Lamentacje 5

1 Wspomnij, Panie! na to, co się nam przydało; wejrzyj a obacz pohańbienie nasze.

μνήσθητι κύριε ὅ τι ἐγενήθη ἡμῖν ἐπίβλεψον καὶ ἰδὲ τὸν ὀνειδισμὸν ἡμῶν

2 Dziedzictwo nasze obrócone jest do obcych, a domy nasze do cudzoziemców.

κληρονομία ἡμῶν μετεστράφη ἀλλοτρίοις οἱ οἶκοι ἡμῶν ξένοις

3 Sierotamiśmy a bez ojca; matki nasze są jako wdowy.

ὀρφανοὶ ἐγενήθημεν οὐχ ὑπάρχει πατήρ μητέρες ἡμῶν ὡς αἱ χῆραι

4 Wody nasze za pieniądze pijemy, drwa nasze za pieniądze kupujemy.

ἐξ ἡμερῶν ἡμῶν ξύλα ἡμῶν ἐν ἀλλάγματι ἦλθεν

5 Na szyi swej prześladowanie cierpiemy, pracujemy, a nie dadzą nam odpocząć.

ἐπὶ τὸν τράχηλον ἡμῶν ἐδιώχθημεν ἐκοπιάσαμεν οὐκ ἀνεπαύθημεν

6 Egipczykom podajemy rękę i Assyryjczykom, żebyśmy się nasycili chleba.

Αἴγυπτος ἔδωκεν χεῖρα Ασσουρ εἰς πλησμονὴν αὐτῶν

7 Ojcowie nasi zgrzeszyli, niemasz ich, a my nieprawość ich ponosimy.

οἱ πατέρες ἡμῶν ἥμαρτον οὐχ ὑπάρχουσιν ἡμεῖς τὰ ἀνομήματα αὐτῶν ὑπέσχομεν

8 Niewolnicy panują nad nami, niemasz, ktoby nas wybawił z ręki ich.

δοῦλοι ἐκυρίευσαν ἡμῶν λυτρούμενος οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς χειρὸς αὐτῶν

9 Z odwagą duszy naszej szukamy chleba swego dla strachu miecza i na puszczy.

ἐν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν εἰσοίσομεν ἄρτον ἡμῶν ἀπὸ προσώπου ῥομφαίας τῆς ἐρήμου

10 Skóra nasza jako piec zczerniała od srogości głodu.

τὸ δέρμα ἡμῶν ὡς κλίβανος ἐπελειώθη συνεσπάσθησαν ἀπὸ προσώπου καταιγίδων λιμοῦ

11 Niewiasty w Syonie pogwałcono; i panny w miastach Judzkich.

γυναῖκας ἐν Σιων ἐταπείνωσαν παρθένους ἐν πόλεσιν Ιουδα

12 Książęta ręką ich powieszeni są, a osoby starszych nie mają w uczciwości.

ἄρχοντες ἐν χερσὶν αὐτῶν ἐκρεμάσθησαν πρεσβύτεροι οὐκ ἐδοξάσθησαν

13 Młodzięców do żarn biorą, a młodzieniaszkowie po drwami padają.

ἐκλεκτοὶ κλαυθμὸν ἀνέλαβον καὶ νεανίσκοι ἐν ξύλῳ ἠσθένησαν

14 Starcy w bramach więcej nie siadają, a młodzieńcy przestali pieśni swoje.

καὶ πρεσβῦται ἀπὸ πύλης κατέπαυσαν ἐκλεκτοὶ ἐκ ψαλμῶν αὐτῶν κατέπαυσαν

15 Ustało wesele serca naszego, pląsanie nasze w kwilenie się obróciło.

κατέλυσεν χαρὰ καρδίας ἡμῶν ἐστράφη εἰς πένθος ὁ χορὸς ἡμῶν

16 Spadła korona z głowy naszej; biada nam, żeśmy zgrzeszyli!

ἔπεσεν ὁ στέφανος τῆς κεφαλῆς ἡμῶν οὐαὶ δὴ ἡμῖν ὅτι ἡμάρτομεν

17 Dlategoż mdłe jest serce nasze, dlatego zaćmione są oczy nasze;

περὶ τούτου ἐγενήθη ὀδυνηρὰ ἡ καρδία ἡμῶν περὶ τούτου ἐσκότασαν οἱ ὀφθαλμοὶ ἡμῶν

18 Dla góry Syońskiej, że jest spustoszona, liszki chodzą po niej.

ἐπ’ ὄρος Σιων ὅτι ἠφανίσθη ἀλώπεκες διῆλθον ἐν αὐτῇ

19 Ty, Panie! trwasz na wieki, a stolica twoja od narodu do narodu.

σὺ δέ κύριε εἰς τὸν αἰῶνα κατοικήσεις ὁ θρόνος σου εἰς γενεὰν καὶ γενεάν

20 Przeczże nas na wieki zapominasz, a opuszczasz nas przez tak długi czas?

ἵνα τί εἰς νεῖκος ἐπιλήσῃ ἡμῶν καταλείψεις ἡμᾶς εἰς μακρότητα ἡμερῶν

21 Nawróć nas do siebie, o Panie! a nawróceni będziemy; odnów dni nasze, jako z dawna były.

ἐπίστρεψον ἡμᾶς κύριε πρὸς σέ καὶ ἐπιστραφησόμεθα καὶ ἀνακαίνισον ἡμέρας ἡμῶν καθὼς ἔμπροσθεν

22 Bo izali nas cale odrzucisz, a gniewać się będziesz na nas tak bardzo?

ὅτι ἀπωθούμενος ἀπώσω ἡμᾶς ὠργίσθης ἐφ’ ἡμᾶς ἕως σφόδρα