Psalmów 2

1 Dlaczego poganie się buntują, a narody knują próżne zamysły?

2 Królowie ziemscy powstają, a władcy naradzają się wspólnie przeciwko PANU i jego pomazańcowi, [mówiąc]:

3 Zerwijmy ich więzy i zrzućmy z siebie ich pęta.

4 Lecz ten, który mieszka w niebie, będzie się śmiał, Pan będzie z nich szydził.

5 Wtedy przemówi do nich w swoim gniewie i swą zapalczywością ich zatrwoży:

6 Ja ustanowiłem mojego króla na Syjonie, mojej świętej górze.

7 Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.

8 Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność.

9 Potłuczesz je laską żelazną, jak naczynie gliniane je pokruszysz.

10 Teraz więc, królowie, zrozumcie, przyjmijcie pouczenie, sędziowie ziemi!

11 Służcie PANU z bojaźnią i radujcie się z drżeniem.

12 Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.