Hioba 4

1 Tedy odpowiedział Elifas Temańczyk, i rzekł:

Eliphaz de Têmân prit la parole et dit:

2 Jeźli będziemy mówili z tobą, nie będzie ci to przykro? Ale któż się może od mówienia zatrzymać?

Si l’on essaie de te répliquer, tu en seras peut-être contrarié; mais qui peut contenir ses paroles?

3 Otoś ich wiele uczył, i ręceś mdłe potwierdzał.

Certes, tu as fait la leçon à bien des gens; des bras qui tombaient de lassitude, tu les fortifiais.

4 Upadającego wspierały mowy twoje, a kolana zemdlone posilałeś.

Tes paroles relevaient celui qui trébuchait, les genoux qui chancelaient, tu les raffermissais.

5 A teraz, gdy to na cię przyszło, niecierpliwie znosisz, a iż cię dotknęło, trwożysz sobą.

Et maintenant que le malheur te visite, tu te décourages; il met la main sur toi, et tu es consterné!

6 Azaż pobożność twoja nie była ufnością twoją, a uprzejmość spraw twoich oczekiwaniem twojem?

Ta piété n’est-elle pas pour te donner confiance? L’Intégrité de ta conduite n’est-elle pas ton espoir?

7 Wspomnij proszę, kto kiedy niewinny zginął? albo gdzieby ludzie szczerzy zniszczeli?

Songes-y donc: est-il un innocent qui ait succombé? Où est-il arrivé que des justes aient péri?

8 Jakom widał, że ci, którzy orali złość, i rozsiewali przewrotność, toż też zasię żęli.

Pour moi, j’ai observé ce fait: ceux qui cultivent l’iniquité et sèment le mal les récoltent.

9 Bo tchnieniem Bożem giną, a od ducha gniewu jego niszczeją.

Un souffle de Dieu les fait périr, le vent de sa colère les anéantit.

10 Ryk lwi, i głos lwicy, i zęby lwiąt wytrącają.

Que le lion rugisse, que le fauve pousse des hurlements: les dents du lionceau sont brisées.

11 Lew ginie, iż nie ma łupu, i szczenięta lwie rozproszone bywają.

La bête féroce périt, faute de proie, et les petits de la lionne sont dispersés.

12 Nadto doszło mię słowo potajemnie, i pojęło ucho moje cokolwiek z niego.

Quant à moi, il m’est venu une révélation furtive: mon oreille en saisit un léger murmure.

13 W rozmyślaniu widzenia nocnego, gdy przypada twardy sen na ludzi,

Ce fut dans le flot de pensées qu’apportent les visions nocturnes, alors qu’un lourd sommeil pèse sur les hommes.

14 Zdjął mię strach i lękanie, które wszystkie kości moje przestraszyło.

Je me sentis envahi par la terreur et le frisson; tous mes os en frémirent de peur.

15 A duch szedł przed twarzą moją, tak, iż włosy wstały na ciele mojem.

Un souffle effleura ma face, et les poils se hérissèrent sur ma chair.

16 Stanął, a nie znałem twarzy jego, kształt tylko jakiś był przed oczyma memi; uciszyłem się, i słyszałem głos mówiący:

Une figure, dont les traits m’étaient inconnus, se tint là sous mes yeux, et j’entendis 'le faible son d’une voix:

17 Izali człowiek może być sprawiedliwszy niżeli Bóg; albo mąż czystszy niż Stworzyciel jego?

"L’Homme me fut-il dit peut-il être juste devant Dieu? Le mortel peut-il être pur au gré de son Créateur?

18 Oto w sługach jego niemasz doskonałości, a w Aniołach swoich znalazł niedostatek;

Mais il ne se fie même pas à ses serviteurs; jusque dans ses anges il constate des défaillances!

19 Daleko więcej w tych, co mieszkają w domach glinianych, których grunt jest na prochu, i starci bywają snadniej niżeli mól.

Que sera-ce des hommes, habitants de maisons d’argile, qui ont leurs fondements dans la poussière, et qu’on foule aux pieds comme un ver?

20 Od poranku aż do wieczora bywają starci; a iż tego nie uważają, na wieki zginą.

Du matin au soir, ils se trouvent écrasés; sans qu’on y fasse attention, ils périssent à jamais.

21 Azaż zacność ich nie pomija z nimi? umierają, ale nie w mądrości.

Ah! Le fil qui les soutenait est rompu: ils meurent, sans avoir acquis la sagesse!