Psalmów 147

1 Chwalcie Pana; albowiem dobra rzecz jest, śpiewać Bogu naszemu; albowiem to wdzięczna i przystojna jest chwała.

Chwalcie PANA, bo dobrze [jest] śpiewać naszemu Bogu; jest [to] bowiem miłe i piękna jest chwała.

2 Pan Jeruzalem buduje, a rozproszonego Izraela zgromadza.

PAN buduje Jeruzalem [i] gromadzi rozproszonych Izraela.

3 Który uzdrawia skruszonych na sercu, a zawiązuje boleści ich.

On uzdrawia skruszonych w sercu i opatruje ich rany.

4 Który rachuje liczbę gwiazd, a każdą z nich imieniem jej nazywa.

On liczy gwiazdy, nazywa każdą z nich po imieniu.

5 Wielki jest Pan nasz, i wielki w mocy; rozumienia jego niemasz liczby.

Wielki [jest] nasz Pan i zasobny w moc; jego mądrość jest niezmierzona.

6 Pan pokornych podnosi; ale niepobożnych aż ku ziemi uniża.

PAN podnosi pokornych, [a] niegodziwych poniża aż do ziemi.

7 Śpiewajcież Panu z chwałą; śpiewajcie Bogu naszemu na harfie;

Śpiewajcie PANU z dziękczynieniem; śpiewajcie naszemu Bogu przy dźwiękach harfy;

8 Który okrywa niebiosa obłokami, a deszcz ziemi gotuje: który czyni, że rośnie trawa po górach;

Który okrywa niebiosa obłokami [i] przygotowuje deszcz dla ziemi; który sprawia, że trawa rośnie na górach;

9 Który daje bydłu pokarm ich, i kruczętom młodym, które wołają do niego.

Który daje pokarm bydłu i młodym krukom wołającym [do niego].

10 Nie kocha się w mocy końskiej, ani się kocha w goleniach męskich.

Nie lubuje się w mocy konia ani nie ma upodobania w goleniach mężczyzny.

11 Kocha się Pan w tych, którzy się go boją, a którzy ufają w miłosierdziu jego.

PAN ma upodobanie w tych, którzy się go boją, którzy ufają jego miłosierdziu.

12 Chwalże, Jeruzalemie! Pana; chwalże, Syonie! Boga twego.

Chwal PANA, Jeruzalem; chwal swego Boga, Syjonie.

13 Albowiem on umacnia zawory bram twoich, a błogosławi synów twoich w pośrodku ciebie.

On bowiem umacnia zasuwy twoich bram i błogosławi synów twoich pośród ciebie.

14 On czyni pokój w granicach twoich, a najwyborniejszą pszenicą nasyca cię.

Zapewnia pokój w twoich granicach i syci cię najwyborniejszą pszenicą.

15 On wysyła słowo swe na ziemię; bardzo prędko bieży wyrok jego.

On wysyła swój rozkaz na ziemię; szybko biegnie jego słowo.

16 On daje śnieg jako wełnę, szron jako popiół rozsypuje.

On daje śnieg jak wełnę, rozsypuje szron jak popiół.

17 Rzuca lód swój jako bryły; przed zimnem jego któż się ostoi?

Rzuca swój lód jak okruchy; któż ostoi się przed jego zimnem?

18 Posyła słowo swoje, i roztapia je; powienie wiatrem swym, a rozlewają wody.

Posyła swoje słowo i [lody] topnieją; wionie swym wiatrem i wody spływają.

19 Oznajmuje słowo swe Jakóbowi, ustawy swe i sądy swe Izraelowi.

Oznajmia swe słowo Jakubowi, swe prawa i sądy Izraelowi.

20 Nie uczynił tak żadnemu narodowi; przetoż nie poznali sądów jego. Halleluja.

Nie uczynił tak żadnemu narodowi, nie poznali jego sądów. Alleluja.