Hioba 29

1 Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:

Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:

2 Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;

Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;

3 Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności;

Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;

4 Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;

Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;

5 Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje;

Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;

6 Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

7 Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.

Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.

8 Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.

Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.

9 Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.

Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.

10 Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.

Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.

11 Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,

Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;

12 Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.

Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.

13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.

Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.

14 W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.

Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.

15 Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.

Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.

16 Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.

Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.

17 I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.

I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.

18 Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.

Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.

19 Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich.

Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.

20 Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.

Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.

21 Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.

Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.

22 Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.

Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.

23 Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny.

Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.

24 Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.

[Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.

25 Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.

Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.