ಲೂಕಃ 18
1 ಅಪರಞ್ಚ ಲೋಕೈರಕ್ಲಾನ್ತೈ ರ್ನಿರನ್ತರಂ ಪ್ರಾರ್ಥಯಿತವ್ಯಮ್ ಇತ್ಯಾಶಯೇನ ಯೀಶುನಾ ದೃಷ್ಟಾನ್ತ ಏಕಃ ಕಥಿತಃ|
| وَضَرَبَ لَهُمْ مَثَلاً فِي وُجُوبِ الصَّلاَةِ دَائِماً وَدُونَ مَلَلٍ، | ١ |
2 ಕುತ್ರಚಿನ್ನಗರೇ ಕಶ್ಚಿತ್ ಪ್ರಾಡ್ವಿವಾಕ ಆಸೀತ್ ಸ ಈಶ್ವರಾನ್ನಾಬಿಭೇತ್ ಮಾನುಷಾಂಶ್ಚ ನಾಮನ್ಯತ|
| قَالَ: «كَانَ فِي مَدِينَةٍ قَاضٍ لاَ يَخَافُ اللهَ وَلاَ يَحْتَرِمُ إِنْسَاناً. | ٢ |
3 ಅಥ ತತ್ಪುರವಾಸಿನೀ ಕಾಚಿದ್ವಿಧವಾ ತತ್ಸಮೀಪಮೇತ್ಯ ವಿವಾದಿನಾ ಸಹ ಮಮ ವಿವಾದಂ ಪರಿಷ್ಕುರ್ವ್ವಿತಿ ನಿವೇದಯಾಮಾಸ|
| وَكَانَ فِي تِلْكَ الْمَدِينَةِ أَرْمَلَةٌ كَانَتْ تَأْتِي إِلَيْهِ قَائِلَةً: أَنْصِفْنِي مِنْ خَصْمِي! | ٣ |
4 ತತಃ ಸ ಪ್ರಾಡ್ವಿವಾಕಃ ಕಿಯದ್ದಿನಾನಿ ನ ತದಙ್ಗೀಕೃತವಾನ್ ಪಶ್ಚಾಚ್ಚಿತ್ತೇ ಚಿನ್ತಯಾಮಾಸ, ಯದ್ಯಪೀಶ್ವರಾನ್ನ ಬಿಭೇಮಿ ಮನುಷ್ಯಾನಪಿ ನ ಮನ್ಯೇ
| فَظَلَّ يَرْفُضُ طَلَبَهَا مُدَّةً مِنَ الزَّمَنِ. وَلكِنَّهُ بَعْدَ ذلِكَ قَالَ فِي نَفْسِهِ: حَتَّى لَوْ كُنْتُ لاَ أَخَافُ اللهَ وَلاَ أَحْتَرِمُ إِنْسَاناً، | ٤ |
5 ತಥಾಪ್ಯೇಷಾ ವಿಧವಾ ಮಾಂ ಕ್ಲಿಶ್ನಾತಿ ತಸ್ಮಾದಸ್ಯಾ ವಿವಾದಂ ಪರಿಷ್ಕರಿಷ್ಯಾಮಿ ನೋಚೇತ್ ಸಾ ಸದಾಗತ್ಯ ಮಾಂ ವ್ಯಗ್ರಂ ಕರಿಷ್ಯತಿ|
| فَمَهْمَا يَكُنْ، فَلأَنَّ هذِهِ الأَرْمَلَةَ تُزْعِجُنِي سَأُنْصِفُهَا، لِئَلاَّ تَأْتِيَ دَائِماً فَتُصَدِّعَ رَأْسِي!» | ٥ |
6 ಪಶ್ಚಾತ್ ಪ್ರಭುರವದದ್ ಅಸಾವನ್ಯಾಯಪ್ರಾಡ್ವಿವಾಕೋ ಯದಾಹ ತತ್ರ ಮನೋ ನಿಧಧ್ವಂ|
| وَقَالَ الرَّبُّ: «اسْمَعُوا مَا يَقُولُهُ الْقَاضِي الظَّالِمُ. | ٦ |
7 ಈಶ್ವರಸ್ಯ ಯೇ ಽಭಿರುಚಿತಲೋಕಾ ದಿವಾನಿಶಂ ಪ್ರಾರ್ಥಯನ್ತೇ ಸ ಬಹುದಿನಾನಿ ವಿಲಮ್ಬ್ಯಾಪಿ ತೇಷಾಂ ವಿವಾದಾನ್ ಕಿಂ ನ ಪರಿಷ್ಕರಿಷ್ಯತಿ?
| أَفَلاَ يُنْصِفُ اللهُ مُخْتَارِيهِ الَّذِينَ يَصْرُخُونَ إِلَيْهِ نَهَاراً وَلَيْلاً؟ أَمَا يُسْرِعُ فِي الاسْتِجَابَةِ لَهُمْ؟ | ٧ |
8 ಯುಷ್ಮಾನಹಂ ವದಾಮಿ ತ್ವರಯಾ ಪರಿಷ್ಕರಿಷ್ಯತಿ, ಕಿನ್ತು ಯದಾ ಮನುಷ್ಯಪುತ್ರ ಆಗಮಿಷ್ಯತಿ ತದಾ ಪೃಥಿವ್ಯಾಂ ಕಿಮೀದೃಶಂ ವಿಶ್ವಾಸಂ ಪ್ರಾಪ್ಸ್ಯತಿ?
| أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّهُ يُنْصِفُهُمْ سَرِيعاً. وَلكِنْ، عِنْدَمَا يَعُودُ ابْنُ الإِنْسَانِ، أَيَجِدُ إِيمَاناً عَلَى الأَرْضِ؟» | ٨ |
9 ಯೇ ಸ್ವಾನ್ ಧಾರ್ಮ್ಮಿಕಾನ್ ಜ್ಞಾತ್ವಾ ಪರಾನ್ ತುಚ್ಛೀಕುರ್ವ್ವನ್ತಿ ಏತಾದೃಗ್ಭ್ಯಃ, ಕಿಯದ್ಭ್ಯ ಇಮಂ ದೃಷ್ಟಾನ್ತಂ ಕಥಯಾಮಾಸ|
| وَضَرَبَ أَيْضاً هَذَا الْمَثَلَ لأُنَاسٍ يَثِقُونَ فِي أَنْفُسِهِمْ بِأَنَّهُمْ أَبْرَارٌ وَيَحْتَقِرُونَ الآخَرِينَ: | ٩ |
10 ಏಕಃ ಫಿರೂಶ್ಯಪರಃ ಕರಸಞ್ಚಾಯೀ ದ್ವಾವಿಮೌ ಪ್ರಾರ್ಥಯಿತುಂ ಮನ್ದಿರಂ ಗತೌ|
| «صَعِدَ إِنْسَانَانِ إِلَى الْهَيْكَلِ لِيُصَلِّيَا، أَحَدُهُمَا فَرِّيسِيٌّ وَالآخَرُ جَابِي ضَرَائِبَ. | ١٠ |
11 ತತೋಽಸೌ ಫಿರೂಶ್ಯೇಕಪಾರ್ಶ್ವೇ ತಿಷ್ಠನ್ ಹೇ ಈಶ್ವರ ಅಹಮನ್ಯಲೋಕವತ್ ಲೋಠಯಿತಾನ್ಯಾಯೀ ಪಾರದಾರಿಕಶ್ಚ ನ ಭವಾಮಿ ಅಸ್ಯ ಕರಸಞ್ಚಾಯಿನಸ್ತುಲ್ಯಶ್ಚ ನ, ತಸ್ಮಾತ್ತ್ವಾಂ ಧನ್ಯಂ ವದಾಮಿ|
| فَوَقَفَ الْفَرِّيسِيُّ يُصَلِّي فِي نَفْسِهِ هكَذَا: أَشْكُرُكَ، يَااللهُ، لأَنِّي لَسْتُ مِثْلَ بَاقِي النَّاسِ الطَّمَّاعِينَ الظَّالِمِينَ الزُّنَاةِ، وَلاَ مِثْلَ جَابِي الضَّرَائِبِ هَذَا: | ١١ |
12 ಸಪ್ತಸು ದಿನೇಷು ದಿನದ್ವಯಮುಪವಸಾಮಿ ಸರ್ವ್ವಸಮ್ಪತ್ತೇ ರ್ದಶಮಾಂಶಂ ದದಾಮಿ ಚ, ಏತತ್ಕಥಾಂ ಕಥಯನ್ ಪ್ರಾರ್ಥಯಾಮಾಸ|
| أَصُومُ مَرَّتَيْنِ فِي الأُسْبُوعِ، وَأُقَدِّمُ عُشْرَ كُلِّ مَا أَجْنِيهِ! | ١٢ |
13 ಕಿನ್ತು ಸ ಕರಸಞ್ಚಾಯಿ ದೂರೇ ತಿಷ್ಠನ್ ಸ್ವರ್ಗಂ ದ್ರಷ್ಟುಂ ನೇಚ್ಛನ್ ವಕ್ಷಸಿ ಕರಾಘಾತಂ ಕುರ್ವ್ವನ್ ಹೇ ಈಶ್ವರ ಪಾಪಿಷ್ಠಂ ಮಾಂ ದಯಸ್ವ, ಇತ್ಥಂ ಪ್ರಾರ್ಥಯಾಮಾಸ|
| وَلكِنَّ جَابِيَ الضَّرَائِبِ، وَقَفَ مِنْ بَعِيدٍ وَهُوَ لاَ يَجْرُؤُ أَنْ يَرْفَعَ عَيْنَيْهِ نَحْوَ السَّمَاءِ، بَلْ قَرَعَ صَدْرَهُ قَائِلاً: ارْحَمْنِي، يَااللهُ، أَنَا الْخَاطِئُ! | ١٣ |
14 ಯುಷ್ಮಾನಹಂ ವದಾಮಿ, ತಯೋರ್ದ್ವಯೋ ರ್ಮಧ್ಯೇ ಕೇವಲಃ ಕರಸಞ್ಚಾಯೀ ಪುಣ್ಯವತ್ತ್ವೇನ ಗಣಿತೋ ನಿಜಗೃಹಂ ಜಗಾಮ, ಯತೋ ಯಃ ಕಶ್ಚಿತ್ ಸ್ವಮುನ್ನಮಯತಿ ಸ ನಾಮಯಿಷ್ಯತೇ ಕಿನ್ತು ಯಃ ಕಶ್ಚಿತ್ ಸ್ವಂ ನಮಯತಿ ಸ ಉನ್ನಮಯಿಷ್ಯತೇ|
| أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ هَذَا الإِنْسَانَ نَزَلَ إِلَى بَيْتِهِ مُبَرَّراً، بِعَكْسِ الآخَرِ. فَإِنَّ كُلَّ مَنْ يُرَفِّعُ نَفْسَهُ يُوضَعُ؛ وَمَنْ يَضَعُ نَفْسَهُ يُرَفَّعُ». | ١٤ |
15 ಅಥ ಶಿಶೂನಾಂ ಗಾತ್ರಸ್ಪರ್ಶಾರ್ಥಂ ಲೋಕಾಸ್ತಾನ್ ತಸ್ಯ ಸಮೀಪಮಾನಿನ್ಯುಃ ಶಿಷ್ಯಾಸ್ತದ್ ದೃಷ್ಟ್ವಾನೇತೃನ್ ತರ್ಜಯಾಮಾಸುಃ,
| وَأَحْضَرَ بَعْضُهُمْ أَطْفَالاً أَيْضاً لِيَلْمِسَهُمْ. وَلكِنَّ التَّلاَمِيذَ لَمَّا رَأَوْهُمْ زَجَرُوهُمْ. | ١٥ |
16 ಕಿನ್ತು ಯೀಶುಸ್ತಾನಾಹೂಯ ಜಗಾದ, ಮನ್ನಿಕಟಮ್ ಆಗನ್ತುಂ ಶಿಶೂನ್ ಅನುಜಾನೀಧ್ವಂ ತಾಂಶ್ಚ ಮಾ ವಾರಯತ; ಯತ ಈಶ್ವರರಾಜ್ಯಾಧಿಕಾರಿಣ ಏಷಾಂ ಸದೃಶಾಃ|
| أَمَّا يَسُوعُ فَدَعَاهُمْ إِلَيْهِ وَقَالَ: «دَعُوا الصِّغَارَ يَأْتُونَ إِلَيَّ، وَلاَ تَمْنَعُوهُمْ: لأَنَّ لِمِثْلِ هؤُلاءِ مَلَكُوتَ اللهِ! | ١٦ |
17 ಅಹಂ ಯುಷ್ಮಾನ್ ಯಥಾರ್ಥಂ ವದಾಮಿ, ಯೋ ಜನಃ ಶಿಶೋಃ ಸದೃಶೋ ಭೂತ್ವಾ ಈಶ್ವರರಾಜ್ಯಂ ನ ಗೃಹ್ಲಾತಿ ಸ ಕೇನಾಪಿ ಪ್ರಕಾರೇಣ ತತ್ ಪ್ರವೇಷ್ಟುಂ ನ ಶಕ್ನೋತಿ|
| الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: مَنْ لاَ يَقْبَلُ مَلَكُوتَ اللهِ كَأَنَّهُ وَلَدٌ صَغِيرٌ، فَلَنْ يَدْخُلَهُ أَبَداً!» | ١٧ |
| وَسَأَلَهُ وَاحِدٌ مِنَ الرُّؤَسَاءِ قَائِلاً: «أَيُّهَا الْمُعَلِّمُ الصَّالِحُ، مَاذَا أَعْمَلُ لأَرِثَ الْحَيَاةَ الأَبَدِيَّةَ؟» (aiōnios g166) | ١٨ |
19 ಯೀಶುರುವಾಚ, ಮಾಂ ಕುತಃ ಪರಮಂ ವದಸಿ? ಈಶ್ವರಂ ವಿನಾ ಕೋಪಿ ಪರಮೋ ನ ಭವತಿ|
| وَلَكِنَّ يَسُوعَ قَالَ لَهُ: «لِمَاذَا تَدْعُونِي الصَّالِحَ؟ لَيْسَ أَحَدٌ صَالِحاً إِلاَّ وَاحِدٌ، وَهُوَ اللهُ! | ١٩ |
20 ಪರದಾರಾನ್ ಮಾ ಗಚ್ಛ, ನರಂ ಮಾ ಜಹಿ, ಮಾ ಚೋರಯ, ಮಿಥ್ಯಾಸಾಕ್ಷ್ಯಂ ಮಾ ದೇಹಿ, ಮಾತರಂ ಪಿತರಞ್ಚ ಸಂಮನ್ಯಸ್ವ, ಏತಾ ಯಾ ಆಜ್ಞಾಃ ಸನ್ತಿ ತಾಸ್ತ್ವಂ ಜಾನಾಸಿ|
| أَنْتَ تَعْرِفُ الْوَصَايَا: لاَ تَزْنِ؛ لاَ تَقْتُلْ؛ لاَ تَسْرِقْ؛ لاَ تَشْهَدْ بِالزُّورِ؛ أَكْرِمْ أَبَاكَ وَأُمَّكَ!» | ٢٠ |
21 ತದಾ ಸ ಉವಾಚ, ಬಾಲ್ಯಕಾಲಾತ್ ಸರ್ವ್ವಾ ಏತಾ ಆಚರಾಮಿ|
| فَقَالَ: «هَذِهِ كُلُّهَا عَمِلْتُ بِهَا مُنْذُ صِغَرِي!» | ٢١ |
22 ಇತಿ ಕಥಾಂ ಶ್ರುತ್ವಾ ಯೀಶುಸ್ತಮವದತ್, ತಥಾಪಿ ತವೈಕಂ ಕರ್ಮ್ಮ ನ್ಯೂನಮಾಸ್ತೇ, ನಿಜಂ ಸರ್ವ್ವಸ್ವಂ ವಿಕ್ರೀಯ ದರಿದ್ರೇಭ್ಯೋ ವಿತರ, ತಸ್ಮಾತ್ ಸ್ವರ್ಗೇ ಧನಂ ಪ್ರಾಪ್ಸ್ಯಸಿ; ತತ ಆಗತ್ಯ ಮಮಾನುಗಾಮೀ ಭವ|
| فَلَمَّا سَمِعَ يَسُوعُ هَذَا، قَالَ لَهُ: «يَنْقُصُكَ شَيْءٌ وَاحِدٌ: بِعْ كُلَّ مَا عِنْدَكَ، وَوَزِّعْ عَلَى الْفُقَرَاءِ، فَيَكُونَ لَكَ كَنْزٌ فِي السَّمَاوَاتِ. ثُمَّ تَعَالَ اتْبَعْنِي!» | ٢٢ |
23 ಕಿನ್ತ್ವೇತಾಂ ಕಥಾಂ ಶ್ರುತ್ವಾ ಸೋಧಿಪತಿಃ ಶುಶೋಚ, ಯತಸ್ತಸ್ಯ ಬಹುಧನಮಾಸೀತ್|
| وَلكِنَّهُ لَمَّا سَمِعَ ذلِكَ، حَزِنَ حُزْناً شَدِيداً، لأَنَّهُ كَانَ غَنِيّاً جِدّاً. | ٢٣ |
24 ತದಾ ಯೀಶುಸ್ತಮತಿಶೋಕಾನ್ವಿತಂ ದೃಷ್ಟ್ವಾ ಜಗಾದ, ಧನವತಾಮ್ ಈಶ್ವರರಾಜ್ಯಪ್ರವೇಶಃ ಕೀದೃಗ್ ದುಷ್ಕರಃ|
| فَلَمَّا رَأَى يَسُوعُ ذَلِكَ مِنْهُ، قَالَ: «مَا أَصْعَبَ دُخُولَ الأَغْنِيَاءِ إِلَى مَلَكُوتِ اللهِ! | ٢٤ |
25 ಈಶ್ವರರಾಜ್ಯೇ ಧನಿನಃ ಪ್ರವೇಶಾತ್ ಸೂಚೇಶ್ಛಿದ್ರೇಣ ಮಹಾಙ್ಗಸ್ಯ ಗಮನಾಗಮನೇ ಸುಕರೇ|
| فَإِنَّ مُرُورَ جَمَلٍ فِي ثَقْبِ إِبْرَةٍ أَسْهَلُ مِنْ دُخُولِ غَنِيٍّ إِلَى مَلَكُوتِ اللهِ». | ٢٥ |
26 ಶ್ರೋತಾರಃ ಪಪ್ರಚ್ಛುಸ್ತರ್ಹಿ ಕೇನ ಪರಿತ್ರಾಣಂ ಪ್ರಾಪ್ಸ್ಯತೇ?
| فَقَالَ الَّذِينَ سَمِعُوا ذَلِكَ: «إِذَنْ، مَنْ يَقْدِرُ أَنْ يَخْلُصَ؟» | ٢٦ |
27 ಸ ಉಕ್ತವಾನ್, ಯನ್ ಮಾನುಷೇಣಾಶಕ್ಯಂ ತದ್ ಈಶ್ವರೇಣ ಶಕ್ಯಂ|
| فَقَالَ: «إِنَّ الْمُسْتَحِيلَ عِنْدَ النَّاسِ مُسْتَطَاعٌ عِنْدَ اللهِ!» | ٢٧ |
28 ತದಾ ಪಿತರ ಉವಾಚ, ಪಶ್ಯ ವಯಂ ಸರ್ವ್ವಸ್ವಂ ಪರಿತ್ಯಜ್ಯ ತವ ಪಶ್ಚಾದ್ಗಾಮಿನೋಽಭವಾಮ|
| فَقَالَ بُطْرُسُ: «هَا نَحْنُ قَدْ تَرَكْنَا كُلَّ شَيْءٍ وَتَبِعْنَاكَ!» | ٢٨ |
29 ತತಃ ಸ ಉವಾಚ, ಯುಷ್ಮಾನಹಂ ಯಥಾರ್ಥಂ ವದಾಮಿ, ಈಶ್ವರರಾಜ್ಯಾರ್ಥಂ ಗೃಹಂ ಪಿತರೌ ಭ್ರಾತೃಗಣಂ ಜಾಯಾಂ ಸನ್ತಾನಾಂಶ್ಚ ತ್ಯಕ್ತವಾ
| فَقَالَ لَهُمْ: «الحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: مَا مِنْ أَحَدٍ تَرَكَ بَيْتاً، أَوْ زَوْجَةً، أَوْ إِخْوَةً أَوْ وَالِدَيْنِ، أَوْ أَوْلاَداً، مِنْ أَجْلِ مَلَكُوتِ اللهِ، | ٢٩ |
30 ಇಹ ಕಾಲೇ ತತೋಽಧಿಕಂ ಪರಕಾಲೇ ಽನನ್ತಾಯುಶ್ಚ ನ ಪ್ರಾಪ್ಸ್ಯತಿ ಲೋಕ ಈದೃಶಃ ಕೋಪಿ ನಾಸ್ತಿ| (aiōn g165, aiōnios g166)
| إِلاَّ وَيَنَالُ أَضْعَافَ ذَلِكَ فِي هَذَا الزَّمَانِ، وَيَنَالُ فِي الزَّمَانِ الآتِي الْحَيَاةَ الأَبَدِيَّةَ!» (aiōn g165, aiōnios g166) | ٣٠ |
31 ಅನನ್ತರಂ ಸ ದ್ವಾದಶಶಿಷ್ಯಾನಾಹೂಯ ಬಭಾಷೇ, ಪಶ್ಯತ ವಯಂ ಯಿರೂಶಾಲಮ್ನಗರಂ ಯಾಮಃ, ತಸ್ಮಾತ್ ಮನುಷ್ಯಪುತ್ರೇ ಭವಿಷ್ಯದ್ವಾದಿಭಿರುಕ್ತಂ ಯದಸ್ತಿ ತದನುರೂಪಂ ತಂ ಪ್ರತಿ ಘಟಿಷ್ಯತೇ;
| ثُمَّ انْتَحَى بِالاثْنَيْ عَشَرَ وَقَالَ لَهُمْ: «هَا نَحْنُ صَاعِدُونَ إِلَى أُورُشَلِيمَ، وَسَوْفَ تَتِمُّ جَمِيعُ الأُمُورِ الَّتِي كَتَبَهَا الأَنْبِيَاءُ عَنِ ابْنِ الإِنْسَانِ. | ٣١ |
32 ವಸ್ತುತಸ್ತು ಸೋಽನ್ಯದೇಶೀಯಾನಾಂ ಹಸ್ತೇಷು ಸಮರ್ಪಯಿಷ್ಯತೇ, ತೇ ತಮುಪಹಸಿಷ್ಯನ್ತಿ, ಅನ್ಯಾಯಮಾಚರಿಷ್ಯನ್ತಿ ತದ್ವಪುಷಿ ನಿಷ್ಠೀವಂ ನಿಕ್ಷೇಪ್ಸ್ಯನ್ತಿ, ಕಶಾಭಿಃ ಪ್ರಹೃತ್ಯ ತಂ ಹನಿಷ್ಯನ್ತಿ ಚ,
| فَإِنَّهُ سَيُسَلَّمُ إِلَى أَيْدِي الأُمَمِ، فَيُسْتَهْزَأُ بِهِ وَيُهَانُ وَيُبْصَقُ عَلَيْهِ. | ٣٢ |
33 ಕಿನ್ತು ತೃತೀಯದಿನೇ ಸ ಶ್ಮಶಾನಾದ್ ಉತ್ಥಾಸ್ಯತಿ|
| وَبَعْدَ أَنْ يَجْلِدُوهُ يَقْتُلُونَهُ. وَفِي الْيَوْمِ الثَّالِثِ يَقُومُ!» | ٣٣ |
34 ಏತಸ್ಯಾಃ ಕಥಾಯಾ ಅಭಿಪ್ರಾಯಂ ಕಿಞ್ಚಿದಪಿ ತೇ ಬೋದ್ಧುಂ ನ ಶೇಕುಃ ತೇಷಾಂ ನಿಕಟೇಽಸ್ಪಷ್ಟತವಾತ್ ತಸ್ಯೈತಾಸಾಂ ಕಥಾನಾಮ್ ಆಶಯಂ ತೇ ಜ್ಞಾತುಂ ನ ಶೇಕುಶ್ಚ|
| وَلكِنَّهُمْ لَمْ يَفْهَمُوا شَيْئاً مِنْ ذلِكَ. وَكَانَ هَذَا الأَمْرُ خَافِياً عَنْهُمْ، وَلَمْ يُدْرِكُوا مَا قِيلَ. | ٣٤ |
35 ಅಥ ತಸ್ಮಿನ್ ಯಿರೀಹೋಃ ಪುರಸ್ಯಾನ್ತಿಕಂ ಪ್ರಾಪ್ತೇ ಕಶ್ಚಿದನ್ಧಃ ಪಥಃ ಪಾರ್ಶ್ವ ಉಪವಿಶ್ಯ ಭಿಕ್ಷಾಮ್ ಅಕರೋತ್
| وَلَمَّا وَصَلَ إِلَى جُوَارِ أَرِيحَا، كَانَ أَحَدُ الْعُمْيَانِ جَالِساً عَلَى جَانِبِ الطَّرِيقِ يَسْتَعْطِي. | ٣٥ |
36 ಸ ಲೋಕಸಮೂಹಸ್ಯ ಗಮನಶಬ್ದಂ ಶ್ರುತ್ವಾ ತತ್ಕಾರಣಂ ಪೃಷ್ಟವಾನ್|
| فَلَمَّا سَمِعَ مُرُورَ الْجَمْعِ، اسْتَخْبَرَ عَمَّا عَسَى أَنْ يَكُونَ ذَلِكَ. | ٣٦ |
37 ನಾಸರತೀಯಯೀಶುರ್ಯಾತೀತಿ ಲೋಕೈರುಕ್ತೇ ಸ ಉಚ್ಚೈರ್ವಕ್ತುಮಾರೇಭೇ,
| فَقِيلَ لَهُ: «إِنَّ يَسُوعَ النَّاصِرِيَّ مَارٌّ مِنْ هُنَاكَ». | ٣٧ |
38 ಹೇ ದಾಯೂದಃ ಸನ್ತಾನ ಯೀಶೋ ಮಾಂ ದಯಸ್ವ|
| فَنَادَى قَائِلاً «يَايَسُوعُ ابْنَ دَاوُدَ، ارْحَمْنِي! | ٣٨ |
39 ತತೋಗ್ರಗಾಮಿನಸ್ತಂ ಮೌನೀ ತಿಷ್ಠೇತಿ ತರ್ಜಯಾಮಾಸುಃ ಕಿನ್ತು ಸ ಪುನಾರುವನ್ ಉವಾಚ, ಹೇ ದಾಯೂದಃ ಸನ್ತಾನ ಮಾಂ ದಯಸ್ವ|
| فَزَجَرَهُ السَّائِرُونَ فِي الْمُقَدِّمَةِ لِيَسْكُتَ. وَلكِنَّهُ أَخَذَ يَزِيدُ صُرَاخاً أَكْثَرَ: «يَا ابْنَ دَاوُدَ، ارْحَمْنِي!» | ٣٩ |
40 ತದಾ ಯೀಶುಃ ಸ್ಥಗಿತೋ ಭೂತ್ವಾ ಸ್ವಾನ್ತಿಕೇ ತಮಾನೇತುಮ್ ಆದಿದೇಶ|
| فَتَوَقَّفَ يَسُوعَ وَأَمَرَ أَنْ يُؤْتَى بِهِ إِلَيْهِ. فَلَمَّا اقْتَرَبَ سَأَلَهُ: | ٤٠ |
41 ತತಃ ಸ ತಸ್ಯಾನ್ತಿಕಮ್ ಆಗಮತ್, ತದಾ ಸ ತಂ ಪಪ್ರಚ್ಛ, ತ್ವಂ ಕಿಮಿಚ್ಛಸಿ? ತ್ವದರ್ಥಮಹಂ ಕಿಂ ಕರಿಷ್ಯಾಮಿ? ಸ ಉಕ್ತವಾನ್, ಹೇ ಪ್ರಭೋಽಹಂ ದ್ರಷ್ಟುಂ ಲಭೈ|
| «مَاذَا تُرِيدُ أَنْ أَفْعَلَ لَكَ؟» فَقَالَ: «يَارَبُّ، أَنْ تَرُدَّ لِي الْبَصَرَ!» | ٤١ |
42 ತದಾ ಯೀಶುರುವಾಚ, ದೃಷ್ಟಿಶಕ್ತಿಂ ಗೃಹಾಣ ತವ ಪ್ರತ್ಯಯಸ್ತ್ವಾಂ ಸ್ವಸ್ಥಂ ಕೃತವಾನ್|
| فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «أَبْصِرْ! إِيمَانُكَ قَدْ شَفَاكَ». | ٤٢ |
43 ತತಸ್ತತ್ಕ್ಷಣಾತ್ ತಸ್ಯ ಚಕ್ಷುಷೀ ಪ್ರಸನ್ನೇ; ತಸ್ಮಾತ್ ಸ ಈಶ್ವರಂ ಧನ್ಯಂ ವದನ್ ತತ್ಪಶ್ಚಾದ್ ಯಯೌ, ತದಾಲೋಕ್ಯ ಸರ್ವ್ವೇ ಲೋಕಾ ಈಶ್ವರಂ ಪ್ರಶಂಸಿತುಮ್ ಆರೇಭಿರೇ|
| وَفِي الْحَالِ أَبْصَرَ، وَتَبِعَهُ وَهُوَ يُمَجِّدُ اللهَ. وَلَمَّا رَأَى جَميعُ الشَّعْبِ ذَلِكَ، سَبَّحُوا اللهَ. | ٤٣ |
