Hioba 30

1 Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.

« Mais maintenant, ceux qui sont plus jeunes que moi me tournent en dérision, dont j'ai considéré les pères comme indignes d'être mis avec mes chiens de berger.

2 Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?

A quoi me sert la force de leurs mains? des hommes chez qui l'âge mûr a péri?

3 Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.

Ils sont décharnés par le manque et la famine. Ils rongent la terre aride, dans la pénombre du désert et de la désolation.

4 Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.

Ils cueillent des herbes salées près des buissons. Les racines de l'arbre à balais sont leur nourriture.

5 Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;

Ils sont chassés du milieu des hommes. Ils crient après eux comme après un voleur,

6 Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.

de sorte qu'ils vivent dans des vallées effrayantes, et dans les trous de la terre et des rochers.

7 Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.

Ils braillent dans les buissons. Ils sont rassemblés sous les orties.

8 [To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.

Ce sont des enfants de fous, oui, des enfants de méchants. Ils ont été chassés du pays à coups de fouet.

9 Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.

« Maintenant, je suis devenu leur chant. Oui, je suis un mot d'ordre pour eux.

10 Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.

Ils m'abhorrent, ils se tiennent à l'écart de moi, et n'hésitez pas à me cracher au visage.

11 A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.

Car il a détaché son cordon, et m'a fait souffrir; et ils se sont libérés de toute contrainte devant moi.

12 Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.

A ma droite se lève la populace. Ils ont repoussé mes pieds. Ils ont jeté contre moi leurs méthodes de destruction.

13 Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.

Ils marquent mon chemin. Ils favorisent ma destruction sans l'aide de personne.

14 Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].

Ils arrivent comme par une large brèche. Ils s'enroulent au milieu des ruines.

15 Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.

Les terreurs se sont retournées contre moi. Ils chassent mon honneur comme le vent. Mon bien-être s'est éteint comme un nuage.

16 A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;

« Maintenant mon âme est répandue au-dedans de moi. Des jours d'affliction se sont emparés de moi.

17 W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.

Au temps de la nuit, mes os sont percés en moi, et les douleurs qui me rongent ne prennent aucun repos.

18 Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.

Mon vêtement est défiguré par une grande force. Il me lie comme le col de ma tunique.

19 Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.

Il m'a jeté dans la boue. Je suis devenu comme de la poussière et des cendres.

20 Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.

Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas. Je me lève, et tu me regardes.

21 Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.

Tu t'es retourné pour être cruel envers moi. De la force de ta main, tu me persécutes.

22 Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.

Tu me soulèves au vent, et tu me pousses avec lui. Vous me dissolvez dans la tempête.

23 Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.

Car je sais que tu me feras mourir, à la maison désignée pour tous les vivants.

24 Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.

« Cependant, on ne tend pas la main dans sa chute? Ou dans sa calamité donc crier au secours?

25 Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?

N'ai-je pas pleuré sur celui qui était dans la détresse? Mon âme n'a-t-elle pas été affligée par les nécessiteux?

26 Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.

J'ai cherché le bien, et le mal est venu. Quand j'ai attendu la lumière, l'obscurité est venue.

27 Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.

Mon cœur est troublé, et ne se repose pas. Des jours d'affliction sont venus sur moi.

28 Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

Je suis en deuil sans le soleil. Je me lève dans l'assemblée, et je crie à l'aide.

29 Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.

Je suis un frère pour les chacals, et un compagnon des autruches.

30 Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.

Ma peau devient noire et se détache de moi. Mes os sont brûlés par la chaleur.

31 Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.

C'est pourquoi ma harpe s'est changée en deuil, et ma pipe dans la voix de ceux qui pleurent.