Psalmów 102

1 Modlitwa utrapionego, gdy będąc w ucisku, przed Panem wylewa żądość swoję. Panie! wysłuchaj modlitwę moję, a wołanie moje niechaj przyjdzie do ciebie.

Prière d’un malheureux qui se sent défaillir et répand sa plainte devant l’Eternel. Eternel, écoute de grâce ma prière; que ma supplication vienne jusqu’à toi.

2 Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzień ucisku mego nakłoń ku mnie ucha twego; w dzień którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj.

Ne me dérobe pas ta face au jour de ma détresse, incline vers moi ton oreille; lorsque je t’invoque, exauce-moi sans retard.

3 Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są.

Car mes jours se consument dans la fumée, et mes os sont brûlants comme un brasier.

4 Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego.

Mon cœur est flétri, desséché comme l’herbe, car j’ai oublié de manger mon pain.

5 Od głosu wzdychania mego przylgnęły kości moje do ciała mego.

A force de pousser des gémissements, mes os sont collés à ma chair.

6 Stałem się podobnym pelikanowi na puszczy; jestem jako puhacz na pustyniach.

Je ressemble au pélican du désert, je suis devenu pareil au hibou des ruines.

7 Czuję, a jestem jako wróbel samotny na dachu.

Je souffre d’insomnie, et suis comme un passereau solitaire sur le toit.

8 Przez cały dzień urągają mi nieprzyjaciele moi, a naśmiewcy moi przeklinają mię.

Tous les jours mes ennemis m’insultent; ceux qui sont en rage contre moi font de mon nom une malédiction.

9 Bo jadam popiół jako chleb, a napój mój mięszam ze łzami,

Car j’ai mangé des cendres comme du pain; à mon breuvage j’ai mêlé mes larmes,

10 Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniósłszy mię porzuciłeś mię.

à cause de ta colère et de ton irritation, puisque tu m’as soulevé et lancé au loin.

11 Dni moje są jako cień nachylony, a jam jako trawa uwiądł;

Mes jours sont comme une ombre qui s’allonge, et moi, comme l’herbe, je me dessèche.

12 Ale ty, Panie! trwasz na wieki, a pamiątka twoja od narodu do narodu.

Mais toi, Eternel, tu trônes à jamais, et ton nom dure de génération en génération.

13 Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas naznaczony.

Tu te lèveras, tu prendras Sion en pitié, car il est temps de lui faire grâce: l’heure est venue!

14 Albowiem upodobały się sługom twoim kamienie jego, i nad prochem jego zmiłują się;

Car tes serviteurs affectionnent ses pierres, et ils chérissent jusqu’à sa poussière.

15 Aby się bali poganie imienia Pańskiego, a wszyscy królowie ziemscy chwały twojej;

Alors les peuples révéreront le nom de l’Eternel, tous les rois de la terre ta gloire.

16 Gdy pobuduje Pan Syon, i okaże się w chwale swojej;

Car l’Eternel rebâtit Sion, il s’y manifeste dans sa majesté.

17 Gdy wejrzy na modlitwę poniżonych, nie gardząc modlitwą ich.

Il se tourne vers la prière du pauvre dénudé, il ne dédaigne pas ses invocations.

18 To zapiszą dla narodu potomnego, a lud, który ma być stworzony, chwalić będzie Pana,

Que cela soit consigné par écrit pour les générations futures, afin que le peuple à naître loue l’Eternel!

19 Że wejrzał z wysokości świątnicy swojej, że z nieba na ziemię spojrzał;

Parce qu’il abaisse ses regards de sa hauteur sainte, parce que l’Eternel, du haut du ciel, a les yeux ouverts sur la terre,

20 Aby wysłuchał wzdychania więźniów, i rozwiązał na śmierć skazanych;

pour entendre les soupirs des captifs, pour briser les liens de ceux qui sont voués à la mort.

21 Aby opowiadali na Syonie imię Pańskie, a chwałę jego w Jeruzalemie,

De la sorte on publiera, dans Sion, le nom de l’Eternel, et ses louanges dans Jérusalem,

22 Gdy się pospołu zgromadzą narody i królestwa, aby służyły Panu.

lorsque les nations à l’envi s’y rassembleront, et les empires pour adorer l’Eternel.

23 Utrapił w drodze siłę moję, ukrócił dni moich;

Il a épuisé, dans la marche, ma vigueur, il a abrégé mes jours.

24 Ażem rzekł; Boże mój! nie bierz mię w połowie dni moich; od narodu bowiem aż do narodu trwają lata twoje.

"Mon Dieu, disais-je, ne m’enlève pas au milieu de mes jours, toi, dont les années embrassent toutes les générations.

25 I pierwej niżeliś założył ziemię, i niebiosa, dzieło rąk twoich.

Jadis tu as fondé la terre, et les cieux sont l’œuvre de tes mains.

26 One pominą, ale ty zostajesz; wszystkie te rzeczy jako szata zwiotszeją, jako odzienie odmienisz je, i odmienione będą.

Ils périront, eux, mais toi, tu subsisteras; ils s’useront tous comme un vêtement. Tu les changeras comme un habit, et ils passeront,

27 Ale ty tenżeś zawżdy jest, a lata twoje nigdy nie ustaną.

mais toi, tu restes toujours le même, et tes années ne prendront pas fin.

28 Synowie sług twoich, u ciebie mieszkać będą, a nasienie ich zmocni się przed tobą.

Les fils de tes serviteurs demeureront, et leur postérité sera affermie devant toi."