Psalmów 107

1 Wysławiajcie Pana: albowiem dobry; albowiem na wieki miłosierdzie jego.

Wysławiajcie PANA, bo [jest] dobry, bo jego miłosierdzie [trwa] na wieki.

2 Niech o tem powiedzą ci, których odkupił Pan, jako ich wykupił z ręki nieprzyjacielskiej,

Niech [to] mówią odkupieni przez PANA, ci, których odkupił z ręki wroga;

3 A zgromadził ich z ziem, od wschodu i od zachodu, od północy i od morza.

I zgromadził z ziem, ze wschodu i zachodu, z północy i południa.

4 Błądzili po puszczy, po pustyni bezdrożnej, miasta dla mieszkania nie znajdując.

Błądzili po pustyni, po bezdrożnym pustkowiu, nie znajdując miasta, gdzie mogliby zamieszkać.

5 Byli głodnymi i pragnącymi, aż w nich omdlewała dusza ich.

[Byli] głodni i spragnieni, aż omdlewała w nich dusza.

6 A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem, z ucisku ich wyrywał ich;

A gdy zawołali do PANA w swoim utrapieniu, uwolnił ich z ucisku;

7 I prowadził ich drogą prostą, aby przyszli do miasta, w któremby mieszkali.

I prowadził ich prostą drogą, aby doszli do miasta, w którym mogliby zamieszkać.

8 Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi:

Niech wysławiają PANA [za] jego miłosierdzie i cudowne dzieła [wobec] synów ludzkich;

9 Iż napoił duszę pragnącą, a duszę zgłodniałą napełnił dobrami.

Bo napoił spragnioną duszę, a głodną duszę napełnił dobrami.

10 Którzy siedzą w ciemności i w cieniu śmierci, ściśnieni będąc nędzą i żelazem,

Siedzieli w ciemności i w cieniu śmierci, spętani nędzą i żelazem;

11 Przeto, że byli odpornymi wyrokom Bożym, a radą Najwyższego pogardzili;

Bo buntowali się przeciw słowom Boga i pogardzili radą Najwyższego.

12 Dla czego poniżył biedą serce ich; upadli, a nie był, ktoby ratował.

Dlatego upokorzył ich serce trudem, upadli, a nie było nikogo, kto by im pomógł.

13 A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawiał ich.

A [gdy] wołali do PANA w swoim utrapieniu, wybawił ich z ucisku;

14 Wywodził ich z ciemności, i z cienia śmierci, a związki ich potargał.

Wyprowadził ich z ciemności i z cienia śmierci, a ich pęta rozerwał.

15 Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi.

Niech wysławiają PANA [za] jego miłosierdzie i za cudowne dzieła [wobec] synów ludzkich.

16 Przeto, że kruszy bramy miedziane, a zawory żelazne rąbie.

Bo skruszył bramy spiżowe i połamał żelazne rygle.

17 Szaleni dla drogi przewrotności swojej, i dla nieprawości swej utrapieni bywają.

Głupcy z powodu swej występnej drogi i nieprawości doznają utrapień.

18 Wszelki pokarm brzydzi sobie dusza ich, aż się przybliżają do bram śmierci.

Ich dusza brzydzi się wszelkim pokarmem i zbliżają się do bram śmierci.

19 Gdy wołają do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawia ich.

A gdy wołają do PANA w swoim utrapieniu, wybawia ich z udręczeń.

20 Posyła słowo swe, i uzdrawia ich, a wybawia ich z grobu.

Posłał swoje słowo i uzdrowił ich, i wybawił ich z grobu.

21 Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi;

Niech wysławiają PANA [za] jego miłosierdzie i cudowne dzieła [wobec] synów ludzkich;

22 I ofiarując ofiary chwały, niech opowiadają sprawy jego z wesołem śpiewaniem.

I niech składają ofiary dziękczynienia, i głoszą z radością jego dzieła.

23 Którzy się pławią na morzu w okrętach, pracujący na wodach wielkich:

Ci, którzy na statkach wyruszają w morze, handlujący na wielkich wodach;

24 Ci widują sprawy Pańskie, i dziwy jego na głębi.

Widzą dzieła PANA i jego cuda w głębinach.

25 Jako jedno rzecze, wnet powstanie wiatr gwałtowny, a podnoszą się nawałności morskie.

Gdy daje rozkaz, powstaje wicher i podnoszą się fale morskie.

26 Wstępują aż ku niebu, i zaś zstępują do przepaści, tak, iż się dusza ich w niebezpieczeństwie rozpływa.

Oni wstępują aż [do] nieba i zstępują w głębiny, tak że ich dusza mdleje w niebezpieczeństwie.

27 Bywają miotani, a potaczają się jako pijany, a wszystka umiejętność ich niszczeje.

Chwieją się i zataczają jak pijany, a cała ich mądrość zanika.

28 Gdy wołają do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawia ich.

Gdy wołają do PANA w swoim utrapieniu, wybawia ich z udręczeń.

29 Obraca burzę w ciszę, tak, że umilkną nawałności ich.

Zamienia burzę w ciszę, tak że uspokajają się jej fale.

30 I weselą się, że ucichło; a tak przywodzi ich do portu pożądanego.

Wtedy oni weselą się, że ucichły; i tak przyprowadza ich do upragnionego portu.

31 Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi.

Niech wysławiają PANA [za] jego miłosierdzie i cudowne dzieła [wobec] synów ludzkich.

32 Niech go wywyższają w zgromadzeniu ludu, a w radzie starców niechaj go chwalą.

Niech go wywyższają w zgromadzeniu ludu i w radzie starszych niech go chwalą.

33 Obraca rzeki w pustynię, a potoki wód w suszę;

Zamienia rzeki w pustynię, a źródła wód w suchą ziemię;

34 Ziemię urodzajną obraca w niepłodną dla złości tych, którzy w niej mieszkają.

Ziemię urodzajną [zamienia] w jałową z powodu niegodziwości tych, którzy w niej mieszkają.

35 Pustynie obraca w jeziora, a ziemię suchą w strumienie wód.

Pustynię zamienia w jezioro, a suchą ziemię w źródła wód.

36 I osadza w nich głodnych, aby zakładali miasta ku mieszkaniu;

I osadza tam głodnych, aby zakładali miasta do zamieszkania;

37 Którzy posiewają pole, a sadzą winnice, i zgromadzają sobie pożytek z urodzaju.

I obsiewali pole, sadzili winnice i zbierali obfity plon.

38 Takci im on błogosławi, że się bardzo rozmnażają, a dobytku ich nie umniejsza.

Błogosławi im tak, że bardzo się rozmnażają, i nie zmniejsza [liczebności] ich bydła.

39 Ale podczas umniejszeni i poniżeni bywają okrucieństwem, nędzą, i utrapieniem;

Ale potem maleje ich liczba i upokorzeni są uciskiem, nędzą i utrapieniem;

40 Gdy wylewa wzgardę na książąt, dopuszczając, aby błądzili po puszczy bezdrożnej.

On wylewa wzgardę na władców i sprawia, że błądzą po bezdrożach pustkowia.

41 Onci nędznego z utrapienia podnosi, i rozmnaża rodzinę jego jako trzodę.

Lecz podnosi nędznego z utrapienia i rozmnaża [jego] rodzinę jak stado.

42 To widząc uprzejmi rozweselą się, a wszelka nieprawość zatka usta swe.

Widząc to, prawi rozweselą się, a wszelka nieprawość zamknie swe usta.

43 Ale któż jest tak mądry, aby to upatrywał, i wyrozumiewał wszystkie litości Pańskie?

Kto jest tak mądry, aby tego upatrywał i rozumiał litość PANA?