Hioba 41
1 Wyciągnieszże wędą wieloryba? albo sznurem utopionym w języku jego?
Prenderai tu il coccodrillo all’amo? Gli assicurerai la lingua colla corda?
2 Izali zawleczesz kolce przez nozdrza jego? albo hakiem przekoleszli czeluść jego?
Gli passerai un giunco per le narici? Gli forerai le mascelle con l’uncino?
3 Izalić się będzie wiele modlił, albo z tobą łagodnie mówić będzie?
Ti rivolgerà egli molte supplicazioni? Ti dirà egli delle parole dolci?
4 Izali uczyni przymierze z tobą, a przyjmiesz go za sługę wiecznego?
Farà egli teco un patto perché tu lo prenda per sempre al tuo servizio?
5 Izali z nim będziesz igrał jako z ptaszkiem, a uwiążesz go dziatkom twoim?
Scherzerai tu con lui come fosse un uccello? L’attaccherai a un filo per divertir le tue ragazze?
6 Sprawiże sobie nad nim towarzystwo ucztę, a podzielą go między kupców?
Ne trafficheranno forse i pescatori? Lo spartiranno essi fra i negozianti?
7 Izali zawadzisz hakami za skórę jego, a widelcami rybackiemi za głowę jego?
Gli coprirai tu la pelle di dardi e la testa di ramponi?
8 Połóż tylko nań rękę twą, ślubujęć, że nie wspomnisz więcej na bitwę.
Mettigli un po’ le mani addosso!… Ti ricorderai del combattimento e non ci tornerai!
9 Oto nadzieja ułowienia jego omylna jest; izali i wejrzawszy nań człowiek nie upada?
Ecco, fallace è la speranza di chi l’assale; basta scorgerlo e s’è atterrati.
10 Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?
Nessuno è tanto ardito da provocarlo. E chi dunque oserà starmi a fronte?
11 Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.
Chi mi ha anticipato alcun che perch’io glielo debba rendere? Sotto tutti i cieli, ogni cosa è mia.
12 Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.
E non vo’ tacer delle sue membra, della sua gran forza, della bellezza della sua armatura.
13 Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?
Chi l’ha mai spogliato della sua corazza? Chi è penetrato fra la doppia fila de’ suoi denti?
14 Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.
Chi gli ha aperti i due battenti della gola? Intorno alla chiostra de’ suoi denti sta il terrore.
15 Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.
Superbe son le file de’ suoi scudi, strettamente uniti come da un sigillo.
16 Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.
Uno tocca l’altro, e tra loro non passa l’aria.
17 Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.
Sono saldati assieme, si tengono stretti, sono inseparabili.
18 Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.
I suoi starnuti dànno sprazzi di luce; i suoi occhi son come le palpebre dell’aurora.
19 Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.
Dalla sua bocca partono vampe, ne scappan fuori scintille di fuoco.
20 Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.
Dalle sue narici esce un fumo, come da una pignatta che bolla o da una caldaia.
21 Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.
L’alito suo accende i carboni, e una fiamma gli erompe dalla gola.
22 W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.
Nel suo collo risiede la forza, dinanzi a lui salta il terrore.
23 Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.
Compatte sono in lui le parti flosce della carne, gli stanno salde addosso, non si muovono.
24 Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.
Il suo cuore è duro come il sasso, duro come la macina di sotto.
25 Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.
Quando si rizza, tremano i più forti, e dalla paura son fuori di sé.
26 Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.
Invano lo si attacca con la spada; a nulla valgon lancia, giavellotto, corazza.
27 Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.
Il ferro è per lui come paglia; il rame, come legno tarlato.
28 Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.
La figlia dell’arco non lo mette in fuga; le pietre della fionda si mutano per lui in stoppia.
29 Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.
Stoppia gli par la mazza e si ride del fremer della lancia.
30 Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.
Il suo ventre è armato di punte acute, e lascia come tracce d’erpice sul fango.
31 Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.
Fa bollire l’abisso come una caldaia, del mare fa come un gran vaso da profumi.
32 Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.
Si lascia dietro una scia di luce; l’abisso par coperto di bianca chioma.
33 Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.
Non v’è sulla terra chi lo domi; è stato fatto per non aver paura.
34 Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.
Guarda in faccia tutto ciò ch’è eccelso, è re su tutte le belve più superbe”.
