Hioba 19

1 Wtedy Hiob odpowiedział:

Job svarade, och sade:

2 Jak długo będziecie dręczyć moją duszę [i] miażdżyć mnie słowami?

Hvi plågen I dock mina själ, och döfven mig neder med ordom?

3 Już dziesięć razy znieważyliście mnie. Nie wstyd wam, [że] tak się znęcacie nade mną?

I hafven nu i tio gångor hädat mig, och I skämmen eder intet, att I så omdrifven mig.

4 A niech tak będzie, że zbłądziłem, błąd zostaje po mojej stronie.

Far jag vill, så far jag mig vill.

5 A jeśli rzeczywiście chcecie się wynosić nade mną i dowodzić mi mojej hańby;

Men I upphäfven eder sannerliga emot mig, och straffen mig till min smälek.

6 Wiedzcie, że to Bóg mnie powalił i swoją siecią mnie otoczył.

Märker dock en gång, att Gud gör mig orätt, och hafver invefvat mig uti sin garn.

7 Oto wołam o krzywdę, ale nikt nie słucha; krzyczę, ale nie ma sądu.

Si, om jag än ropar öfver öfvervåld, så varder jag dock intet hörd; jag ropar, och här är ingen rätt.

8 Zagrodził mi drogę, abym nie mógł przejść, i na moich ścieżkach rozpostarł ciemność.

Han hafver igentäppt min väg, att jag icke kan gå der fram; och hafver satt mörker uppå min stig.

9 Odarł mnie z mojej chwały i zdjął koronę z mojej głowy.

Han hafver utuklädt mig mina äro, och tagit kronona utaf mitt hufvud.

10 Zniszczył mnie ze wszystkich stron i ginę; moją nadzieję wyrwał jak drzewo.

Han hafver sönderbråkat mig allt omkring, och låter mig gå; och hafver uppryckt mitt hopp såsom ett trä.

11 Zapłonął przeciwko mnie swoim gniewem i uważa mnie za swego wroga.

Hans vrede hafver förgrymmat sig öfver mig, och han håller mig för sin fienda.

12 Przyszły razem jego oddziały, utorowały przeciw mnie swoją drogę i rozbiły obóz dokoła mojego namiotu.

Hans krigsmän äro tillika komne, och hafva lagt sin väg öfver mig; och hafva lägrat sig allt omkring mina hyddo.

13 Moich braci oddalił ode mnie, a moi znajomi ode mnie stronią.

Han hafver låtit komma mina bröder långt ifrå mig, och mine kände vänner äro mig främmande vordne.

14 Opuścili mnie moi bliscy, a moi przyjaciele o mnie zapomnieli.

Mine näste hafva unddragit sig, och mine vänner hafva förgätit mig.

15 Przebywający w moim domu i moje służące uważają mnie za obcego. Stałem się cudzoziemcem w ich oczach.

Mitt husfolk och mina tjensteqvinnor hålla mig för främmande; jag är vorden okänd för deras ögon.

16 Wołałem na swego sługę, ale on się nie odzywa, chociaż go błagam swoimi ustami.

Jag ropade min tjenare, och han svarade mig intet; jag måste bedja honom med min egen mun.

17 Moim oddechem brzydzi się moja żona, choć błagam ze względu na synów z mojego ciała.

Min hustru stygges vid min anda; jag måste knekta mins lifs barn.

18 Nawet małe dzieci mną gardzą; gdy powstaję, urągają mi.

Förakta också mig de unga barn; om jag uppreser mig, så tala de emot mig.

19 Brzydzą się mną wszyscy moi najbliżsi; ci, których kocham, stanęli przeciw mnie.

Alle mine trogne vänner hafva styggelse vid mig, och de jag kär hade, hafva vändt sig emot mig.

20 Moje kości przylgnęły do mojej skóry i do mego ciała; pozostała tylko skóra wokół zębów.

Min ben låda vid min hud och kött; jag kan med hudene icke skyla mina tänder.

21 Zlitujcie się nade mną, zlitujcie się nade mną, moi przyjaciele, bo ręka Boża mnie dotknęła.

Förbarmer eder öfver mig; förbarmer eder öfver mig, ju I mine vänner; ty Guds hand hafver kommit vid mig.

22 Czemu mnie prześladujecie jak Bóg? Czy nie dość wam mojego ciała?

Hvi förföljen I mig såväl som Gud, och kunnen af mitt kött icke mätte varda?

23 Oby teraz zostały zapisane moje słowa! Oby je w księdze utrwalono!

Ack! att mitt tal måtte skrifvet varda; ack! att det måtte uti en bok satt varda;

24 Oby rylcem z żelaza i ołowiem zostały na wieczną pamiątkę wyryte na skale!

Med en jernstyl ingrafvet uti bly; och till en evig åminnelse hugget i sten:

25 Wiem bowiem, że mój Odkupiciel żyje i że [w] ostateczny [dzień] stanie na ziemi.

Jag vet att min Förlossare lefver; och han skall på sistone uppväcka mig af jordene;

26 A [choć] moja skóra się rozłoży, to w swoim ciele ujrzę Boga.

Och jag skall sedan med desso mine hud omklädd varda, och skall i mitt kött få se Gud.

27 Ujrzę go ja sam, ujrzą go moje oczy, a nie kto inny, choć moje nerki zniszczały w moim wnętrzu.

Honom skall jag mig se, och min ögon skola skåda honom, och ingen annan. Mine njurar äro upptärde uti mino sköte;

28 Powinniście mówić: Czemu go prześladujemy? Gdyż we mnie znajduje się korzeń sprawy.

Ty I sägen: Huru skole vi förfölja honom, och finna en sak emot honom?

29 Wy sami lękajcie się miecza, bo gniew za nieprawość sprowadza miecz, abyście wiedzieli, że jest sąd.

Frukter eder för svärdet; förty svärdet är en hämnd öfver missgerningar; på det I veta mågen, att näpst är till.