Hioba 16

1 Wtedy Hiob odpowiedział:

Job svarade, och sade:

2 Słyszałem wiele takich rzeczy; wy wszyscy jesteście przykrymi pocieszycielami.

Jag hafver sådana ofta hört; I ären alle arme hugsvalare.

3 Kiedy [będzie] koniec tych próżnych słów? Albo co cię skłania do tego, że tak odpowiadasz?

När vilja dock dessa lösa ord hafva en ända? Eller hvad fattas dig, att du så svarar?

4 Ja także mógłbym mówić jak wy; gdybyście byli w moim położeniu, mógłbym nagromadzić słów przeciwko wam i potrząsać głową nad wami.

Jag kunde ock väl tala såsom I; jag ville att edor själ vore i mine själs stad; jag ville ock finna ord emot eder, och så rista mitt hufvud öfver eder.

5 Ja jednak pokrzepiałbym was swoimi ustami i poruszanie moich warg ulżyłoby [waszym cierpieniom].

Jag ville styrka eder med munnen, och tala af sinnet med mina läppar.

6 [Ale] jeśli będę mówił, mojemu bólowi to nie ulży, a jeśli przestanę, czyż opuści mnie?

Men om jag än talar, så skonar min svede mig dock intet; låter jag ock blifvat, så går han dock intet ifrå mig.

7 A teraz zmęczył mnie. Spustoszyłeś całe moje zgromadzenie.

Men nu gör han mig vedermödo, och förstörer all min ledamot.

8 Pomarszczyłeś mnie na świadectwo, a moje wychudzenie powstaje i świadczy przeciwko mnie w twarz.

Han hafver mig gjort skrynkotan, och vittnar emot mig; och min motståndare hafver sig upp emot mig, och svarar emot mig.

9 Jego gniew [mnie] porwał, nienawidzi mnie; zgrzyta na mnie zębami. Mój wróg przeszywa mnie wzrokiem.

Hans vrede sliter mig, och den som är mig vred, biter samman tänderna öfver mig; min motståndare ser hvasst med sin ögon på mig.

10 Otworzyli na mnie swe usta; znieważając, bili mnie po policzkach; zebrali się razem przeciwko mnie.

De gapa med sin mun emot mig, och hafva hånliga slagit mig vid mitt kindben; de hafva tillhopa släckt sin harm på mig.

11 Bóg wydał mnie przewrotnemu, oddał mnie w ręce niegodziwych.

Gud hafver öfvergifvit mig dem orättfärdiga, och låtit mig komma i de ogudaktigas händer.

12 Żyłem w spokoju, ale on mnie pokruszył; chwycił mnie za kark, roztrzaskał i postawił sobie za cel.

Jag var rik, men han hafver mig gjort till intet; han hafver tagit mig vid halsen, och sönderslitit mig, och uppsatt mig sig till ett mål.

13 Otoczyli mnie jego strzelcy; przeszywa moje nerki, a nie oszczędził; wylał na ziemię moją żółć.

Han hafver kringhvärft mig med sina skyttor; han hafver sargat mina njurar, och intet skonat; han hafver utgjutit min galla på jordena.

14 Rozbija mnie, ranę za raną; naciera na mnie jak olbrzym.

Han hafver gjort mig ett sår öfver det andra; han hafver öfverfallit mig såsom en kämpe.

15 Uszyłem wór na swoją skórę i prochem zbezcześciłem swój róg.

Jag hafver sömmat en säck på mina hud, och hafver lagt mitt horn i mull.

16 Moja twarz jest czerwona od płaczu i na moich powiekach [jest] cień śmierci.

Mitt ansigte är svullet af gråt, och min ögonlock äro vorden mörk;

17 Chociaż nie ma żadnej krzywdy na moich rękach, a moja modlitwa jest czysta.

Ändock att ingen orättfärdighet är i mine hand, och min bön är ren.

18 Ziemio, nie zakrywaj mojej krwi i niech moje wołanie nie znajdzie miejsca!

Ack jord! öfvertäck icke mitt blod, och mitt rop hafve intet rum.

19 Oto teraz mój świadek jest w niebie, mój obrońca na wysokości.

Och si nu, mitt vittne är i himmelen, och den mig känner är i höjdene.

20 Moi przyjaciele szydzą ze mnie, ale moje oko wylewa łzy ku Bogu.

Mine vänner äro mine begabbare; mitt öga fäller tårar till Gud.

21 Oby ktoś spierał się z Bogiem o człowieka jak człowiek [spiera się] o swego bliźniego!

Om en man kunde gå till rätta med Gud, såsom menniskors barn med sin nästa.

22 Upłynie bowiem niewiele lat, a pójdę ścieżką, skąd nie powrócę.

Men de förelagda år äro komne; och jag går den vägen bort, den jag aldrig igen kommer.