Hioba 7
1 Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?
Mar ni določen čas za človeka na zemlji? Mar niso njegovi dnevi prav tako podobni najemnikovim dnevom?
2 Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;
Kakor si služabnik iskreno želi sence in kakor najemnik gleda za nagrado svojega dela,
3 Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.
tako sem prisiljen, da posedujem mesece ničnosti in naporne noči so mi določene.
4 Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.
Ko se uležem, rečem: ›Kdaj bom vstal in bo noč minila? Poln sem premetavanja sem ter tja do jutranjega svitanja.
5 Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.
Moje meso je pokrito z ličinkami in grudami prahu; moja koža je razpokana in postala je gnusna.
6 Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.
Moji dnevi so bolj nagli kakor tkalski čolniček in preživeti so brez upanja.
7 Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.
Oh, spomnite se, da je moje življenje veter. Moje oko ne bo več videlo dobrega.
8 Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.
Oko tistega, ki me je videlo, me ne bo več videlo. Tvoje oči so na meni, mene pa ni.
Kakor je oblak použit in izginil proč, tako kdor gre dol h grobu, ne bo več prišel gor. (Sheol h7585)
10 Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.
Ne bo se več vrnil k svojemu domu niti ga njegov kraj ne bo več poznal.
11 Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.
Zato ne bom zadrževal svojih ust; govoril bom v tesnobi svojega duha, pritoževal se bom v grenkobi svoje duše.
12 Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?
Mar sem morje ali kit, da ti postavljaš stražo nad menoj?
13 Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;
Ko rečem: ›Moja postelja me bo tolažila, moje ležišče bo lajšalo mojo pritožbo, ‹
14 Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;
takrat me ti strašiš s sanjami in me prek videnj spravljaš v grozo,
15 Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.
tako da moja duša raje izbira dušenje in smrt, kakor pa moje življenje.
16 Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.
To se mi gabi. Ne bi hotel živeti večno. Pustite me samega, kajti moji dnevi so ničevost.
17 Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?
Kaj je človek, da bi ga ti poveličeval? In da bi svoje srce naravnal nanj?
18 Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?
Da bi ga ti obiskoval vsako jutro in ga preizkušal vsak trenutek?
19 Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?
Kako dolgo ne boš odšel od mene niti me ne boš pustil samega, dokler ne pogoltnem svoje sline?
20 Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?
Grešil sem. Kaj ti bom storil, oh ti, varuh ljudi? Zakaj si me postavil kakor znamenje zoper tebe, tako da sem breme samemu sebi?
21 Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.
Zakaj ne odpustiš mojega prestopka in ne odvzameš moje krivičnosti? Kajti sedaj bom spal v prahu in iskal me boš zjutraj, toda mene ne bo.«
