< 4 >

1 Então Elifaz o temanita respondeu, dizendo:
Na Temanni Elifas buaa Hiob se,
2 Se tentarmos falar contigo, ficarás incomodado? Mas quem poderia deter as palavras?
“Sɛ obi pɛ sɛ ɔne wo kasa a, worennya ntoboase ana? Hena na wobetumi aka nʼano ato mu?
3 Eis que tu ensinavas a muitos, e fortalecias as mãos fracas;
Dwene sɛnea wakyerɛkyerɛ nnipa bebree, sɛnea woahyɛ nsa a emu ayɛ mmerɛw no den.
4 Tuas palavras levantavam aos que tropeçavam, e fortificavas os joelhos que desfaleciam.
Wo nsɛm ahyɛ wɔn a wɔahintiw no den; woahyɛ nkotodwe a ayɛ mmerɛw mu den.
5 Mas agora [isso] que aconteceu contigo, tu te cansas; e quando [isso] te tocou, te perturbas.
Na afei a ɔhaw aba no, wʼaba mu abu; adwira wo, na wo werɛ ahow.
6 Por acaso não era o teu temor [a Deus] a tua confiança, e a integridade dos teus caminhos tua esperança?
So ɛnsɛ sɛ wo nyamesuro yɛ wʼahotoso na wʼakwan a ɛho nni asɛm no yɛ wʼanidaso ana?
7 Lembra-te agora, qual foi o inocente que pereceu? E onde os corretos foram destruídos?
“Dwene ho: Wɔasɛe obi a ne ho nni asɛm pɛn ana? Ɛhefa na wɔsɛee obi a ɔyɛ pɛ?
8 Como eu tenho visto, os que lavram injustiça e semeiam opressão colhem o mesmo.
Sɛnea mahu no, wɔn a wofuntum bɔne ne wɔn a wodua ɔhaw no twa so aba.
9 Com o sopro de Deus eles perecem, e pelo vento de sua ira são consumidos.
Onyankopɔn home ano, wɔsɛe; nʼabufuw turuw a wɔyera.
10 O rugido do leão, a voz do leão feroz, e os dentes dos leões jovens são quebrantados.
Gyata betumi abobɔ mu na wɔaworo so, nanso wɔabubu gyata akɛse no se.
11 O leão velho perece por falta de presa, e os filhotes da leoa se dispersam.
Gyata annya hanam a owu, na gyatabere mma no bɔ hwete.
12 Uma palavra me foi dita em segredo, e meu ouvidos escutaram um sussurro dela.
“Wɔbɛkaa kokoamsɛm bi kyerɛɛ me na mʼaso tee no sɛ asomsɛm.
13 Em imaginações de visões noturnas, quando o sono profundo cai sobre os homens,
Wɔ anadwo daeso basabasa mu, bere a nnipa adeda nnahɔɔ no,
14 Espanto e tremor vieram sobre mim, que espantou todos os meus ossos.
ehu ne nketenkete kyeree me ɛmaa me nnompe nyinaa wosowee.
15 Então um vento passou por diante de mim, que fez arrepiar os pelos de minha carne.
Honhom bi twaa mʼani so, na me ho nwi sɔre gyinae.
16 Ele parou, mas não reconheci sua feição; uma figura estava diante de meus olhos, e ouvi uma voz quieta, [que dizia]:
Egyinae, nanso, manhu nʼabɔsu. Biribi begyinaa mʼanim, na metee nne bɔkɔɔ bi a ɛrebisa se,
17 Seria o ser humano mais justo que Deus? Seria o homem mais puro que seu Criador?
‘Onipa desani betumi ateɛ asen Onyankopɔn? Na mpo ɔhoɔdenfo betumi ayɛ kronkron asen ne Yɛfo ana?
18 Visto que ele não confia em seus servos, e considera seus anjos como loucos,
Sɛ Onyankopɔn ntumi mfa ne ho nto nʼankasa asomfo so, sɛ ɔka nʼabɔfo mfomso kyerɛ wɔn a,
19 Quanto mais naqueles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são esmagáveis como a traça!
na nkantom wɔn a wɔtete dɔte afi mu, wɔn a wɔn fapem sisi mfutuma mu na wɔdwerɛw wɔn ntɛm so sen abubummaba!
20 Desde a manhã até a tarde são despedaçados, e perecem sempre, sem que ninguém perceba.
Efi anɔpahema kosi anwummere wobubu wɔn mu nketenkete; na wɔyera korakora a obiara nhu wɔn bio.
21 Por acaso sua excelência não se perde com eles mesmos? Eles morrem sem sabedoria.
So wommiamia wɔn ntamadan ahama mu, a ɛno nti wowuwu a wonni nyansa ana?’

< 4 >