Psalmów 137

1 Nad rzekami Babilonu, tam siedzieliśmy i płakaliśmy, wspominając Syjon.

Sui fiumi di Babilonia, là sedevamo piangendo al ricordo di Sion.

2 Na wierzbach tamtej krainy zawiesiliśmy nasze harfy;

Ai salici di quella terra appendemmo le nostre cetre.

3 Bo tam ci, którzy nas wzięli w niewolę, żądali od nas pieśni, a nasi ciemięzcy – radości, [mówiąc]: Śpiewajcie nam [którąś] z pieśni Syjonu.

Là ci chiedevano parole di canto coloro che ci avevano deportato, canzoni di gioia, i nostri oppressori: «Cantateci i canti di Sion!».

4 Jakże możemy śpiewać pieśń PANA na obcej ziemi?

Come cantare i canti del Signore in terra straniera?

5 Jeśli zapomnę o tobie, Jeruzalem, niech sama o sobie zapomni moja prawica.

Se ti dimentico, Gerusalemme, si paralizzi la mia destra;

6 Niech mi język przylgnie do podniebienia, jeśli nie będę pamiętał o tobie, jeśli nie postawię Jeruzalem ponad największą moją radość.

mi si attacchi la lingua al palato, se lascio cadere il tuo ricordo, se non metto Gerusalemme al di sopra di ogni mia gioia.

7 Pamiętaj, PANIE, synów Edomu [i] dzień Jeruzalem, gdy mówili: Zburzcie, zburzcie [je] aż do jego fundamentu.

Ricordati, Signore, dei figli di Edom, che nel giorno di Gerusalemme, dicevano: «Distruggete, distruggete anche le sue fondamenta».

8 O córko Babilonu, i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, kto ci odpłaci [za] zło, jakie nam uczyniłaś.

Figlia di Babilonia devastatrice, beato chi ti renderà quanto ci hai fatto.

9 Błogosławiony, kto schwyci i roztrzaska twe dzieci o skałę.

Beato chi afferrerà i tuoi piccoli e li sbatterà contro la pietra.