Hioba 29

1 Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:

Job continua son discours sentencieux, et dit:

2 Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;

Oh! que ne suis-je comme aux mois d'autrefois, comme au jour où Dieu me gardait,

3 Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;

Quand son flambeau luisait sur ma tête, quand je marchais à sa lumière dans les ténèbres;

4 Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;

Comme aux jours de mon automne, quand l'amitié de Dieu veillait sur ma tente;

5 Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;

Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes jeunes gens m'entouraient;

6 Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

Quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher se fondait près de moi en torrent d'huile!

7 Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.

Quand je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que je me faisais préparer un siège dans la place publique,

8 Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.

Les jeunes gens, me voyant, se retiraient; les vieillards se levaient et se tenaient debout.

9 Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.

Des princes s'arrêtaient de parler, et mettaient la main sur leur bouche.

10 Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.

La voix des chefs s'éteignait, et leur langue s'attachait à leur palais.

11 Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;

Car l'oreille qui m'entendait me proclamait heureux, et l'œil qui me voyait me rendait témoignage.

12 Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.

Car je délivrais l'affligé qui criait, et l'orphelin qui n'avait personne pour le secourir.

13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.

La bénédiction de celui qui s'en allait périr venait sur moi, et je faisais chanter de joie le cœur de la veuve.

14 Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.

Je me revêtais de la justice, et elle se revêtait de moi. Mon équité était mon manteau et ma tiare.

15 Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.

J'étais les yeux de l'aveugle, et les pieds du boiteux.

16 Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.

J'étais le père des pauvres, et j'étudiais à fond la cause de l'inconnu.

17 I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.

Je brisais les mâchoires de l'injuste, et j'arrachais la proie d'entre ses dents.

18 Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.

Et je disais: Je mourrai avec mon nid, et je multiplierai mes jours comme le phénix.

19 Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.

Ma racine sera exposée à l'eau, et la rosée passera la nuit dans mes branches.

20 Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.

Ma gloire se renouvellera en moi, et mon arc se renforcera dans ma main.

21 Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.

On m'écoutait, on attendait et on se taisait, jusqu'à ce que j'eusse donné mon avis.

22 Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.

Après que j'avais parlé, on ne répliquait pas, et ma parole découlait goutte à goutte sur eux.

23 Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.

Ils m'attendaient comme la pluie, et ils ouvraient leur bouche comme pour une ondée tardive.

24 [Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.

Je souriais quand ils étaient désespérés; et ils n'altéraient pas la sérénité de mon visage.

25 Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.

J'aimais à aller avec eux, et je m'asseyais à leur tête; je siégeais comme un roi au milieu de ses gardes, comme un consolateur au milieu des affligés.