Jó 4
1 Então Elifaz o temanita respondeu, dizendo:
Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:
2 Se tentarmos falar contigo, ficarás incomodado? Mas quem poderia deter as palavras?
“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?
3 Eis que tu ensinavas a muitos, e fortalecias as mãos fracas;
Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,
4 Tuas palavras levantavam aos que tropeçavam, e fortificavas os joelhos que desfaleciam.
Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.
5 Mas agora [isso] que aconteceu contigo, tu te cansas; e quando [isso] te tocou, te perturbas.
Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.
6 Por acaso não era o teu temor [a Deus] a tua confiança, e a integridade dos teus caminhos tua esperança?
Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?
7 Lembra-te agora, qual foi o inocente que pereceu? E onde os corretos foram destruídos?
“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?
8 Como eu tenho visto, os que lavram injustiça e semeiam opressão colhem o mesmo.
Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.
9 Com o sopro de Deus eles perecem, e pelo vento de sua ira são consumidos.
Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.
10 O rugido do leão, a voz do leão feroz, e os dentes dos leões jovens são quebrantados.
Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.
11 O leão velho perece por falta de presa, e os filhotes da leoa se dispersam.
Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.
12 Uma palavra me foi dita em segredo, e meu ouvidos escutaram um sussurro dela.
“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.
13 Em imaginações de visões noturnas, quando o sono profundo cai sobre os homens,
Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,
14 Espanto e tremor vieram sobre mim, que espantou todos os meus ossos.
Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.
15 Então um vento passou por diante de mim, que fez arrepiar os pelos de minha carne.
Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.
16 Ele parou, mas não reconheci sua feição; uma figura estava diante de meus olhos, e ouvi uma voz quieta, [que dizia]:
Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:
17 Seria o ser humano mais justo que Deus? Seria o homem mais puro que seu Criador?
‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?
18 Visto que ele não confia em seus servos, e considera seus anjos como loucos,
Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,
19 Quanto mais naqueles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são esmagáveis como a traça!
Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?
20 Desde a manhã até a tarde são despedaçados, e perecem sempre, sem que ninguém perceba.
Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.
21 Por acaso sua excelência não se perde com eles mesmos? Eles morrem sem sabedoria.
İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’
