Hioba 16

1 Ale odpowiedział Ijob, i rzekł:

Respondens autem Iob, dixit:

2 Słyszałem takowych rzeczy wiele; przykrymi cieszycielami wy wszyscy jesteście.

Audivi frequenter talia, consolatores onerosi omnes vos estis.

3 I kiedyż będzie koniec tym próżnym słowom? albo co cię przymusza, że tak odpowiadasz?

Numquid habebunt finem verba ventosa? aut aliquid tibi molestum est si loquaris?

4 Azażbym ja tak mówił, jako wy, gdybyście wy byli na miejscu mojem? azażbym zbierał przeciwko wam słowa, i kiwałlibym nad wami głową swoją?

Poteram et ego similia vestri loqui: atque utinam esset anima vestra pro anima mea: Consolarer et ego vos sermonibus, et moverem caput meum super vos:

5 Owszembym was posilał ustami memi, a ruchanie warg moich ulżyłoby boleści waszych.

Roborarem vos ore meo: et moverem labia mea, quasi parcens vobis.

6 Ale jeźli będę mówił, przecież się nie ukoi boleść moja; a jeźli też przestanę, izaż odejdzie odemnie?

Sed quid agam? Si locutus fuero, non quiescet dolor meus: et si tacuero, non recedet a me.

7 A teraz zemdlił mię; spustoszyłeś, o Boże! wszystko zgromadzenie moje.

Nunc autem oppressit me dolor meus, et in nihilum redacti sunt omnes artus mei.

8 Pomarszczyłeś mię na świadectwo, a znaczne na mnie schudzenie moje na twarzy mojej, jawnie świadczy przeciwko mnie.

Rugæ meæ testimonium dicunt contra me, et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam contradicens mihi.

9 Popędliwość jego porwała mię, i wziął nienawiść przeciwko mnie; a zgrzytając na mię zębami swemi, jako nieprzyjaciel mój, bystremi oczyma swemi spojrzał na mię.

Collegit furorem suum in me, et comminans mihi, infremuit contra me dentibus suis: hostis meus terribilibus oculis me intuitus est.

10 Rozdzierają na mię usta swe, i sromotnie mię policzkowali, zebrawszy się społu przeciwko mnie.

Aperuerunt super me ora sua, et exprobrantes percusserunt maxillam meam, saciati sunt pœnis meis.

11 Podał mię Bóg przewrotnemu, a w ręce niepobożnych wydał mię.

Conclusit me Deus apud iniquum, et manibus impiorum me tradidit.

12 Byłem w pokoju, ale mię potarł; a uchwyciwszy mię za szyję moję, roztrzaskał mię, i wystawił mię sobie za cel.

Ego ille quondam opulentus repente contritus sum: tenuit cervicem meam, confregit me, et posuit me sibi quasi in signum.

13 Ogarnęli mię strzelcy jego; rozciął nerki moje, a nie przepuścił, i rozlał na ziemię żółć moję.

Circumdedit me lanceis suis, convulneravit lumbos meos, non pepercit, et effudit in terra viscera mea.

14 Zranił mię, raną na ranę; rzucił się na mię, jako olbrzym.

Concidit me vulnere super vulnus, irruit in me quasi gigas.

15 Uszyłem wór na zsiniałą skórę moję, a oszpeciłem prochem głowę moję.

Saccum consui super cutem meam, et operui cinere carnem meam.

16 Twarz moja płaczem oszpecona, a na powiekach moich jest cień śmierci.

Facies mea intumuit a fletu, et palpebræ meæ caligaverunt.

17 Chociaż żadnego łupiestwa niemasz w rękach moich, a modlitwa moja jest czysta. (a jeźli nie tak, )

Hæc passus sum absque iniquitate manus meæ, cum haberem mundas ad Deum preces.

18 O ziemio! nie zakrywajże krwi mojej, a niech nie ma miejsca wołanie moje!

Terra ne operias sanguinem meum, neque inveniat in te locum latendi clamor meus.

19 Otoć i teraz w niebie jest świadek mój, jest świadek mój na wysokości.

Ecce enim in cælo testis meus, et conscius meus in excelsis.

20 O krasomówcy moi, przyjaciele moi! wylewa łzy do Boga oko moje.

Verbosi amivi mei: ad Deum stillat oculus meus.

21 Oby się godziło wieść spór człowiekowi z Bogiem, i jako synowi człowieczemu z bliźnim swym!

Atque utinam sic iudicaretur vir cum Deo, quomodo iudicatur filius hominis cum collega suo.

22 Bo lata zamierzone nadchodzą, a ścieszką, którą się nie wrócę, już idą.

Ecce enim breves anni transeunt, et semitam, per quam non revertar, ambulo.