Kaznodziei 3

1 Jest pora na wszystko i czas na każdą sprawę pod niebem.

Všeliká věc má jistý čas, a každé předsevzetí pod nebem svou chvíli.

2 [Jest] czas rodzenia i czas umierania, czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono;

Jest čas rození i čas umírání, čas sázení a čas vykopání, což vsazeno bývá;

3 Czas zabijania i czas leczenia, czas burzenia i czas budowania;

Èas mordování a čas hojení, čas boření a čas stavení;

4 Czas płaczu i czas śmiechu, czas smutku i czas pląsów;

Èas pláče a čas smíchu, čas smutku a čas proskakování;

5 Czas rzucania kamieni i czas zbierania kamieni, czas uścisków i czas powstrzymywania się od uścisków;

Èas rozmítání kamení a čas shromažďování kamení, čas objímání a čas vzdálení se od objímání;

6 Czas szukania i czas tracenia, czas zachowania i czas wyrzucania;

Èas hledání a čas ztracení, čas chování a čas zavržení;

7 Czas rozdzierania i czas zszywania, czas milczenia i czas mówienia;

Èas roztrhování a čas sšívání, čas mlčení a čas mluvení;

8 Czas miłowania i czas nienawiści, czas wojny i czas pokoju.

Èas milování a čas nenávidění, čas boje a čas pokoje.

9 Jaki pożytek ma ten, kto pracuje, z całego swego trudu?

Co tedy má ten, kdo práci vede, z toho, o čemž pracuje?

10 Widziałem pracę, którą Bóg dał synom ludzkim, aby się nią trudzili.

Viděl jsem zaměstknání, kteréž dal Bůh synům lidským, aby se jím trápili.

11 Wszystko dobrze uczynił w swoim czasie. Włożył także świat w ich serca, mimo że człowiek nie zdoła pojąć dzieła, którego Bóg dokonuje od początku do końca.

Sám všecko činí ušlechtile časem svým, nýbrž i žádost světa dal v srdce jejich, aby nestihal člověk díla toho, kteréž dělá Bůh, ani počátku ani konce.

12 Dlatego wiem, że dla nich nie ma nic lepszego nad to, by się radowali i czynili dobrze za swego życia.

Odtud seznávám, že nic lepšího nemají, než aby se veselili, a činili dobře v životě svém,

13 Również i to, gdy każdy człowiek je i pije, i cieszy się dobrem całego swego trudu, jest darem Boga.

Ač i to, když všeliký člověk jí a pije, a užívá dobrých věcí ze všelijaké práce své, jest dar Boží.

14 Wiem i to, że cokolwiek czyni Bóg, będzie trwać na wieki. Nie można do tego nic dodać ani z tego odjąć, a Bóg czyni to, aby ludzie się go bali.

Znám, že cožkoli činí Bůh, to trvá na věky; nemůže se k tomu nic přidati, ani od toho co odjíti. A činí to Bůh, aby se báli oblíčeje jeho.

15 To, co było, jest teraz, a to, co będzie, już było. Bóg bowiem żąda tego, co przeminęło.

To, což bylo, i nyní jest, a což bude, již bylo; nebo Bůh obnovuje to, což pominulo.

16 Widziałem jeszcze pod słońcem niegodziwość w miejscu sądu, a w miejscu sprawiedliwości – nieprawość.

Přesto viděl jsem ještě pod sluncem na místě soudu bezbožnost, a na místě spravedlnosti nespravedlnost.

17 I powiedziałem w sercu: Bóg osądzi zarówno sprawiedliwego, jak i niegodziwego, gdyż tam będzie czas na [osądzenie] każdego zamiaru i uczynku.

I řekl jsem v srdci svém: Budeť Bůh spravedlivého i bezbožného souditi; nebo tam bude čas každému předsevzetí i každému skutku.

18 Powiedziałem w sercu o sprawie synów ludzkich: Oby Bóg im pokazał, aby wiedzieli, że są tylko zwierzętami.

Řekl jsem v srdci svém o způsobu synů lidských, že jim ukázal Bůh, aby viděli, že jsou podobni hovadům.

19 Bo jednakowy jest los synów ludzkich i los zwierząt. Jak umiera ten, tak umiera i tamto. Wszyscy mają jednakowe tchnienie, a nie ma człowiek przewagi nad zwierzęciem, gdyż wszystko jest marnością.

Případnost synů lidských a případnost hovad jest případnost jednostejná. Jakož umírá ono, tak umírá i on, a dýchání jednostejné všickni mají, aniž co napřed má člověk před hovadem; nebo všecko jest marnost.

20 Wszystko to idzie do jednego miejsca; wszystko jest z prochu i wszystko w proch się obraca.

Obé to jde k místu jednomu; obé jest z prachu, obé také zase navracuje se do prachu.

21 A któż wie, że duch synów ludzkich idzie w górę, a duch zwierzęcia zstępuje do ziemi?

Kdo to zná, že duch synů lidských vstupuje zhůru, a duch hovadí že sstupuje pod zemi?

22 Dlatego zobaczyłem, że nie ma nic lepszego nad to, żeby człowiek się radował ze swoich dzieł, gdyż to jest jego dział. Któż bowiem doprowadzi go [do tego], aby poznał to, co ma być po nim?

Protož spatřil jsem, že nic není lepšího, než veseliti se člověku v skutcích svých, poněvadž to jest podíl jeho. Nebo kdo jej k tomu přivede, aby poznati mohl to, což jest budoucího po něm?