Psalmów 2

1 Dlaczego poganie się buntują, a narody knują próżne zamysły?

Zašto se bune narodi, zašto puci ludosti snuju?

2 Królowie ziemscy powstają, a władcy naradzają się wspólnie przeciwko PANU i jego pomazańcowi, [mówiąc]:

Ustaju kraljevi zemaljski, knezovi se rotÄe protiv Jahve i Pomazanika njegova:

3 Zerwijmy ich więzy i zrzućmy z siebie ich pęta.

“Skršimo okove njihove i jaram njihov zbacimo!”

4 Lecz ten, który mieszka w niebie, będzie się śmiał, Pan będzie z nich szydził.

Smije se onaj što na nebu stoluje, Gospod im se podruguje.

5 Wtedy przemówi do nich w swoim gniewie i swą zapalczywością ich zatrwoży:

Tad im veli u svom gnjevu, žestinom ih on zbunjuje:

6 Ja ustanowiłem mojego króla na Syjonie, mojej świętej górze.

“TÓa ja kralja svog postavih nad Sionom, svojom svetom gorom.”

7 Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.

Obznanjujem odluku Jahvinu: Gospodin mi reče: “Ti si sin moj, danas te rodih.

8 Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność.

Zatraži samo, i dat ću ti puke u baštinu, i u posjed krajeve zemaljske.

9 Potłuczesz je laską żelazną, jak naczynie gliniane je pokruszysz.

Vladat ćeš njima palicom gvozdenÄom i razbit ih kao sud lončarski.”

10 Teraz więc, królowie, zrozumcie, przyjmijcie pouczenie, sędziowie ziemi!

Opametite se sada, vi kraljevi, Urazumite se, suci zemaljski.

11 Służcie PANU z bojaźnią i radujcie się z drżeniem.

Služite Jahvi sa strahom, s trepetom se pokorite njemu,

12 Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.

da se ne razgnjevi te ne propadnete na putu, kad uskoro plane srdžba njegova. Blago svima koji se njemu utječu!