقَ فِي الْيَوْمِ التَّالِي، أَخْرَجَ دِينَارَيْنِ وَدَفَعَهُمَا إِلَى صَاحِبِ الْفُنْدُقِ، وَقَالَ لَهُ: اعْتَنِ بِهِ! وَمَهْمَا تُنْفِقْ أَكْثَرَ، فَإِنِّي أَرُدُّهُ لَكَ عِنْدَ رُجُوعِي. | ٣٥ |
36 ഏഷാം ത്രയാണാം മധ്യേ തസ്യ ദസ്യുഹസ്തപതിതസ്യ ജനസ്യ സമീപവാസീ കഃ? ത്വയാ കിം ബുധ്യതേ?
| فَأَيُّ هؤُلاءِ الثَّلاثَةِ يَبْدُو لَكَ قَرِيباً لِلَّذِي وَقَعَ بِأَيْدِي اللُّصُوصِ؟» | ٣٦ |
37 തതഃ സ വ്യവസ്ഥാപകഃ കഥയാമാസ യസ്തസ്മിൻ ദയാം ചകാര| തദാ യീശുഃ കഥയാമാസ ത്വമപി ഗത്വാ തഥാചര|
| فَأَجَابَ: «إِنَّهُ الَّذِي عَامَلَهُ بِالرَّحْمَةِ!» فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «اذْهَبْ، وَاعْمَلْ أَنْتَ هكَذَا!» | ٣٧ |
38 തതഃ പരം തേ ഗച്ഛന്ത ഏകം ഗ്രാമം പ്രവിവിശുഃ; തദാ മർഥാനാമാ സ്ത്രീ സ്വഗൃഹേ തസ്യാതിഥ്യം ചകാര|
| وَبَيْنَمَا هُمْ فِي الطَّرِيقِ، دَخَلَ إِحْدَى الْقُرَى، فَاسْتَقْبَلَتْهُ امْرَأَةٌ اسْمُهَا مَرْثَا فِي بَيْتِهَا. | ٣٨ |
39 തസ്മാത് മരിയമ് നാമധേയാ തസ്യാ ഭഗിനീ യീശോഃ പദസമീപ ഉവവിശ്യ തസ്യോപദേശകഥാം ശ്രോതുമാരേഭേ|
| وَكَانَ لَهَا أُخْتٌ اسْمُهَا مَرْيَمُ، جَلَسَتْ عِنْدَ قَدَمَيْ يَسُوعَ تَسْمَعُ كَلِمَتَهُ. | ٣٩ |
40 കിന്തു മർഥാ നാനാപരിചര്യ്യായാം വ്യഗ്രാ ബഭൂവ തസ്മാദ്ധേതോസ്തസ്യ സമീപമാഗത്യ ബഭാഷേ; ഹേ പ്രഭോ മമ ഭഗിനീ കേവലം മമോപരി സർവ്വകർമ്മണാം ഭാരമ് അർപിതവതീ തത്ര ഭവതാ കിഞ്ചിദപി ന മനോ നിധീയതേ കിമ്? മമ സാഹായ്യം കർത്തും ഭവാൻ താമാദിശതു|
| أَمَّا مَرْثَا فَكَانَتْ مُنْهَمِكَةً بِشُؤُونِ الْخِدْمَةِ الْكَثِيرَةِ. فَأَقْبَلَتْ وَقَالَتْ: «يَا رَبُّ، أَمَا تُبَالِي بِأَنَّ أُخْتِي قَدْ تَرَكَتْنِي أَخْدِمُ وَحْدِي؟ فَقُلْ لَهَا أَنْ تُسَاعِدَنِي!» | ٤٠ |
41 തതോ യീശുഃ പ്രത്യുവാച ഹേ മർഥേ ഹേ മർഥേ, ത്വം നാനാകാര്യ്യേഷു ചിന്തിതവതീ വ്യഗ്രാ ചാസി,
| وَلكِنَّ يَسُوعَ رَدَّ عَلَيْهَا قَائِلاً: «مَرْثَا، مَرْثَا! أَنْتِ مُهْتَمَّةٌ وَقَلِقَةٌ لأُمُورٍ كَثِيرَةٍ. | ٤١ |
42 കിന്തു പ്രയോജനീയമ് ഏകമാത്രമ് ആസ്തേ| അപരഞ്ച യമുത്തമം ഭാഗം കോപി ഹർത്തും ന ശക്നോതി സഏവ മരിയമാ വൃതഃ|
| وَلكِنَّ الْحَاجَةَ هِيَ إِلَى وَاحِدٍ، وَمَرْيَمُ قَدِ اخْتَارَتِ النَّصِيبَ الصَّالِحَ الَّذِي لَنْ يُؤْخَذَ مِنْهَا!» | ٤٢ |
