लूकः 15
1 तदा करसञ्चायिनः पापिनश्च लोका उपदेश्कथां श्रोतुं यीशोः समीपम् आगच्छन्।
తదా కరసఞ్చాయినః పాపినశ్చ లోకా ఉపదేశ్కథాం శ్రోతుం యీశోః సమీపమ్ ఆగచ్ఛన్|
2 ततः फिरूशिन उपाध्यायाश्च विवदमानाः कथयामासुः एष मानुषः पापिभिः सह प्रणयं कृत्वा तैः सार्द्धं भुंक्ते।
తతః ఫిరూశిన ఉపాధ్యాయాశ్చ వివదమానాః కథయామాసుః ఏష మానుషః పాపిభిః సహ ప్రణయం కృత్వా తైః సార్ద్ధం భుంక్తే|
3 तदा स तेभ्य इमां दृष्टान्तकथां कथितवान्,
తదా స తేభ్య ఇమాం దృష్టాన్తకథాం కథితవాన్,
4 कस्यचित् शतमेषेषु तिष्ठत्मु तेषामेकं स यदि हारयति तर्हि मध्येप्रान्तरम् एकोनशतमेषान् विहाय हारितमेषस्य उद्देशप्राप्तिपर्य्यनतं न गवेषयति, एतादृशो लोको युष्माकं मध्ये क आस्ते?
కస్యచిత్ శతమేషేషు తిష్ఠత్ము తేషామేకం స యది హారయతి తర్హి మధ్యేప్రాన్తరమ్ ఏకోనశతమేషాన్ విహాయ హారితమేషస్య ఉద్దేశప్రాప్తిపర్య్యనతం న గవేషయతి, ఏతాదృశో లోకో యుష్మాకం మధ్యే క ఆస్తే?
5 तस्योद्देशं प्राप्य हृष्टमनास्तं स्कन्धे निधाय स्वस्थानम् आनीय बन्धुबान्धवसमीपवासिन आहूय वक्ति,
తస్యోద్దేశం ప్రాప్య హృష్టమనాస్తం స్కన్ధే నిధాయ స్వస్థానమ్ ఆనీయ బన్ధుబాన్ధవసమీపవాసిన ఆహూయ వక్తి,
6 हारितं मेषं प्राप्तोहम् अतो हेतो र्मया सार्द्धम् आनन्दत।
హారితం మేషం ప్రాప్తోహమ్ అతో హేతో ర్మయా సార్ద్ధమ్ ఆనన్దత|
7 तद्वदहं युष्मान् वदामि, येषां मनःपरावर्त्तनस्य प्रयोजनं नास्ति, तादृशैकोनशतधार्म्मिककारणाद् य आनन्दस्तस्माद् एकस्य मनःपरिवर्त्तिनः पापिनः कारणात् स्वर्गे ऽधिकानन्दो जायते।
తద్వదహం యుష్మాన్ వదామి, యేషాం మనఃపరావర్త్తనస్య ప్రయోజనం నాస్తి, తాదృశైకోనశతధార్మ్మికకారణాద్ య ఆనన్దస్తస్మాద్ ఏకస్య మనఃపరివర్త్తినః పాపినః కారణాత్ స్వర్గే ఽధికానన్దో జాయతే|
8 अपरञ्च दशानां रूप्यखण्डानाम् एकखण्डे हारिते प्रदीपं प्रज्वाल्य गृहं सम्मार्ज्य तस्य प्राप्तिं यावद् यत्नेन न गवेषयति, एतादृशी योषित् कास्ते?
అపరఞ్చ దశానాం రూప్యఖణ్డానామ్ ఏకఖణ్డే హారితే ప్రదీపం ప్రజ్వాల్య గృహం సమ్మార్జ్య తస్య ప్రాప్తిం యావద్ యత్నేన న గవేషయతి, ఏతాదృశీ యోషిత్ కాస్తే?
9 प्राप्ते सति बन्धुबान्धवसमीपवासिनीराहूय कथयति, हारितं रूप्यखण्डं प्राप्ताहं तस्मादेव मया सार्द्धम् आनन्दत।
ప్రాప్తే సతి బన్ధుబాన్ధవసమీపవాసినీరాహూయ కథయతి, హారితం రూప్యఖణ్డం ప్రాప్తాహం తస్మాదేవ మయా సార్ద్ధమ్ ఆనన్దత|
10 तद्वदहं युष्मान् व्याहरामि, एकेन पापिना मनसि परिवर्त्तिते, ईश्वरस्य दूतानां मध्येप्यानन्दो जायते।
తద్వదహం యుష్మాన్ వ్యాహరామి, ఏకేన పాపినా మనసి పరివర్త్తితే, ఈశ్వరస్య దూతానాం మధ్యేప్యానన్దో జాయతే|
11 अपरञ्च स कथयामास, कस्यचिद् द्वौ पुत्रावास्तां,
అపరఞ్చ స కథయామాస, కస్యచిద్ ద్వౌ పుత్రావాస్తాం,
12 तयोः कनिष्ठः पुत्रः पित्रे कथयामास, हे पितस्तव सम्पत्त्या यमंशं प्राप्स्याम्यहं विभज्य तं देहि, ततः पिता निजां सम्पत्तिं विभज्य ताभ्यां ददौ।
తయోః కనిష్ఠః పుత్రః పిత్రే కథయామాస, హే పితస్తవ సమ్పత్త్యా యమంశం ప్రాప్స్యామ్యహం విభజ్య తం దేహి, తతః పితా నిజాం సమ్పత్తిం విభజ్య తాభ్యాం దదౌ|
13 कतिपयात् कालात् परं स कनिष्ठपुत्रः समस्तं धनं संगृह्य दूरदेशं गत्वा दुष्टाचरणेन सर्व्वां सम्पत्तिं नाशयामास।
కతిపయాత్ కాలాత్ పరం స కనిష్ఠపుత్రః సమస్తం ధనం సంగృహ్య దూరదేశం గత్వా దుష్టాచరణేన సర్వ్వాం సమ్పత్తిం నాశయామాస|
14 तस्य सर्व्वधने व्ययं गते तद्देशे महादुर्भिक्षं बभूव, ततस्तस्य दैन्यदशा भवितुम् आरेभे।
తస్య సర్వ్వధనే వ్యయం గతే తద్దేశే మహాదుర్భిక్షం బభూవ, తతస్తస్య దైన్యదశా భవితుమ్ ఆరేభే|
15 ततः परं स गत्वा तद्देशीयं गृहस्थमेकम् आश्रयत; ततः सतं शूकरव्रजं चारयितुं प्रान्तरं प्रेषयामास।
తతః పరం స గత్వా తద్దేశీయం గృహస్థమేకమ్ ఆశ్రయత; తతః సతం శూకరవ్రజం చారయితుం ప్రాన్తరం ప్రేషయామాస|
16 केनापि तस्मै भक्ष्यादानात् स शूकरफलवल्कलेन पिचिण्डपूरणां ववाञ्छ।
కేనాపి తస్మై భక్ష్యాదానాత్ స శూకరఫలవల్కలేన పిచిణ్డపూరణాం వవాఞ్ఛ|
17 शेषे स मनसि चेतनां प्राप्य कथयामास, हा मम पितुः समीपे कति कति वेतनभुजो दासा यथेष्टं ततोधिकञ्च भक्ष्यं प्राप्नुवन्ति किन्त्वहं क्षुधा मुमूर्षुः।
శేషే స మనసి చేతనాం ప్రాప్య కథయామాస, హా మమ పితుః సమీపే కతి కతి వేతనభుజో దాసా యథేష్టం తతోధికఞ్చ భక్ష్యం ప్రాప్నువన్తి కిన్త్వహం క్షుధా ముమూర్షుః|
18 अहमुत्थाय पितुः समीपं गत्वा कथामेतां वदिष्यामि, हे पितर् ईश्वरस्य तव च विरुद्धं पापमकरवम्
అహముత్థాయ పితుః సమీపం గత్వా కథామేతాం వదిష్యామి, హే పితర్ ఈశ్వరస్య తవ చ విరుద్ధం పాపమకరవమ్
19 तव पुत्रइति विख्यातो भवितुं न योग्योस्मि च, मां तव वैतनिकं दासं कृत्वा स्थापय।
తవ పుత్రఇతి విఖ్యాతో భవితుం న యోగ్యోస్మి చ, మాం తవ వైతనికం దాసం కృత్వా స్థాపయ|
20 पश्चात् स उत्थाय पितुः समीपं जगाम; ततस्तस्य पितातिदूरे तं निरीक्ष्य दयाञ्चक्रे, धावित्वा तस्य कण्ठं गृहीत्वा तं चुचुम्ब च।
పశ్చాత్ స ఉత్థాయ పితుః సమీపం జగామ; తతస్తస్య పితాతిదూరే తం నిరీక్ష్య దయాఞ్చక్రే, ధావిత్వా తస్య కణ్ఠం గృహీత్వా తం చుచుమ్బ చ|
21 तदा पुत्र उवाच, हे पितर् ईश्वरस्य तव च विरुद्धं पापमकरवं, तव पुत्रइति विख्यातो भवितुं न योग्योस्मि च।
తదా పుత్ర ఉవాచ, హే పితర్ ఈశ్వరస్య తవ చ విరుద్ధం పాపమకరవం, తవ పుత్రఇతి విఖ్యాతో భవితుం న యోగ్యోస్మి చ|
22 किन्तु तस्य पिता निजदासान् आदिदेश, सर्व्वोत्तमवस्त्राण्यानीय परिधापयतैनं हस्ते चाङ्गुरीयकम् अर्पयत पादयोश्चोपानहौ समर्पयत;
కిన్తు తస్య పితా నిజదాసాన్ ఆదిదేశ, సర్వ్వోత్తమవస్త్రాణ్యానీయ పరిధాపయతైనం హస్తే చాఙ్గురీయకమ్ అర్పయత పాదయోశ్చోపానహౌ సమర్పయత;
23 पुष्टं गोवत्सम् आनीय मारयत च तं भुक्त्वा वयम् आनन्दाम।
పుష్టం గోవత్సమ్ ఆనీయ మారయత చ తం భుక్త్వా వయమ్ ఆనన్దామ|
24 यतो मम पुत्रोयम् अम्रियत पुनरजीवीद् हारितश्च लब्धोभूत् ततस्त आनन्दितुम् आरेभिरे।
యతో మమ పుత్రోయమ్ అమ్రియత పునరజీవీద్ హారితశ్చ లబ్ధోభూత్ తతస్త ఆనన్దితుమ్ ఆరేభిరే|
25 तत्काले तस्य ज्येष्ठः पुत्रः क्षेत्र आसीत्। अथ स निवेशनस्य निकटं आगच्छन् नृत्यानां वाद्यानाञ्च शब्दं श्रुत्वा
తత్కాలే తస్య జ్యేష్ఠః పుత్రః క్షేత్ర ఆసీత్| అథ స నివేశనస్య నికటం ఆగచ్ఛన్ నృత్యానాం వాద్యానాఞ్చ శబ్దం శ్రుత్వా
26 दासानाम् एकम् आहूय पप्रच्छ, किं कारणमस्य?
దాసానామ్ ఏకమ్ ఆహూయ పప్రచ్ఛ, కిం కారణమస్య?
27 ततः सोवादीत्, तव भ्रातागमत्, तव तातश्च तं सुशरीरं प्राप्य पुष्टं गोवत्सं मारितवान्।
తతః సోవాదీత్, తవ భ్రాతాగమత్, తవ తాతశ్చ తం సుశరీరం ప్రాప్య పుష్టం గోవత్సం మారితవాన్|
28 ततः स प्रकुप्य निवेशनान्तः प्रवेष्टुं न सम्मेने; ततस्तस्य पिता बहिरागत्य तं साधयामास।
తతః స ప్రకుప్య నివేశనాన్తః ప్రవేష్టుం న సమ్మేనే; తతస్తస్య పితా బహిరాగత్య తం సాధయామాస|
29 ततः स पितरं प्रत्युवाच, पश्य तव काञ्चिदप्याज्ञां न विलंघ्य बहून् वत्सरान् अहं त्वां सेवे तथापि मित्रैः सार्द्धम् उत्सवं कर्त्तुं कदापि छागमेकमपि मह्यं नाददाः;
తతః స పితరం ప్రత్యువాచ, పశ్య తవ కాఞ్చిదప్యాజ్ఞాం న విలంఘ్య బహూన్ వత్సరాన్ అహం త్వాం సేవే తథాపి మిత్రైః సార్ద్ధమ్ ఉత్సవం కర్త్తుం కదాపి ఛాగమేకమపి మహ్యం నాదదాః;
30 किन्तु तव यः पुत्रो वेश्यागमनादिभिस्तव सम्पत्तिम् अपव्ययितवान् तस्मिन्नागतमात्रे तस्यैव निमित्तं पुष्टं गोवत्सं मारितवान्।
కిన్తు తవ యః పుత్రో వేశ్యాగమనాదిభిస్తవ సమ్పత్తిమ్ అపవ్యయితవాన్ తస్మిన్నాగతమాత్రే తస్యైవ నిమిత్తం పుష్టం గోవత్సం మారితవాన్|
31 तदा तस्य पितावोचत्, हे पुत्र त्वं सर्व्वदा मया सहासि तस्मान् मम यद्यदास्ते तत्सर्व्वं तव।
తదా తస్య పితావోచత్, హే పుత్ర త్వం సర్వ్వదా మయా సహాసి తస్మాన్ మమ యద్యదాస్తే తత్సర్వ్వం తవ|
32 किन्तु तवायं भ्राता मृतः पुनरजीवीद् हारितश्च भूत्वा प्राप्तोभूत्, एतस्मात् कारणाद् उत्सवानन्दौ कर्त्तुम् उचितमस्माकम्।
కిన్తు తవాయం భ్రాతా మృతః పునరజీవీద్ హారితశ్చ భూత్వా ప్రాప్తోభూత్, ఏతస్మాత్ కారణాద్ ఉత్సవానన్దౌ కర్త్తుమ్ ఉచితమస్మాకమ్|
