Psalmów 44

1 Przedniejszemu śpiewakowi z synów Korego psalm nauczający. Boże! uszami naszemi słyszeliśmy; ojcowie nasi powiadali nam o sprawach, któreś czynił za dni ich, za dni starodawnych.

MAIN Kot, je roner ki jalon at, jam at oko kajokajoi on kit er, me kom kotin wiadar ni ar anjau maj.

2 Tyś ręką swą wypędził pogan, a onycheś wszczepił; wytraciłeś narody, a onycheś rozkrzewił.

Kom kotin pakiweier men liki kan ki lim omui, ap wilian ir di; kom kotin koko jan wei kan, ap id katotoe ir ala.

3 Bo nie przez miecz swój posiedli ziemię, i ramię ich nie wybawiło ich, ale prawica twoja i ramię twoje, a światłość oblicza twego, przeto, żeś ich upodobał sobie.

Pwe re jota kaloedier jap o ki ar kodlaj, o pa arail jota katepa on ir, pwe pali maun omui o lim omui, o marain en jilan omui; pweki kom kotin kupura irail er.

4 Tyś sam król mój, o Boże! sprawże wielkie wybawienie Jakóbowi.

Pwe komui Kot ai Nanmarki, me inauki on, Iakop, en jauaja i.

5 Przez cię nieprzyjaciół naszych porażaliśmy; w imieniu twojem deptaliśmy powstawających przeciwko nam.

Komui, me je pan kawekila at imwintiti kan; ni mar omui me je pan tiakekidi me kin palian kit.

6 Bom w łuku moim nie ufał, ani miecz mój obronił mię;

Pwe i jota kin kaporoporeki ai kajik katieu, o ai kodlaj jota kak dore ia la.

7 Aleś nas ty wybawiał od nieprzyjaciół naszych, a nienawidzących nas zawstydzałeś.

Pwe komui me kin jauaja kit jan at imwintiti kan, o kom kin kanamenokala, me kailon kin kit.

8 Przetoż chlubimy się w tobie, Boże! na każdy dzień, a imię twoje na wieki wysławiamy. (Sela)

Ran karoj je pan kapina Kot, o je pan danke on mar omui kokolata.

9 Ale teraz odrzuciłeś i zawstydziłeś nas, a nie wychodzisz z wojskami naszemi.

Ari jo, kom kotin likidmalie kin kit ala, pwe jen lijela, o komui jota ian at karij akan.

10 Sprawiłeś, żeśmy tył podali nieprzyjacielowi, a ci, którzy nas mają w nienawiści, rozchwycili między się dobra nasze.

Kom kotin mueid on at imwintiti, ren paki kit wei, o me kailon kin kit, kin kulia jan at kapwa.

11 Podałeś nas jako owce na żer, a między pogan rozproszyłeś nas.

Kom kotin mueid on ir, ren kawe kit ala dueta jip oko, o kom kotin kamueit kit pajan nan pun en men liki kan.

12 Sprzedałeś lud twój za nic, a nie podniosłeś ceny ich.

Kom netikila japwilim omui kan ni pwai jued, a komui ap jota kapwapwa kilar.

13 Podałeś nas na wzgardę sąsiadom naszym, na szyderstwo i na pośmiech tym, którzy są około nas.

Kom kin kotin wiai on kit, jen kankaurur ren men imp at, o lalaue o jarodi ren me kapil kit pena.

14 Wystawiłeś nas na przypowieść między poganami, tak, że nad nami narody głową kiwają.

Kom kotin wia kin kit karajepa eu ren men liki kan o aramaj akan kin duedualok kin kit.

15 Na każdy dzień wstyd mój jest przedemną, a hańba twarzy mojej okrywa mię.

I kin jaro nin ran karoj o maj ai me dir en namenok,

16 Dla głosu tego, który mię sromoci i potwarza, dla nieprzyjaciela, i tego, który się mści.

Ni ai roneron aramaj morjued o lalaue, o ni ai kilekilan ai imwintiti o me kin akdepuk kan.

17 To wszystko przyszło na nas; a wżdyśmy cię nie zapomnieli, aniśmy wzruszyli przymierza twego.

Mepukat karoj lel don kit er, ari jo, je jota kak monokela komui, de wia dip on japwilim omui inau.

18 Nie cofnęło się nazad serce nasze, ani się uchyliły kroki nasze od ścieżki twojej,

Monion at jota pupwei jan komui, o je jota wuki wei jan al omui.

19 Chociażeś nas był potarł, wrzuciwszy nas na miejsce smoków, i okryłeś nas cieniem śmierci.

A komui kawe kit alar ni wajan man jued, o kom kadupale kidi mot en mela.

20 Byśmyć byli zapomnieli imienia Boga naszego, a podnieśli ręce nasze do Boga cudzego,

Ma je monokela mar en at Kol, o pokada pa at on amen kot,

21 Iazliby się był Bóg o tem nie pytał? gdyż on wie skrytości serca.

Kot jota pan kotin diarada? Pwe a kotin mani lol en monion at.

22 Aleć nas dla ciebie zabijają na każdy dzień; poczytają nas jako owce na rzeź zgotowane.

Pwe kit kin kalokoloke kin komui ni ran karoj, o kit rajon jip me pan kamela.

23 Ocuć się; przeczże śpisz, Panie! Przebudź się, nie odrzucaj nas na wieki.

Main i, kom kotida! Da me kom kotin jaimokela? Kotin opada waja, o der kajapoke kit ala kolata!

24 Przeczże oblicze twoje ukrywasz, a zapominasz utrapienia naszego i ucisku naszego?

Da me kom kotin karirila jilan omui, o kotin maliela at luet o at kalokolok?

25 Albowiem potłoczona jest aż do prochu dusza nasza, a przylgnął do ziemi żywot nasz.

Pwe nen it poridier ni pwel par; kaped it paj on pwel.

26 Powstańże na ratunek nasz, a odkup nas dla miłosierdzia twego.

Kom kotida, jauaja kit, o dore kit ala pweki omui kalanan.