Hioba 4

1 Tedy odpowiedział Elifas Temańczyk, i rzekł:

Wtedy Elifaz z Temanu odpowiedział:

2 Jeźli będziemy mówili z tobą, nie będzie ci to przykro? Ale któż się może od mówienia zatrzymać?

Jeśli będziemy rozmawiać z tobą, nie będzie ci przykro? Ale któż może się od mówienia powstrzymać?

3 Otoś ich wiele uczył, i ręceś mdłe potwierdzał.

Oto nauczałeś wielu i ręce słabe umocniłeś.

4 Upadającego wspierały mowy twoje, a kolana zemdlone posilałeś.

Twoje słowa podnosiły upadającego, a omdlałe kolana wzmacniałeś.

5 A teraz, gdy to na cię przyszło, niecierpliwie znosisz, a iż cię dotknęło, trwożysz sobą.

A teraz, gdy [to] przyszło na ciebie, opadasz z sił, dotknęło cię i się trwożysz.

6 Azaż pobożność twoja nie była ufnością twoją, a uprzejmość spraw twoich oczekiwaniem twojem?

Czy twoja bojaźń nie była twoją ufnością, a prawość twoich dróg – twoją nadzieją?

7 Wspomnij proszę, kto kiedy niewinny zginął? albo gdzieby ludzie szczerzy zniszczeli?

Przypomnij sobie, proszę, czy kiedykolwiek zginął ktoś niewinny? Albo gdzie sprawiedliwych wytępiono?

8 Jakom widał, że ci, którzy orali złość, i rozsiewali przewrotność, toż też zasię żęli.

Według tego, co zauważyłem, ci, którzy orzą zło i sieją niegodziwość, zbierają je.

9 Bo tchnieniem Bożem giną, a od ducha gniewu jego niszczeją.

Od tchnienia Boga giną i od powiewu jego gniewu niszczeją.

10 Ryk lwi, i głos lwicy, i zęby lwiąt wytrącają.

Ryk lwa, głos dzikiego lwa i zęby lwiątek są złamane.

11 Lew ginie, iż nie ma łupu, i szczenięta lwie rozproszone bywają.

Lew ginie z braku łupu i młode lwicy rozpraszają się.

12 Nadto doszło mię słowo potajemnie, i pojęło ucho moje cokolwiek z niego.

Oto potajemnie doszło do mnie słowo i moje ucho usłyszało szept.

13 W rozmyślaniu widzenia nocnego, gdy przypada twardy sen na ludzi,

W rozmyślaniu o nocnych widzeniach, gdy twardy sen spada na ludzi;

14 Zdjął mię strach i lękanie, które wszystkie kości moje przestraszyło.

Ogarnęły mnie strach i drżenie, od których wszystkie moje kości zadrżały.

15 A duch szedł przed twarzą moją, tak, iż włosy wstały na ciele mojem.

Wtedy duch przeszedł przed moją twarzą, zjeżyły się włosy na moim ciele.

16 Stanął, a nie znałem twarzy jego, kształt tylko jakiś był przed oczyma memi; uciszyłem się, i słyszałem głos mówiący:

Stanął, lecz nie rozpoznałem jego wyglądu, [tylko jakiś] kształt [był] przed moimi oczami; nastała cisza, a potem usłyszałem głos [mówiący]:

17 Izali człowiek może być sprawiedliwszy niżeli Bóg; albo mąż czystszy niż Stworzyciel jego?

Czy śmiertelny człowiek może być sprawiedliwszy niż Bóg? Czy człowiek [może być] czystszy niż jego Stwórca?

18 Oto w sługach jego niemasz doskonałości, a w Aniołach swoich znalazł niedostatek;

Oto swoim sługom nie ufa i w swoich aniołach dostrzega braki;

19 Daleko więcej w tych, co mieszkają w domach glinianych, których grunt jest na prochu, i starci bywają snadniej niżeli mól.

O ileż bardziej w tych, którzy mieszkają w domach glinianych, których podstawa jest w prochu – łatwiej [ich] zgnieść niż mola.

20 Od poranku aż do wieczora bywają starci; a iż tego nie uważają, na wieki zginą.

Od poranka aż do wieczora są gładzeni; giną na wieki, a nikt [tego] nie zauważa.

21 Azaż zacność ich nie pomija z nimi? umierają, ale nie w mądrości.

Czy ich wspaniałość nie przemija wraz z nimi? Umierają, ale nie w mądrości.