Psalmów 42

1 Przedniejszemu śpiewakowi z synów Korego pieśń ćwicząca. Jako jeleń krzyczy do strumieni wód, tak dusza moja woła do ciebie, o Boże!

Sakhi sitwi chimset ngaichat dangchah bangin, kahin ngaicha e O Pathen.

2 Pragnie dusza moja do Boga, do Boga żywego, mówiąc: Kiedyż przyjdę, a okażę się przed obliczem Bożem?

Hingjing Pathen chu dangchah in kalha ngai e. Itih tahle kache a a-anga kachibai theiding ham?

3 Łzy moje są mi miasto chleba we dnie i w nocy, gdy mi mówią co dzień: Kędyż jest Bóg twój?

Sunle jan in lonlhi bou ann in kanei tai, kagal miten phattin in ei enghouvun “Na Pathen hoiya umham atiuve”?

4 Na to wspominając wylewam sam sobie duszę moję, żem bywał w poczcie innych, i chadzałem z nimi do domu Bożego, z wesołym głosem, i z chwałą, w mnóstwie weselących się.

Kalung thim analheh ji e thil umdan hochu kageldoh ji teng: Pathen houin a Mihonpi chutoh kilhon a, tanggol a Pathen inlam jon a kitol a thangvah la kisa a mihonpin golvah kibolji hochu!

5 Przeczże się smucisz, duszo moja! a przecz sobą trwożysz we mnie? Czekaj na Boga; albowiem go jeszcze będę wysławiał za wielkie wybawienie twarzy jego.

Ibol a kei lunglha dah kahim? Ibol a kalung hibanga hesoh a ham? Keiman Pathen a kinepna giltah kanei in! Ken ama kathang vah kit ding ahi ka huhhing pu ka Pathen.

6 Boże mój! dusza moja tęskni sobie we mnie; przetoż na cię wspominam w ziemi Jordańskiej i Hermońskiej, na górze Mizar.

Tun keima kalung alhadah lheh jengtai, hinlah Jordan hung kondoh na, Hermon molsanga lang hijong le kahin gel doh jing ding nahi.

7 Przepaść przepaści przyzywa, na szum upustów twoich: wszystkie powodzi twoje i nawałności twoje na mię się zwaliły.

Nang man twipibang nakinon a naki ho twikhanglen gin chu kajai, nangma tkuipi kidilleh twipi kitol chun eihin lonvuh in ahi.

8 Wszakże we dnie udzieli mi Pan miłosierdzia swego, a w nocy piosnka jego będzie ze mną, i modlitwa do Boga żywota mego.

Ahinlah niseh in Pakaiyin angailutna longlou chun eiphung vuh jingin, chuleh janseh leh ama vahchoila kasajin hinkho eipe a Pakai komma chun kataojin ahi.

9 Rzekę Bogu, skale mojej: Przeczżeś mię zapomniał? I czemu smutno chodzę dla uciśnienia od nieprzyjaciela?

O Pakai ksongpi keima kakapme, ipi dinga neisuhmil hitam? Ipi dinga kadougal te bol hesoh jeh a lunggima kavale jingding ham?

10 Jest jako rana w kościach moich, gdy mi urągają nieprzyjaciele moi, mówiąc do mnie na każdy dzień: Kędy jest Bóg twój?

Eihou setnao hin kagep lhatan ahi, “Na Pathen hoiya umham,” tin eidong jingun ahi.

11 Przeczże się smucisz, duszo moja? a przecz sobą trwożysz we mnie? Czekaj na Boga; albowiem go jeszcze będę wysławiał, gdyż on jest wielkiem zbawieniem twarzy mojej, i Bogiem moim.

Ipi dinga keima hiti lungkham kahin, epidinga hiti lungboi kahim? Keiman Pathennah kakinepna koijing ting chuleh eihuhhing paleh kaPathen chu avellin thangvah kit inge.