< 4 >

1 Então Elifaz o temanita respondeu, dizendo:
Na Temanni Elifas buaa Hiob sɛ,
2 Se tentarmos falar contigo, ficarás incomodado? Mas quem poderia deter as palavras?
“Sɛ obi pɛ sɛ ɔne wo kasa a, worennya ntoboaseɛ mma no anaa? Hwan na wɔbɛtumi aka nʼano ato mu?
3 Eis que tu ensinavas a muitos, e fortalecias as mãos fracas;
Dwene sɛdeɛ wakyerɛkyerɛ nnipa bebree, sɛdeɛ woahyɛ nsa a emu ayɛ mmerɛ den.
4 Tuas palavras levantavam aos que tropeçavam, e fortificavas os joelhos que desfaleciam.
Wo nsɛm ahyɛ wɔn a wɔasunti no den; woahyɛ nkotodwe a ayɛ mmerɛ mu den.
5 Mas agora [isso] que aconteceu contigo, tu te cansas; e quando [isso] te tocou, te perturbas.
Na afei a ɔhaw aba no, wʼaba mu abu; aba wo so, na wo ho adwiri wo.
6 Por acaso não era o teu temor [a Deus] a tua confiança, e a integridade dos teus caminhos tua esperança?
Wo nyamesuro mma wo ahotosoɔ anaa, na wʼakwan a ɛho nni asɛm mma wo anidasoɔ anaa?
7 Lembra-te agora, qual foi o inocente que pereceu? E onde os corretos foram destruídos?
“Dwene ho: Wɔasɛe obi a ne ho nni asɛm pɛn anaa? Ɛhefa na wɔsɛee obi a ɔyɛ pɛ?
8 Como eu tenho visto, os que lavram injustiça e semeiam opressão colhem o mesmo.
Sɛdeɛ mahunu no, wɔn a wɔfɛntɛm bɔne ne wɔn a wɔdua ɔhaw no, wɔtwa so aba.
9 Com o sopro de Deus eles perecem, e pelo vento de sua ira são consumidos.
Sɛ Onyankopɔn home a, wɔsɛe; nʼabufuo ma wɔyera.
10 O rugido do leão, a voz do leão feroz, e os dentes dos leões jovens são quebrantados.
Agyata bɛtumi abobom na wɔapɔ so, nanso wɔbɛbubu gyata akɛseɛ no se.
11 O leão velho perece por falta de presa, e os filhotes da leoa se dispersam.
Gyata annya haboa a ɔwu, na gyatabereɛ mma no bɔ hwete.
12 Uma palavra me foi dita em segredo, e meu ouvidos escutaram um sussurro dela.
“Wɔbɛkaa kokoamsɛm bi kyerɛɛ me na mʼaso tee no sɛ asomusɛm.
13 Em imaginações de visões noturnas, quando o sono profundo cai sobre os homens,
Wɔ anadwo daeɛso basabasa mu, ɛberɛ a nnipa adeda nnahɔɔ no,
14 Espanto e tremor vieram sobre mim, que espantou todos os meus ossos.
ehu ne nketenkete kyeree me. Ɛmaa me nnompe nyinaa wosoeɛ.
15 Então um vento passou por diante de mim, que fez arrepiar os pelos de minha carne.
Honhom bi twaa mʼani so, na me ho nwi sɔre gyinaeɛ.
16 Ele parou, mas não reconheci sua feição; uma figura estava diante de meus olhos, e ouvi uma voz quieta, [que dizia]:
Ɛgyinaeɛ, nanso, manhunu nʼabɔsuo. Biribi bɛgyinaa mʼanim, na metee nne bɔkɔɔ bi a ɛrebisa sɛ,
17 Seria o ser humano mais justo que Deus? Seria o homem mais puro que seu Criador?
‘Onipa dasani bɛtumi atene asene Onyankopɔn? Onipa bɛtumi ayɛ kronn asene ne Yɛfoɔ anaa?
18 Visto que ele não confia em seus servos, e considera seus anjos como loucos,
Sɛ Onyankopɔn ntumi mfa ne ho nto nʼankasa asomfoɔ so, na sɛ ɔka nʼabɔfoɔ mpo anim a,
19 Quanto mais naqueles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são esmagáveis como a traça!
hwan ne onipa a wɔde dɔteɛ anwene no, a ne fapem sisi mfuturo mu na wɔdwerɛ no ntɛm so sene abubummabaa?
20 Desde a manhã até a tarde são despedaçados, e perecem sempre, sem que ninguém perceba.
Ɛfiri anɔpahema kɔsi anwummerɛ wɔbubu wɔn mu nketenkete; na wɔyera korakora a obiara nhunu wɔn bio.
21 Por acaso sua excelência não se perde com eles mesmos? Eles morrem sem sabedoria.
Wɔtete wɔn ntomadan nhoma mu, ɛno enti wɔwuwu a wɔnnim.’

< 4 >