Hioba 14

1 Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

Mennesket, født af en Kvinde, hans Liv er stakket, han mættes af Uro;

2 Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

han spirer som Blomsten og visner, flyr som Skyggen, staar ikke fast.

3 A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

Og paa ham vil du rette dit Øje, ham vil du stævne for Retten!

4 Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

Ja, kunde der komme en ren af en uren! Nej, end ikke een!

5 Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

Naar hans Dages Tal er fastsat, hans Maaneder talt hos dig, og du har sat ham en uoverskridelig Grænse,

6 Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

tag saa dit Øje fra ham, lad ham i Fred, at han kan nyde sin Dag som en Daglejer!

7 [Dla] drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

Thi for et Træ er der Haab: Fældes det, skyder det atter, det fattes ej nye Skud;

8 Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

ældes end Roden i Jorden, dør end Stubben i Mulde:

9 [To jednak] gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

lugter det Vand, faar det nye Skud, skyder Grene som nyplantet Træ;

10 Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

men dør en Mand, er det ude med ham, udaander Mennesket, hvor er han da?

11 Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

Som Vand løber ud af Søen og Floden svinder og tørres,

12 Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

saa lægger Manden sig, rejser sig ikke, vaagner ikke, før Himlen forgaar, aldrig vækkes han af sin Søvn.

13 Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie. (Sheol h7585)

Tag dog og gem mig i Dødens Rige, skjul mig, indtil din Vrede er ovre, sæt mig en Frist og kom mig i Hu! (Sheol h7585)

14 Gdy człowiek umrze, czy [znowu] ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

Om Manden dog døde for atter at leve! Da vented jeg rolig al Stridens Tid, indtil min Afløsning kom;

15 Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

du skulde kalde — og jeg skulde svare — længes imod dine Hænders Værk!

16 Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

Derimod tæller du nu mine Skridt, du tilgiver ikke min Synd,

17 Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

forseglet ligger min Brøde i Posen, og over min Skyld har du lukket til.

18 Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

Nej, ligesom Bjerget skrider og falder, som Klippen rokkes fra Grunden,

19 Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

som Vandet udhuler Sten og Plaskregn bortskyller Jord, saa har du udslukt Menneskets Haab.

20 Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

For evigt slaar du ham ned, han gaar bort, skamskænder hans Ansigt og lader ham fare.

21 Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

Hans Sønner hædres, han ved det ikke, de synker i Ringhed, han mærker det ikke;

22 Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.

ikkun hans eget Kød volder Smerte, ikkun hans egen Sjæl volder Sorg.