< Песни Песней 2 >

1 Я нарцисс Саронский, лилия долин!
Ego flos campi, et lilium convallium.
2 Что лилия между тернами, то возлюбленная моя между девицами.
Sicut lilium inter spinas, sic amica mea inter filias.
3 Что яблоня между лесными деревьями, то возлюбленный мой между юношами. В тени ее люблю я сидеть, и плоды ее сладки для гортани моей.
Sicut malus inter ligna silvarum, sic dilectus meus inter filios. Sub umbra illius quem desideraveram sedi, et fructus ejus dulcis gutturi meo.
4 Он ввел меня в дом пира, и знамя его надо мною - любовь.
Introduxit me in cellam vinariam; ordinavit in me caritatem.
5 Подкрепите меня вином, освежите меня яблоками, ибо я изнемогаю от любви.
Fulcite me floribus, stipate me malis, quia amore langueo.
6 Левая рука его у меня под головою, а правая обнимает меня.
Læva ejus sub capite meo, et dextera illius amplexabitur me.
7 Заклинаю вас, дщери Иерусалимские, сернами или полевыми ланями: не будите и не тревожьте возлюбленной, доколе ей угодно.
Adjuro vos, filiæ Jerusalem, per capreas cervosque camporum, ne suscitetis, neque evigilare faciatis dilectam, quoadusque ipsa velit.
8 Голос возлюбленного моего! вот, он идет, скачет по горам, прыгает по холмам.
Vox dilecti mei; ecce iste venit, saliens in montibus, transiliens colles.
9 Друг мой похож на серну или на молодого оленя. Вот, он стоит у нас за стеною, заглядывает в окно, мелькает сквозь решетку.
Similis est dilectus meus capreæ, hinnuloque cervorum. En ipse stat post parietem nostrum, respiciens per fenestras, prospiciens per cancellos.
10 Возлюбленный мой начал говорить мне: встань, возлюбленная моя, прекрасная моя, выйди!
En dilectus meus loquitur mihi. Surge, propera, amica mea, columba mea, formosa mea, et veni:
11 Вот, зима уже прошла; дождь миновал, перестал;
jam enim hiems transiit; imber abiit, et recessit.
12 цветы показались на земле; время пения настало, и голос горлицы слышен в стране нашей;
Flores apparuerunt in terra nostra; tempus putationis advenit: vox turturis audita est in terra nostra;
13 смоковницы распустили свои почки, и виноградные лозы, расцветая, издают благовоние. Встань, возлюбленная моя, прекрасная моя, выйди!
ficus protulit grossos suos; vineæ florentes dederunt odorem suum. Surge, amica mea, speciosa mea, et veni:
14 Голубица моя в ущелье скалы под кровом утеса! покажи мне лице твое, дай мне услышать голос твой, потому что голос твой сладок и лице твое приятно.
columba mea, in foraminibus petræ, in caverna maceriæ, ostende mihi faciem tuam, sonet vox tua in auribus meis: vox enim tua dulcis, et facies tua decora.
15 Ловите нам лисиц, лисенят, которые портят виноградники, а виноградники наши в цвете.
Capite nobis vulpes parvulas quæ demoliuntur vineas: nam vinea nostra floruit.
16 Возлюбленный мой принадлежит мне, а я ему; он пасет между лилиями.
Dilectus meus mihi, et ego illi, qui pascitur inter lilia,
17 Доколе день дышит прохладою, и убегают тени, возвратись, будь подобен серне или молодому оленю на расселинах гор.
donec aspiret dies, et inclinentur umbræ. Revertere; similis esto, dilecte mi, capreæ, hinnuloque cervorum super montes Bether.

< Песни Песней 2 >